Buchacha!

Komiksu nie mam dziś dla Was, ale mimo to się uśmiejecie. Opiszę coś, czego pewnie nie powinnam, bo osoba, która zrobiła mi ten "przedni dowcip", czyta mojego bloga i może poczuć się mile połechtana (jak to z takimi ludźmi bywa). Jednak kusi mnie, aby się z Wami tą historią podzielić. Poza tym nie mam się czego wstydzić. Nie ja.

Kilka dni temu pojawiła się tu nowa komentatorka, która z gorliwością właściwą przemądrzałym, nieempatycznym ludziom, pouczyła mnie, co takiego czuję i myślę niewłaściwie, jeśli chodzi o zaginięcie Kayrona. Powinnam wg niej pogodzić się z jego odejściem, bowiem on już zapewne nie żyje. Koty "uwięzione" w domu przecież po wyjściu na dwór czują się jak w "dziczy" i często wpadają pod samochód, a nawet jak trafią do kogoś innego, to nie udomowią się i nie przyzwyczają do innego właściciela. Powinnam, wg. tej osoby, zatrzymać Janka zamiast Kayrona i zapomnieć. Ta osoba "nie rozumie", dlaczego tego nie zrobiłam. To takie proste! 

Nie ma się co oburzać. Niektórzy ludzie są po prostu biedni, nieświadomi i nie wiedzą, co mówią. Bywa. Gorzej z tym pouczaniem, ale pal licho, przecież nie będę się denerwować pierdołami. Niestety potem ta sama osoba posunęła się za daleko i w sposób wyjątkowo wredny zaatakowała jedną z moich czytelniczek. To było zwykłe świństwo i wszystkie komentarze tej maupy wywaliłam w kosmos. Nie będę też ich cytować. Nie mogłam się oprzeć i odpisałam jej, żeby stąd spadała. 

Dlaczego o tym piszę? Zaraz, chwila cierpliwości. 

Tego samego dnia dostałam na pocztę informację, że ktoś odpowiedział na moje ogłoszenie na OLX o zaginionym Kayronie. Wiadomo, jak to działa. Wiadomość = skurcz serca. Wciąż. 

Przeczytałam tę wiadomość i zamarłam... Brzmiała ona:

Witam,

Piszę w sprawie ogłoszenia na OLX - poszukiwania kota. Czy dla osoby, która wskaże miejsce gdzie leży zdechły Kayron również przewidziana jest nagroda?

Boże, że takie hieny chodzą po świecie...

Odpisałam, że nie. Nie chcę przecież, aby mi ktoś zabił kota dla nagrody. 

Oczywiście samo pytanie było na tyle demaskujące tę osobę, że nie powinnam z nią dalej korespondować, jednak wiecie, jak to jest. Nie chciałabym niczego zaniedbać. Od słowa do słowa (na OLX) nagroda nagle przestała mieć znaczenie, a ja dowiedziałam się, gdzie leży ten kot, długowłosy, taki jak Kayron, "świeżo" martwy, z raną na nodze. 

Pojechałam tam. Michał i Kasia, kochane moje dzieciaki, pojechały ze mną, mimo że wcale tego nie chciałam. Nie przejęłam się kompletnie tymi rewelacjami, nie uwierzyłam w nie, byłam spokojna, jednak żeby rozwiać ten jeden procent niepokoju, postanowiłam to sprawdzić. Młodzi nie chcieli, abym mierzyła się z tym sama (już dla samego tego faktu warto było to przeżyć). Dotarliśmy tam, podziwiając piękną jesień i żartując między sobą. Oczywiście w opisywanym miejscu nie było żadnego kota, żywego ani martwego. Opis był też jakiś z lekka dziwny, taki z google maps; wrocławianin nigdy by tak tego obszaru nie opisał. Kilka drobiazgów się nie zgadzało...

Po powrocie do domu zebrałam fakty, przeanalizowałam korespondencję z tą amatorką nagrody za martwego kota oraz inne fakty, o których nie mogę tu napisać (nie pytajcie) i wyszło mi jak dwa razy dwa, że to najpewniej ta sama osoba, co powyżej zabawiła się moim kosztem! 

Poczekałam do rana, bo mimo że napisałam jej wcześniej, że nie ma tam żadnego kota, upierała się, że jest i że przyśle mi rano zdjęcie. Akurat!  - pomyślałam sobie. - Prędzej mi kaktus na ręce wyrośnie. 

Rano dostałam zamiast zdjęcia wiadomość:

Kot leży w wodzie. Zdjęcie wyszło niewyraźne.

Wyśmiałam ją i zablokowałam.

No to śmiejmy się, hrehrehrehre!!! O ja 3,14erdolę! Ale komedia! Buchacha! 

PS. Mam prośbę. Domyślam się, co Wam się ciśnie pod palce, ale nie róbcie tego. Śmiejmy się, obśmiejmy to, pogratulujmy poczucia humoru tej miłej pani! Jaka ona pomysłowa, kreatywna! Buchachacha! Bardzo proszę o umiar. OK?