Jak pomóc kotu po traumie?

Kochani, napisała do mnie z Pragi moja czytelniczka Bożena. Kobieta potrzebuje naszej rady i wsparcia! Bardzo proszę w jej imieniu o wskazówki, o dzielenie się Waszą wiedzą i doświadczeniem. A może ktoś oglądał właściwy, pasujący do problemu odcinek Kota z piekła rodem?

Dla zajętych zrobiłam wytłuszczenia w tekście, ale gorąco zachęcam do przeczytania całości, bo Bożena fajnie pisze, jest zwierzolubna, a ta HISTORIA JEST NIESAMOWITA!

Kilka słów o mnie, abym nie była taka anonimowa.  Mieszkam od dwudziestu lat w Pradze, mam męża Czecha i dorosłego syna. Kocham zwierzęta, w domu mam koteczkę Fibi, pająka ptasznika i siedem legwaników malachitowych. Do niedawna mieszkały z nami trzy koszatniczki, ale te latem ze starości odeszły za tęczowy most. Mąż ma firmę i ja tam już od ponad dwóch lat dokarmiam bezdomne koty. Czeka na nie zawsze pełna miseczka suchego jedzenia i woda. Od czasu do czasu kupuję im też jakieś smakołyki. Przed miesiącem ktoś podrzucił nam trzy kocięta, wg mnie okołodwumiesięczne. Skąd ta pewność, że podrzucił? Mąż widział mężczyznę z  transporterem, a poza tym kocięta nie opuszczają naszej posesji, stąd moja pewność, że nie przyprowadziła ich tutaj kocia mama. Nie są z jednego miotu, różnią się wiekiem, dwa kociątka to czarnulki (kloniki Twojego Hokusika) i troszeczkę starszy rudzielec. Oczywiście zaczęłam je karmić (maluchy oprócz suchej karmy dostają konserwy i saszetki), mąż w jednej z hal produkcyjnych odgrodził im pomieszczenie ok. 100 m, zamontował kocie drzwiczki, ja zrobiłam domki, postawiłam miseczki, kuwetę i kociątka wydają się być szczęśliwe. Wychodzą na dwór. Nie będę ukrywać, luksusów tam nie mają, ale pełne brzuszki na pewno. Przez ten miesiąc urosły, futerka zaczęły troszeczkę błyszczeć, kotki zrobiły się bardziej ufne. Ja już nawet zaczęłam pomału przygotowywać męża na dokocenie i wzięcie jednego maluszka do domu, ale cały czas się zastanawiałam, któremu zmienić przyszłość na zdecydowanie lepszą. Czy ma to być strasznie towarzyski, niezwykle miziasty, hiperaktywny czarny kocurek, czy delikatna czarna panienka bez ogonka (ma tylko taki mały kikutek), czy największy tchórz,  śliczny rudzielec (jeszcze nie jestem pewna, czy chłopak to, czy dziewczyna, ponieważ nie da do siebie podejść bliżej)? Moje dylematy rozwiązały się same w tym tygodniu. 

We wtorek pojechałam jak zwykle po południu do pracy i kiedy chciałam wieczorem odjeżdżać, mąż w okolicach mojego samochodu usłyszał dziwne dźwięki - wydawało mu się, że jest to miauczenie. Po sprawdzeniu, że wszystko w porządku i przeliczeniu kociąt stwierdziliśmy, że musiał usłyszeć z oddali czarnego kocurka z ogonkiem, ponieważ  ten chodzi za nami jak piesek i ciągle gada. W środę jak zwykle pojechałam  do pracy i ok. 20 wieczorem chciałam wracać do domu. Tego dnia i ja wyraźnie usłyszałam cichutkie miauczenie. Aby wykluczyć, że jest to jeden z naszych maluchów, zamknęłam je i poszliśmy z mężem nasłuchiwać. Nie mieliśmy pewności, ale wydawało się nam, że głos ten wydobywał się z wnętrza samochodu. Po otwarciu przedniej klapy nic nie zauważyliśmy. Mąż zaopatrzony w latarkę i zestaw kluczy zaczął rozkręcać  samochód. Dopiero po zdjęciu wszystkich osłon i innych dziwnych rzeczy, których nazw nie znam, dojrzeliśmy małe ślipka zaklinowane miedzy obudową koła a błotnikiem. Ok. godz. 22 mąż stwierdził, że sam już nie ma odwagi dalej rozkręcać  samochodu na części pierwsze i zadzwonił po automechanika. Ten przyjechał w ciągu pół godziny i ok. 23, po zdjęciu koła, błotnika i poluzowaniu jakichś listew, udało się wyjąć maleństwo. 

Gosiu, takiej bidy w życiu nie widziałam.  Była to mała, ok. 7-tygodniowa, śmierdząca, brudna kuleczka, która prychała i syczała na wszystkie strony. Dzisiaj mija czwarty dzień od jej uwolnienia,  maluszek ma apetyt i załatwia się do kuwety, zamieszkał w pustej kancelarii. Dodam tylko, że od chwili, kiedy zobaczyłam te uwięzione oczęta, już  wiedziałam, że jeśli  kociątko przeżyje, to zabieram je do domu. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że przed nami jeszcze długa droga, moja domowa kotka ma ciężką alergię pokarmową i mocno obniżoną odporność, wiec do mieszkania  mogę przynieść tylko zdrowe, odrobaczone, zaszczepione kociątko, muszę wykonać mu też niektóre testy, tak przynajmniej mi poradził weterynarz. Ale żeby ruszyć z czymkolwiek, muszę kociaka choć trochę oswoić. 

Teraz już mogę przejść do sedna: dlaczego zdecydowałam się zawracać Ci głowę i  napisać do Ciebie. Odchowałaś wiele kocich nieszczęść, np. Szuwarka-Gacusia,  czy ostatnie czarne rodzeństwo. Zdaję sobie sprawę, że ta moja  kocina przeżyła straszny stres (nawet dokładnie nie wiem, jak długo jeździła zaklinowana w samochodzie), ale ja jeszcze tak nieufnego i dzikiego kociaka nie spotkałam. Nie daje się do siebie przybliżyć na mniejszą odległość - trzymetrowa to minimum, syczy, warczy, po prostu strasznie się boi. Na szczęście ładnie je, siusiu i kupki robi do kuwety, ale tylko kiedy jest sam. Wiem, że muszę być cierpliwa, dać mu czas na oswojenie, dlatego nawet do niego nie podchodzę, żeby zbytecznie go nie denerwować. Może Ty, Gosiu, wiedziona własnym doświadczeniem masz jakiś pomysł, jak mogę pomóc tej kocince. Czy przebywać z nią jak najwięcej czasu  i mówić do niej (choć kiedy jestem  z nią, ona zastyga w bezruchu, zaczyna syczeć i warczeć), czy dać jej święty spokój i czekać. Będę Ci wdzięczna za jakąkolwiek radę, sugestie, bo przyznam Ci się, że dzisiaj jak do niej weszłam posprzątać kuwetę i dać świeże jedzonko, chciało mi się płakać, gdy patrzyłam na to wystraszone do granic możliwości maleństwo. Próbowała nawet wspinać się po ścianie.

Mechanik przesłał mi zdjęcie. Zrobił je przed wyjęciem kocurka, twierdząc, że musi mieć dowód, inaczej nikt mu nie uwierzy, jak powie, co robił w nocy. Dzisiaj  dwa razy zajrzałam do maluszka, za każdym razem miseczka z mokrym jedzeniem była pusta, a suchego też było mniej. Tak że kotek ma apetyt i je. Wzorowo korzysta z kuwetki. Niestety, jeśli chodzi o zachowanie, cały czas bez zmian. Nadal ma przerażenie i strach w oczach, syczy i warczy. Pomieszczenie, w którym przebywa kotek od początku, jest zupełnie puste,  oprócz miseczek, kuwety i domku z pudełka niczego w nim nie ma. Dzisiaj wyciągnęłam rękę w jego kierunku, ale szybko zrezygnowałam, bo zaczął się straszliwie trząść. Gosiu, jeśli nie będzie dla Ciebie problemem zamieszczenie pytania o oswojenie na Twoim blogu, będę bardzo wdzięczna. Jestem otwarta na każdą radę. A niektóre Twoje czytelniczki i inne blogujące dziewczyny mają większe doświadczenie niż ja. Pamiętam z bloga Ani http://miaukotki.blogspot.com/, że miała wiele problemów z oswojeniem kotki Bajki, ale nie znalazłam nigdzie opisu, jaki sposób okazał się najskuteczniejszy. Bardzo bym chciała pomóc jakoś temu kociakowi, a nie tylko siedzieć i czekać.  Być może lepszym wyjściem byłoby wzięcie maleństwa do domu, ale niestety przed szczepieniami i badaniami na pewno się nie odważę ze względu na naszą rezydentkę. Gdyby Fibi była zdrowa, być może bym zaryzykowała, ale przed czterema laty kilka miesięcy walczyliśmy o jej życie, bidula trzy miesiące nosiła kołnierz. Leki, w tym sterydy, zniszczyły jej system odpornościowy, dlatego boję się ryzykować.  Tym bardziej że nawet nie jest powtórnie szczepiona przeciwko kocim chorobom. Ponieważ wścieklizna jest niezbędna przy przekraczaniu granicy, musiałam w ubiegłym roku powtórzyć szczepienie. Po zastrzyku Fibi miała  przez tydzień gorączkę, w miejscu ukłucia zrobił jej się guz, który wchłonął się po ok. trzech miesiącach. Nie pamiętam, czy o tym pisałam, ale oczywiście jest kotem niewychodzącym.

Zdaje się, że widać tu na dole palce człowieka, stąd widzę, jaki malutki jest ten kociak.

Czy są jakieś sposoby, by pomóc takiemu kotu po traumie? Ja miałam takiego kota. To była Córcia. Moim zdaniem przeżyła tak straszny szok u weterynarza, który użył klatki z przesuwaną ścianą, aby ją unieruchomić, że potem nie dawała się do siebie zbliżyć. Nie wiem, co byłoby z nią dalej, bo mi, jak może niektórzy pamiętają, uciekła...

Piękny będzie ten praski koci mechanik, ma taką długą brodę jak mój Kajtek.

Jego mina wyraża strach.

Źródło zdjęcia.

Bożeno, mam nadzieję, że dziś się tu odezwiesz.



A rok temu Za Moimi Drzwiami Masaż tajski (klik). Mój ulubiony.