Magiczny Ma-Janek

Jakże niezwykła jest historia kota nazwanego przeze mnie Janek! Trafił Za Moje Drzwi przypadkiem. Został przez nas wzięty za zaginionego Kayrona. Pojawienie się tak bardzo podobnego kota blisko naszego domu, w czasie gdy rozpaczliwie poszukiwaliśmy kociego członka naszej rodziny, było niesamowitym zbiegiem okoliczności. 

Pamiętam, jakie było olbrzymie rozczarowanie (klik), że to nie nasz kot...

Kocurek został u nas, bowiem jego stan wskazywał na bezdomność. Był zdziczały, zabiedzony, chudy... 

Przełamywał się pomału, aż pokazał (klik), jaki jest. To delikatny, subtelny, nieśmiały kitek. Nigdy żaden kot nie potrafił okazać mi tyle uczucia! To tulący się do człowieka koci skarb. 

I taki piękny!

Potem nastąpił czas nieudanej adopcji, ale kiedy Janek wrócił z powrotem po zaledwie dwóch dniach, przełamał się do końca, czego świadectwem jest to, że zaczął się bawić! Nareszcie się wyluzował. 

Jankiś spędzał czas w zgodzie z Amisią.

Chodził za mną krok w krok, wzruszająco wyciągał łapki, aby go wziąć na ręce, wylegiwał się na moim łóżku, sypiał przy mojej głowie cichutko i grzecznie, czekając, aż się obudzę, aby się z nim trochę potulić. 

Stefcia, która, jak wiemy, potrafi zadbać o swoje, też od razu zaakceptowała Janeczka. 

Na czas przymusowej obserwacji pod kątem wścieklizny (18 dni) musiał pozostać u nas, ale zaraz kiedy tylko się skończyła... 

Nie tak szybko, poczekajcie chwilkę, opowiem po kolei! Przecież ja nie umiem krótko. :)

Szukając Jankowi drugi raz domu, umieściłam ogłoszenie na FB. Trafiła na nie pewna dziewczyna i zaraz do mnie zadzwoniła, przyprawiając mnie o palpitacje serca, gdyż powiedziała:

Dwa miesiące temu zginął nam taki właśnie kot!

Wyobrażacie sobie, co czułam?! Radość, nadzieję i jeszcze raz radość! 

Potem poznałam historię zaginionego kotka rodziny Darii. Został on przez nich adoptowany ze schroniska w Jeleniej Górze. Był trochę chory, więc wymagał wizyt lekarskich i niestety właśnie podczas podróży do weterynarza po czterech zaledwie dniach od adoptowania stało się nieszczęście – kotek uciekł. Był to nieszczęśliwy splot wydarzeń. Samochód stanął na chwilę, bo ludzie zauważyli na polu dwa błąkające się psy, które wyglądały na potrzebujące pomocy.  Ludzie starali się je odłowić (co za ludzie!), w tym czasie kot uwolnił się z transportera i czmychnął w pola…

(W Pokoju Przemian na samym końcu jest podobna historia z moim udziałem, więc łatwiej mi to zrozumieć…) 

Daria przez te ponad dwa miesiące nie przestała go szukać. Wciąż przeglądała ogłoszenia i tak trafiła na moje. Czy to nie niesamowite?! Wymieniłyśmy zdjęcia, ale nie dało się jednoznacznie stwierdzić, czy Janek to zaginiony Maniek, czy nie. To zresztą nie miało tak dużego znaczenia, pytanie brzmiało, czy rodzina Darii chce tego właśnie kotka z powrotem, a raczej zamiast…

Mama dziewczyny niesamowicie się ucieszyła i wyraziła wielką chęć przejęcia Janka. Z tego, co opowiadała mi Daria, cała jej rodzina to niezwykle zwierzolubni ludzie. Mają wiele zwierzaków, również ze schroniska, wszystkie są zadbane, zaszczepione, zaczipowane. Super po prostu! Kotek będzie miał i kocie, i psie towarzystwo oraz ogród. 

Przekazanie Janka/Mańka nastąpiło równo dwa tygodnie temu. Nerwy były, nie powiem, martwiłam się, jak to delikatne stworzenie to zniesie, ale wieści spływały od początku pocieszające. Kocurek najpierw zaszył się w bezpiecznym miejscu, ale już po dwóch dniach zaczął wychodzić na coraz dłużej. Od początku łasił się do Mamy Darii i pakował się jej na kolana. :)

Dokładnie tak, jak przewidywałam w tym poście: Post dla tych, którzy myślą o adopcji Janka.

Teraz po dwóch tygodniach jest już super. To subtelny kotek, więc jeszcze czasem czmychnie do jakiegoś zakamarka, kiedy ktoś wchodzi do domu, choć ostatnio nawet tego nie zrobił, tylko zatrzymał się na wołanie. Upodobał sobie siostrę Darii, z którą śpi jak ze mną kiedyś (szczęściara!). Zimę  ma spędzić w domu, musi się przyzwyczaić, zanim zacznie wychodzić. Wszystko układa się fajnie. Jestem wdzięczna rodzinie Darii, że tak mądrze i spokojnie zajęła się Janeczkiem/Manieczkiem. 

Czy to jest Maniek, który zginął koło Lubania Śląskiego ponad dwa miesiące przed znalezieniem go we Wrocławiu? Czy przemieścił się jakoś w tym czasie ok. 100 kilometrów? 

Hmm…

Daria z rodziną patrzą na niego i raz są przekonani, że to Maniek, a innym razem w to powątpiewają. 

I tak już zostanie. Tylko on to wie. Może jest Ma-Jankiem po prostu. :)

Daria mówi, że ciężko zrobić mu zdjęcie, bo zaraz leci się miziać.
Co za pieszczoch!

Sercem skłaniamy się do wersji, że to Maniek. Po prostu bardzo wychudł, błąkając się po świecie, to  i wygląda ciut inaczej, jednak nawet jego charakter się zgadza. W schronisku napisano o nim:

Kocurek w typie kota norweskiego. o długiej, szarej sierści i puszystym ogonku. Jego zadziorny wyraz pyszczka stwarza wrażenie, że jest on dominującą osobowością. Nic bardziej mylnego. To bardzo łagodny i przyjacielski kot, który mocno stresuje się w schronisku. Zaszywa się w bezpiecznych miejscach i wychodzi tylko na zawołanie. Widać, że potrafi nawiązać kontakt z człowiekiem i bardzo potrzebuje towarzystwa ludzi.

To zupełnie nieprawdopodobna historia! Magiczna. :)

Kotek po lewej to Maniek. Może po stracie kilku kilogramów
i błąkaniu się dwumiesięcznym wyglądałaby jak ten po prawej?