Jak KaliMali podróżowali, mieszkali i wyjechali albo Jak byłam tymczasowym domem tymczasowym, i to nie jest pomyłka

Kto pilnie śledzi historie kotków, które przewinęły się przez DT Gosianki, ten pamięta dwie maleńkie ko-córeczki Stefanii Bąbel (TU o ich przybyciu KLIK), które, mając już około dwóch tygodni, cudem uniknęły uśmiercenia przez "opiekunów". Koteczki wraz z mamą znalazły się w domu Gosi, która zajęła się nimi troskliwie, zapewniła im bezpieczeństwo, spokój, opiekę lekarską i świetne warunki do zabawy i rozwoju. Z czasem przybywało im przyrodniego rodzeństwa, z którym dziewczynki świetnie się dogadywały. Los sprawił bowiem, że dzięki temu, że w porę zabrano je z poprzedniego domu, koteczki nie nabawiły się traumy, nie bały się niczego (czytaj: nowego, nieznanego) i były otwarte na świat. Wiedziałam o tym wszystkim od Gosi, jednak mimo wszystko odczuwałam lekki niepokój przed dniem, w którym miał nastąpić przerzut koteczek z Dolnego Śląska na Pobrzeże Gdańskie, z przystankiem na Pobrzeżu Koszalińskim. Przystanek okazał się nawet kilkudniowym pobytem, gdyż przyszły personel koteczek nie mógł ich odebrać wcześniej.

Ale, jak powiada klasyk, zacznijmy od początku. Dajmy na to, niech to będzie chwila, kiedy Tiya_Anka ujrzała koteczki i zapragnęła... urozmaicenia kolorystycznego w swoim domu, dotychczas zakoconym czterema czarnymi osobnikami. Ania odezwała się na blogu dość nieśmiało i, jak mi się wydaje, z raczej małą wiarą w to, że jej marzenie o szylkretce mogłoby się spełnić, choćby z powodu odległości między Gdańskiem a Wrocławiem. Gosia, która nie takie adopcje już przeprowadzała, podchwyciła jednak komentarz Ani (wiedząc, że latem wybieram się do niej, i to dokładnie wtedy, kiedy kotki osiągną wiek odpowiedni do oddzielenia od mamy, i będę mogła je w razie potrzeby przerzucić na Pomorze) i delikatnie wałkowała temat, z czasem przenosząc "negocjacje" z bloga na bardziej… intymną pocztę elektroniczną. A negocjacje dotyczyły już teraz tylko tego, czy może by tak przypadkiem Ania nie zapragnęła także trikolorki, czyli siostry szylkretki. Ania początkowo zapierała się, że pięć kotów (i pies) to i tak nadto. Stanęło więc na tym, że jeśli do czasu, gdy będę jechać do Wrocka, znajdzie się lepsza oferta (czyli dom dla obu siostrzyczek, bez konieczności ich rozdzielania), ona nie będzie rościć pretensji do żadnej, ale jeśli do tej pory nikt się nie zgłosi po obie, Ania zabierze jedną - szylkretkę. Gosia co jakiś czas pokazywała zdjęcia koteczek na blogu, pisała, jakie mają cudowne charaktery, a Ania... kruszała. I coraz mniej była stanowcza w kwestii liczby kotów, o jaką może powiększyć swoją gromadkę. Kiedy więc tydzień czy dwa przed terminem naszej podróży do Wrocławia Ania zakomunikowała, że adoptuje obie koteczki, nasza radość była WIELKA, a nawet, nie bójmy się tego słowa, WIELGA. Prawie się przestałam niepokoić, co to będzie w pociągu, tak się cieszyłam! Chociaż, nie powiem, żal mi było chwilami, że nie sobie przywiozę te śliczne koteczki; zwłaszcza ku Mali mnie skłaniało, bo taka maść chodzi za mną od jakiegoś czasu… 

O podróży pociągiem z kotami – dla zainteresowanych/wytrwałych (lub jedno i drugie), bo krótko nie będzie

Przed wyjazdem do Wrocka zrobiłam rozeznanie w sprawie przewozu kotów pociągiem i dowiedziałam się, że trzeba je będzie przewieźć w zwykłym wagonie z miejscówkami, nie w takim z miejscami do leżenia, jak zamierzaliśmy. Cóż, stanęło na tym, że do Wrocka leżymy, a z powrotem z kotkami siedzimy, trudno. Jednak przed samym Wrocławiem (pod tymi semaforami, które powodowały słynne planowe opóźnienie wjazdu na stację) coś mnie tknęło i zapytałam pana konduktora, dlaczego on się wcale nie interesował naszym transporterem. Przecież wpuszczał nas do wagonu i widział, potem donosił nam prześcieradło do przedziału, bo ktoś nam chyba świsnął, porzuciwszy sam worek. No i rano, kiedy nas budził, też widział ten transporter. No to jak to jest – kotów w takim wagonie wieźć nie wolno, a obsługa nie zainteresowała się wcale nie małym transporterem. Hm... 

Rozmowa okazała się bardzo pomocna i owocna, bowiem pan nam polecił kupić bilet dla kotków i wykupić miejsca do leżenia dla siebie, najlepiej prosząc o pierwszy przedział, z pierwszymi miejscami (dokładnie taki, jak nam zarezerwowała pani na stacyjce w Sławnie na przejazd do Wrocka), bo ten zwykle jest sprzedawany pasażerom na końcu, kiedy wszystkie miejsca są już sprzedane - jest usytuowany za pakamerą konduktora i chyba chodzi o zapewnienie mu względnego spokoju w czasie jazdy. W naszej sytuacji byłoby wskazane, żebyśmy byli w przedziale sami, na wypadek, gdybyśmy mieli trafić na kogoś, kto nie życzyłby sobie podróżowania w towarzystwie kotów. Ogromnie podziękowałam panu za te bardzo cenne informacje, które następnie wykorzystałam, kupując bilety na powrót. Przy czym okazało się, że dla kota nie wykupuje się biletu (jeszcze lepiej!), a pani w kasie była bardzo miła, wysłuchała wszystkich moich wytycznych i życzeń i nie straciła cierpliwości nawet wtedy, gdy pod koniec transakcji po cenie zorientowałam się, że coś jest nie tak. No jasne, przecież chciałam przedział z miejscami do leżenia, a zamówiłam zwykłe miejscówki! A to luzik, zaraz zmienię. Pani pocieszyła nas informacją, że przynajmniej do tej pory nasz przedział jest pusty (popołudnie w dniu wyjazdu), a więc jest szansa, że będziemy jechać tam sami i nikomu nie będziemy przeszkadzać. Na koniec dowiedzieliśmy się, że pani ma w domu kotka, co oczywiście wszystko tłumaczy. Kociarze wszystkich krajów, łączmy się! 

Długaśna ta dygresja, kto niecierpliwy i niezainteresowany, pominie, mam nadzieję, a nie zaraz zwariuje. ;)

Ciąg dalszy o podróży pociągiem z koteczkami

Wracam więc do samej podróży. Dzień był upalny, wyjeżdżaliśmy co prawda przed 22., ale wciąż było duszno. Oddaszyliśmy więc transporter, żeby kotkom wpuścić trochę powietrza, z trudem otworzyłam okno i nawpuszczałam chłodku wieczornego w trakcie powolnej jazdy i postoju na jakiejś stacji pod Wrocławiem, postawiłam dziewczynkom wodę w pojemniczku i obserwowaliśmy ich zachowanie. Kali znosiła jazdę gorzej niż Mali, otwierała pyszczek, lekko dyszała. Zwilżaliśmy im obu języczki wodą, wachlowaliśmy (japońskim wachlarzem oczywiście!) i obserwowaliśmy nadal. Szybko wróciły do normy i spokojnie zasnęły. Zrobiłam im dużo zdjęć, bo przybierały zabawne pozycje, zwłaszcza Kali, ale wszystkie (poza jednym!) przepadły z powodu awarii przenośnego dysku, na który były przerzucone. :(  

Jedyne zdjęcie z pociągu. Tu gdy już trochę ochłonęły i się zupełnie odprężyły.

W końcu zamknęłam transporter, bojąc się, że gdy zaśniemy, koteczki zechcą z niego wyjść i zaszyć się w jakimś zakamarku lub na ten przykład nasiusiać na kanapę. Pospałam więc sobie trochę, ale czujnie jak przy niemowlęciu. W nocy spreparowałam im prowizoryczną kuwetkę i jedna z nich nawet z niej skorzystała (ale nie powiem która, żeby nie było, że skarżę). Do końca podróży koteczki nie sprawiały żadnych problemów, nawet nie pisnęły, więc chyba nic dziwnego, że i w tym pociągu pan konduktor nie zwracał uwagi na nasz nietypowy bagaż. A my się tym razem wcale nie dopraszaliśmy i nie dopytywaliśmy. Bo tak.

A w domu…

Właśnie, początkowo sądziłam, że Ania zabierze koteczki tego ranka, gdy przyjedziemy z Wrocka, jednak okazało się, że dogodniej byłoby jej odebrać je w weekend, czyli po blisko sześciu dniach. Trzeba było więc obmyślić strategię na tych kilka dni wśród naszych rezydentów – sześciu kotów i psa, zwłaszcza że nie mamy w domu drzwi do żadnego z pokojów, a przecież dziewczynki nie będą koczować w niewielkiej łazience! I tu skorzystaliśmy z pomysłu Hany. Pan Mąż spreparował siatkowe „drzwi”, którymi zastawialiśmy otwór drzwiowy do pokoju Igora, pod opieką i okiem którego Maneki i Neko miały mieszkać do niedzieli.

Kotki niemal natychmiast wyszły z transporterka, rozgościły się w pokoju (który jeszcze nie miał siatkowych drzwi, tylko prowizoryczną zastawkę z wielkiego arkusza brystolu i taboretu). Oczywiście ciekawskie nochale próbowały tam zaglądać, ale byliśmy czujni. 

Pierwsze chwile w tymczasowym lokum - pokoju Igora.

Kocinki zaszyły się na kartonach pod biurkiem i odpoczywały po podróży. 

Po zainstalowaniu siatki (już pierwszego dnia) można było czuwać nieco mniej, bo rezydenci i koteczki nie miały teraz bezpośredniego dostępu do siebie, a mogły się obserwować i przenikać nawzajem zapachami. Po dwóch czy trzech dniach podjęliśmy nawet próbę wypuszczenia ich na krótko na pokoje (w obecności rezydentów) i wszystko poszło bardzo dobrze – troszkę prychów, delikatnych syków, zwiewanie i obrażanie się (oczywiście naszych kotów) oraz ogromne zainteresowanie Leśnej. A maleństwa były bardzo swobodne i odważne. Niesamowite panny! Następnego dnia też je wypuściliśmy, na dłużej – oczywiście pod kontrolą. Znów wszystko przebiegło świetnie. Dwa ostatnie dni u nas Kali i Mali spędziły, buszując po chałupie, jakkolwiek ograniczyły się tylko do parteru (chyba nie zdążyły odkryć, do czego służą schody).

Rany, Mali! Założyli zasieki...

Phi, już my im damy radę! Nie takie zasieki się forsowało! 

Koteczki upodobały sobie krzesło - jako kanapę i jako drapak. :)

Często im się zdarzało układanie się symetryczne. Więc jak można byłoby rozdzielić takie siostry!

No i niech ktoś powie, że to nie są najpiękniejsze koty świata - oczywiście nie licząc Śliwki i... Czajnika. ;)

Aż nadszedł dzień ostatni

Przed którym trochę już od kliku dni drżałam, bo te cudowne koteczki tak wspaniale się zaadaptowały u nas, tak je polubiliśmy i przywiązaliśmy się do nich, że miałam obawy, co to będzie; jak ja je oddam jakiejś Ani, która co prawda przez telefon wydała mi się bardzo fajną, ciepłą, odpowiedzialną i zwyczajnie miłą osobą, ale… No wiecie… Ech! Mimo wszystko dokładnie opisałam Ani, jak do nas dojechać i w niedzielę czekaliśmy – ja nie do końca spokojnie. A jaka byłam szczęśliwa, gdy przyszedł esemes, że Ania i jej mąż się spóźnią, bo korki niemożebne! Cała godzina z kotkami dłużej! Wtedy to już prawie nie odstępowałam ich na krok - to był bonus!

Ale kiedy... biorcy kotów przyjechali i spędziliśmy ze sobą jakąś godzinkę, rozmawiając przeważnie o naszych zwierzakach, byłam już całkowicie pewna, że to są człowieki godne zaufania, kochające zwierzęta i że te dwie niezwykłe kocinki trafiły naprawdę wspaniale - wiadomo, lepiej mogłyby trafić, tylko zostając u Gosi lub u nas. ;)

Pan Personel.

Pan Personel się ze mną nie podzieli? A to feler, westchnęła Neko...

Jesteśmy gotowe do kolejnej podróży. No, bez przestojów tam!

Śliwka i Leśna żegnają kocich i ludzkich gości.

Jeju, coraz bliżej drzwi...

Coraz bliżej samochodu!

Coraz bliżej nowego, wspaniałego domu!

A kto jest ciekaw tego domu i jak się kotki w nim zaaklimatyzowały, uprasza się go o przybycie jutro o tej samej porze Za Moje (znaczy się jej, Gosianki)  Drzwi - obiecuję JESZCZE WIĘCEJ ZDJĘĆ, ale MNIEJ TEKSTU! No co, to chyba dobra wiadomość? ;)

To sprawozdawałam ja, JolkaM Co Skrótem Nie Potrafi, ale wszystkich pozdrawia i poprawę postanawia. :)

Miłego piąteczku! - to wersja dla Pantery. Dla pozostałych: miłego piątku, a nawet piątu!

PS:

To jeszcze na zachętę dla tych, którzy bardzo chcą tu powrócić jutro, ale są jacyś tacy niepewni (czy znów nie będzie tyle do czytania) i szukają byle pretekstu, żeby jednak nie. Spróbujcie się oprzeć temu torsowi...

Lub temu ogonkowi!