Historia Coco

Jak łatwo się domyślić, Kayrona nie ma. 

Nie przyszedł w nocy przez czekające furtki, nie dał się też znaleźć. 

Dziś będziemy kontynuować akcję ulotkową w okolicy. 

W ramach podtrzymywania wiary i nadziei poczytajcie NIESAMOWITĄ historię Coco - kotki adoptowanej przez Anię Jarmułę, opisaną na jej blogu. Pozwoliłam ją sobie skopiować, ale oryginalny tekst jest tu: http://miaukotki.blogspot.com/2014/01/historia-coco.html

Historia Coco

Obiecałam kiedyś, że opiszę historię Coco... Czas wywiązać się z obietnicy.

Kiedy w 2009 roku przeprowadziłam się do swojego mieszkanka, byłam posiadaczką jednego kota. Buba jakoś specjalnie nie łaknęła towarzystwa, ale ja bardzo chciałam mieć drugie futerko w domu. Bliżej lata zaczęłam rozglądać się za jakimś kociakiem do adopcji. Zarejestrowałam się na forum miau w trakcie moich poszukiwań. Tam też trafiłam na wątek Chanelki.

Kotka wróciła właśnie z adopcji. :( Podobno przetrzepała skórę psu-rezydentowi. Miała wtedy 9 miesięcy. Od początku było wiadomo, że kotka jest głucha i dość trudno jej się odnaleźć w nowym środowisku. Jej "wadą" było też głośne miauczenie, najprawdopodobniej spowodowane głuchotą. Kilka dni obserwowałam wątek Chanelki, nikt się nią nie interesował i doszłam do wniosku, że to ja muszę ją zaadoptować.  Kicia przebywała w Kielcach, dziewczyna zajmująca się adopcją przysłała do mnie na wizytę przedadopcyjną Gosię, którą po czasie miałam przyjemność spotkać, od której odebrałam kociaki, wśród których była Pysiunia[*] i Urwiś[*].  Najwyraźniej Gosia oceniła mnie jako dom odpowiedni do przyjęcia Coco. 

7.07.2010 Chanelka przybyła do naszego domu. Kiedy przyjechała w koszyku piknikowym i pierwszy raz wtuliła się we mnie, obie byłyśmy szczęśliwe.

Początki nie były najgorsze. Chanelka-Coco nie była aż tak bardzo głośna, jak się zapowiadało, ale dopiero po czasie zaczęły wychodzić inne rzeczy, które sprawiły, że losy Coco były o wiele bardziej dramatyczne, niż się zapowiadało.

W miarę jak Coco czuła się coraz pewniej u nas, jej zachowanie zaczęło się zmieniać. Ze względu na to, ze nie słyszała, była też nieuważna, wszystkie przedmioty stojące luzem lądowały w koszu w postaci skorup. W krótkim czasie moje mieszkanie zostało oczyszczone z wazoników, świeczników, bibelotów. Pamiętam, jak ogarnęła mnie rozpacz, kiedy z szafek kuchennych Coco zrzuciła kilka butelek z oliwą... Oczywiście się rozbiły. :( Pamiętam też, jak nie mogłam jej przez pół dnia znaleźć, bo zasnęła w rogu na kuchennych szafkach i wcale nie było jej widać. 

Coco zaczęła też siusiać... Wszędzie, a najbardziej uwielbiała to robić na ubrania, które wtedy mieliśmy jeszcze w kartonach. Ile razy było tak, że wyjmowałam coś, w czym chciałam wyjść, a to okazywało się śmierdzące i osikane, jak również połowa zawartości kartonu. Mój syn był wściekły na Coco i ciągle ją wyganiał od siebie. Nawet mówił na nią w tamtym czasie Franc. Najgorsze jednak było to, że Coco stała się agresywna... I to bardzo. Potrafiła mnie zaatakować i pogryźć tylko dlatego, że poruszyłam się na łóżku. Atakowała znienacka i boleśnie, bez ceregieli. Sterroryzowała mnie i Bubę. Moje rany były bardzo bolesne. Po ugryzieniu, z powodu uczulenia na kocią ślinę, puchłam, a rana zawsze ropiała i goiła się bardzo długo. Buba czuła się też sterroryzowana przez Coco, bała się chodzić po mieszkaniu. Próbowałam skontaktować się z dziewczyną, od której adoptowałam Coco (zapis o kontakcie w razie problemów jest w umowie adopcyjnej), ale bez rezultatu. Rozwiązanie problemu Coco przerosło mnie. Gdybym wtedy była mądrzejsza o obecne doświadczenie, gdybym znała osoby, które znam dzisiaj, pewnie nigdy bym nie zrobiła tego, co zrobiłam wtedy... Oddałam Coco. Nie dość, że ją oddałam, to jeszcze oddałam ją osobie, której nie znałam, nie wiedziałam, jaka jest, jak zajmie się kotem...Tak Coco trafiła na pola, do lasu, bo okazało się, że już następnego dnia uciekła od tych ludzi. Dobrze, że chociaż ta dziewczyna zadzwoniła i mnie o tym powiadomiła, bo sama nie zamierzała szukać kota. Był 1 października 2010, wtedy już były przymrozki. Zdawałam sobie sprawę, że biały, głuchy kot nie poradzi sobie wśród pól i lasów, gdzie biegają nie tylko psy, ale też lisy, kuny... Miałam przytłaczające poczucie winy, nie spałam, nie jadłam. Zaraz po pracy jechałam w okolicę zaginięcia Coco i rozwieszałam ogłoszenia, które co dzień były zrywane, rozmawiałam z ludźmi. Raz nawet miałam nadzieję, bo ktoś widział Coco, ale jak ją wołał, to nie chciała przyjść. Ale to był jeden, jedyny raz. Dom nagle bez tego szalonego kota stał się jak pustynia... Rozpaczałam strasznie, wyrzucałam sobie swoją głupotę... Wiedziałam, że to wszystko było moją winą. W międzyczasie pojawił się pierwszy śnieg, przymrozki przybrały na sile. Minęło 10 dni. Nikt nie widział więcej Coco, moje poszukiwania nic nie dały. Zwątpiłam. :(. Trudno mi było pogodzić się z tym, co się wydarzyło, ale nie wierzyłam, aby Coco dała radę przetrwać w takich warunkach. Zaprzestałam poszukiwań.

14 października około godz. 21 zadzwonił telefon. Właśnie brałam kąpiel. Numer nieznany. Odebrałam. 

- Czy to pani dawała ogłoszenie o zaginionym kocie?? - w tle było słychać szczekanie psa i rozdzierający wrzask kota.. - Bo ja znalazłam pani kota!

Nie wierzyłam, nie wierzyłam, naciągnęłam tylko jeansy i bluzę, bez skarpetek, z mokrą głową pojechałam jak wariatka pod podany adres. Przywitała mnie młoda dziewczyna i mała dziewczynka. Coco już była w domu, ale nadal darła się jak opętana. Kiedy mnie zobaczyła, rzuciła się w moją stronę, wtulając się we mnie i dopiero wtedy ucichła. Płakałam, nie wiem, czy z radości, czy nad nią... Była wychudzona, zabrudzona  jakimś smarem, z podrapanym nosem i pyszczkiem, ale żyła. Zabrałam ją czym prędzej do domu, po drodze zajeżdżając tylko po szampon. Na czas, kiedy poszłam do sklepu, Coco została w samochodzie z moją koleżanką. Kiedy tylko wysiadłam z samochodu, natychmiast zaczęła przeraźliwie miauczeć. Gdy wróciłam, ucichła. Po powrocie wykąpana, najedzona, bezpieczna zasnęła snem kamiennym. Od tego momentu wiedziałam, że żadnego kota, którego wezmę, nigdy nikomu nie oddam. 

Coco za ponowne przyjęcie do domu odwdzięczyła się w najcudowniejszy sposób, po pierwsze była na szczęście zdrowa i szybko doszła do siebie, a w jej zachowaniu zaszły niesamowite zmiany. Jakby doceniła dom, ciszę, spokój. Przestała siusiać byle gdzie (wyjątkiem była choinka), zaprzyjaźniła się z Bubą, stawała się stopniowo coraz mniej agresywna.

Może to doświadczenie nie było przyjemne (szczególnie dla Coco), ale zmiana, jaka nastąpiła zarówno w Coco, jak i we mnie dzięki temu wydarzeniu, okazała się zmianą na lepsze. :)

Autor: Ania Jarmula o poniedziałek, stycznia 06, 2014