Minęły dwa miesiące

Nie ma Kayrona. Dziś mijają dwa miesiące, jak go z nami nie ma. Wydaje mi się, że to już dużo dłużej, a Wam? Wciąż mam nadzieję. Czekam. Na każdym spacerze z Rufim rozglądam się wokół już z nawyku, bezwiednie. W domu wciąż nasłuchuję. Nawet w nocy budzi mnie każdy inny dźwięk zza okna. Nie ma dnia, abym o nim nie myślała. Zaginął ważny członek naszej rodziny. "Zaginął" ma tu znaczenie kluczowe, bo niepewność co do jego losów jest paraliżująca. Najbardziej boli mnie moja bezsilność, choć robię, co mogę.
Zakończyłam październikową akcję na fejsbuku. Będę ją powtarzać co miesiąc. Ogłoszenie o zaginięciu Kajtka udostępniło 2200 osób, od nich kolejne. Odnowiłam też informacje na różnych portalach. Porozwieszałam nowe ogłoszenia w kilku miejscach. Znów mogę tylko czekać.

Ludzie wciąż dzwonią. Mieliśmy kilka akcji, z czego ostatnia była najbliżej...

Ten kotek to młodziutki, chudziutki kocurek. Tylko na zdjęciu wyglądał tak dostojnie. Wolałam sprawdzić (tzn. Wrocławski sprawdził, bo my byliśmy nad morzem). Pani, do której się przybłąkał, zajęła się przybłędą doskonale. Kot wiedział, do kogo trafić. 

Kolejna znajda. Tym razem długowłosy. Ten kot też znalazł pomoc i opiekę. To dla mnie pociecha, bo może i Księciem ktoś się zajął... 

Zaczęły znów spływać do mnie sygnały, że ludzie widują maine coona przy wale nadodrzańskim. Kto śledzi tę sprawę, wie, że na początku też pojawiły się dwa takie zgłoszenia. Niestety nigdy nie udawało mi się zobaczyć tego kota. Kiedy więc zadzwoniła pani, że właśnie go widziała pięć minut temu, a ja byłam dosłownie minutę od tego miejsca serce we mnie zamarło. Przeszukałyśmy krzaki, zagajniki i zrezygnowane zeszłyśmy z wału na pobliskie osiedle. I od razu, na wejściu był! To ten kot! Tego widziała pani! Rany, identyczny!!! Boże... to nie Kayronek. 

Ten kot jest niemal kopią Kayrona, ma tylko inną, drobniejszą buzię. Wciąż odbieram telefony o nim... 

Może pamiętacie, że publikowałam tu pewną "wróżbę" na temat zaginięcia Kajtka. Pominęłam wtedy fragment, nie chciałam zaszkodzić, gdyby czytał to ktoś niepowołany. Teraz mogę Wam ją przedstawić w całości.

Cała wróżba brzmi:

- ktoś pomógł kotu wyjść
- nieżyczliwy człowiek :(((((((((((
- zabrał go do samochodu osobowego
- kot jest w tej chwili w zamknięciu, nie może wyjść...
- otrzymam wiadomość w przyszłym tygodniu
- będzie "radość przez łzy"

Przypominam, że "w przyszłym tygodniu" otrzymałam wiadomość. To była wynędzniała kotka maine coon z tego posta.

Wiecie co? Ja myślę, że pierwsza część tego prorokowania to prawda. Naszego domownika ktoś zabrał. Domownika, bo Kajtuś nie jest jak członek mojej rodziny. On jest członkiem mojej rodziny. Ktoś zabrał nam członka rodziny. Mam wrażenie, że serce nigdy nie przestanie mi pękać.

Nie ma go. Myślałam, naiwna, że będziemy razem do końca. Mojego lub jego. Tymczasem go nie ma. Trudno mi się z tym pogodzić. Tak bardzo kocham tego kota. Buntuję się przeciw takiemu końcowi. Nie tak miało być! Miał być w domu, gdy wracam, miał siedzieć na parapecie i wypatrywać mnie przez okno, miał wołać, gdy głodny, miał obrażać się i fochać z byle powodu. Miał być po prostu. Najważniejsze jednak, że miał się ze mną starzeć. Marzyłam o tym. Od zawsze. Stary, mądry przyjaciel. Miałam o niego dbać najlepiej, jak umiem. Tymczasem go nie ma. Dwa miesiące. Jest mi smutno, tęsknię, martwię się. Ostatnio myślę o nim non stop. Czy jest mu ciepło, czy ma co jeść, czy może korzystać ze słońca, czy nie cierpi. Gdybym wiedziała, że ma to wszystko, byłoby mi dużo lżej. 

Może jest u kogoś, kto cieszy się nim, może zaadaptował się w nowym domu, może... 
MCO mówi, że lepiej sobie nie wyobrażać. Ja wiem, że ludzie mają większe tragedie, wiem, że są w życiu ważniejsze rzeczy niż zaginiony kot. Wiem, ale ta wiedza mi nie pomaga. Taka jestem.
Nie pocieszajcie mnie, proszę. Wszystkie słowa pocieszenia już padły. Ja wiem, że doskonale to wszystko rozumiecie. Musiałam trochę z siebie tych uczuć wypuścić. Już biorę się znowu w garść. Kayron wróci. Ale będzie radość!