O poniedziałku

Może uda mi się na szybko. Gdzie moje wypieszczone posty? Były, minęły...

Zacznę od tego, że idąc do pracy wstąpiłam do pobliskiej apteki i poprawiłam krzywo zawieszone na wejściu ogłoszenie o Kajusiu, oraz na stoliku w środku zostawiłam trochę ulotek, pamiętam, jak myślałam, że to jest bez sensu, bo przecież to samo wisi na drzwiach...

Wczorajszy dzień zapowiadał się normalnie jak na okres, w którym jesteśmy. Obszar ulotkowy miał się poszerzyć o nowe rejony miasta, mieliśmy też robić zwykłe, ale już krótsze patrole w okolicy. Miałam przeglądać piwnice. Tymczasem po dziesiątej - telefon. Dzwoniła młoda dziewczyna, a oto jej opowieść:

Mój chłopak jeździ nocami na rowerze po wałach nadodrzańskich, wokół Wielkiej Wyspy. Kiedy wrócił z takiej przejażdżki w nocy z soboty na niedzielę, opowiedział mi o dziwnym kocie, którego nagle oświetliło rowerowe światło. Ponieważ akcja działa się w pobliżu zoo, pomyślał nawet, że to jakiś ryś uciekł zza krat, ale po chwili zorientował się, że to kot. Kot szedł po wale. Nie uciekał. Szedł. Pomału. Gdy dziś rano zobaczyłam na fejsie ogłoszenie, od razu skojarzyłam te dwa fakty i dzwonię do pani.

Podziękowałam, notując w głowie, aby w tamtych okolicach rozwiesić ogłoszenia. Pomyślałam, że pewnie ktoś tam ma takiego kota, który chodzi wolno, choć to dziwne w takim miejscu, nad Odrą... Miałam już zgłoszenia z różnych miejsc, gdzie podobne koty mieszkają. Zadzwoniłam też do zoo, aby spytać, czy czegoś nie wiedzą. Nic. Brak wieści. Zostawiłam swój numer.

Potem próbowałam pracować, gdy koło południa wpadła do mnie pani Roma z apteki. Właśnie wróciła z urlopu, w ręce trzymała kartkę z moim ogłoszeniem i była wstrząśnięta.

Pani Małgosiu, ja widziałam tego kota! Widziałam go, jak szedł nad Odrą, przy wale, od strony Odry. Szedł bardzo wolno wśród trawy pod samym wałem. Było to w sobotę około 17. Szliśmy z mężem w przeciwnym kierunku i właśnie rozmawialiśmy o tym, że nad Odrą można spotkać dzikie zwierzęta, sarny, zające, lisy, a tu nagle patrzymy: ryś! A nie, jednak kot, jaki piękny! Dziwiłam się, co on robi w takim miejscu. Pełno tam ludzi spacerujących z psami. Szedł trochę tak jakby nie miał siły iść...

Ta opowieść mną wstrząsnęła! To jest możliwe! Czyżby on szedł w przeciwną stronę od domu? Może dostał się nad Odrę, ode mnie to blisko, rzut kamieniem, i idzie biedak, szuka, oddala się. :(( Mój Boże, od godziny 17. do 23. przeszedł kilometr... Moje kochane biedactwo... Czemu on idzie tak wolno, pewnie nie ma już sił...

Od razu rzuciliśmy się w tamte rejony i obkleiliśmy wszystko, co się dało. Do wieczora wrzucałam ludziom ulotki do skrzynek, Kasia, Wrocławski i Robert jeździli, rozmawiali z ludźmi, kleili...

Poznański natychmiast wsiadł w pociąg i teraz od środka nocy penetruje tamte rejony na rowerze, ale zgłoszenia były z soboty, a my zjawiliśmy się tam w poniedziałek... 

Podczas tej akcji spotkałam panią, która twierdzi, że widziała takiego kota na Chełmońskiego (fioletowa kropka). Dziś idę tam na działki. Szukać.

Wczoraj miałam też cztery zgłoszenia o kocie sąsiadki. Dobrze, że ludzie dzwonią. To ogromnie budujące.

Wieczorem jeszcze byliśmy u mojej wetki, bo nowy, o którym wspomniała Jola, wymagał wizyty. Napiszę jego historię jak najszybciej, ona wymaga osobnego posta. Przy okazji też Hokus został sprawdzony nerkowo. Wyniki ma bardzo dobre, hura!!! Może nawet zjeść coś normalnego od czasu do czasu, nie tylko karmę dla nerkowców.

Wiem, że wczoraj bardzo mi pomogłyście. Te fora, te nowe ogłoszenia, powinnam każdemu podziękować, odpisać, zobaczyć, tymczasem naprawdę się nie wyrabiam. Gdy Kayronek się znajdzie, wszystko nadrobię. Oczywiście z wdzięczności rozpływam się jak masło na chlebku w upalny dzień...

Mam wrażenie, że zapominałam o wielu rzeczach. Jeśli mi się coś przypomni - dopiszę tu. Trzymajcie kciuki, potrzebujemy świeższych śladów...