Mix dobrych wieści

Pewnie jesteście ciekawi, co u Bożeny z Pragi i jej dzikiego mechanika samochodowego na czterech łapkach. Mam same dobre wieści! Bożena napisała do mnie już dwukrotnie. Czytajcie i rozkoszujcie się:

16 listopada. Sobota:

Zgodnie z obietnicą posyłam zdjęcia. Oswajanie przebiega powoli, ale już patrzę na to bardziej optymistycznie. Kocik każde głaskanie musi poprzedzić syknięciem, ale już nie jest tak nerwowy i wystraszony. Parapet (tam śpi) okleiliśmy mu wykładziną podłogową, aby mu było wygodniej i cieplej w kuperek. Dzisiaj w naszej obecności nawet kilka razy ziewnął i zaczął myć łapkę. Jeszcze wczoraj był zdecydowanie bardziej spięty i wrogo nastawiony.  

18 listopada. Poniedziałek.

Kociątko robi olbrzymie postępy. Dzisiaj po raz pierwszy przybliżenie się do niego nie spowodowało syczenia. Kiedy go wzięłam na kolana, oprócz tego, że siedział tam i mruczał, wstał, położył się po swojemu (dotychczas jak ja go położyłam, tak leżał), umył łapki, ziewnął i próbował zasnąć. Od czasu do czasu spojrzał na mnie i w pewnym momencie pokazał mi brzuszek, który mogłam w takt mruczenia pomiziać. Wydaje mi się, ze był całkowicie rozluźniony i bardzo zadowolony.  Tak że jak tak pójdzie dalej, w piątek wizyta u weterynarza. Posyłam Ci zdjęcie (to niebieskie to moja bluza).

Ta nasza Bożena to dopiero jest szczęściara! Przecież trafił się jakiś maine coon, porównajcie z moim Kajtkiem niżej. Wypisz wymaluj! :)

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

Kolejne kapitalne wieści i genialne, rozczulające obrazki. Od Hany:

Nie potrafię wybrać, zatem ślę wszystkie. Frodo i Grażynka nie zmieścili się na kolanach. Historia Bożeny z Pragi jest bulwersująca. Spłakałam się jak bóbr, patrząc na tę kupeczkę strachu i nieszczęścia. Zresztą wszystkie Twoje historie takie są. Vitunia paszczaczek wymiata, niewiele odstaje już gabarytami od mlecznego rodzeństwa. Oglądam w kółko i oglądam.

Załączone zdjęcia powinnam wysłać Bożenie z Pragi na dowód, że wszystko się ułoży. Jeszcze kilka dni temu Wałek małego chciał zjeść. Z Frodkiem jest podobnie, tylko zdjęć nie można zrobić, bo malutki (pierwotnie: eślilutki z powodu złośliwej klawiatury ;) dotąd na Frodku nie zasnął. A jak nie śpi, zrobienie zdjęcia graniczy z cudem.

Już sama nie wiem, która szczęśliwsza, Hana czy Bożena. Te dwie znajdy Hany są po prostu darami z niebios! Cudne! To jak w końcu nazywa się ten kot?? Zgubiłam się, ratunku! :)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Podzielę się jeszcze z Wami czymś fajnym. Napisałam Joli, że jedziemy z Kajtkiem na USG skontrolować mu pęcherz, bo przeszedł niedawno dwukrotnie jego zapalenie, a ja nie mogę złapać mu moczu do badania. Jolka odpisała mi tak:

Jeju, łapanie moczu u kota to jest dramat. :( Ja już dawno powinnam go zbadać kontrolnie Śliwce, ale robiłam już kilka podejść i dupa. Ona nie przepada za załatwianiem się do kuwety, pcha się rano na dwór. Tam trzeba za nią chodzić po chaszczach i weź tu upoluj u takiej siku. Łażę za nią i łażę, a ona zasuwa np. na drzewo i sobie gania po gałęziach. :]

A nie napisałam Ci, że od sobotniego wieczoru mamy na podwórku Malina. Znów się chyba zerwał panu sąsiadowi. Wczoraj zabraliśmy go (a raczej sam się zabrał) na spacer. A najpierw jeszcze asystował mi razem z Pudelsem i Lesią przy wykopywaniu i oczyszczaniu marchewki w ogrodzie (wyobrażasz sobie, żeby marchew wykopywać 17 listopada! Pomijam już to, że w niedzielę.) Kłopot z nim o tyle, że koty się płoszą i nie mogę ich regularnie wypuszczać. Normalnie robię to zawsze rano zaraz po tym, jak wstanę. One sobie poganiają, posiusiają i zaraz je nawołuję na śniadanie. Chętnie przychodzą, bo wiedzą, że będzie żarełko. I przed naszym wyjściem z domu koty są wysikane, najedzone i zadomowione. Podobnie wieczorem, tyle że odwrotnie. A kiedy Malin waruje na zmianę na ganku i na werandzie, to kociska nawet jeśli wyjdą, boją się wracać i trzeba robić niezłe podchody, żeby je do domu sprowadzić. Najbardziej boi się Bazyl i... Majtek. I to nie żeby był przecież taki tchórzliwy jak Bazyl, on po prostu nie zna Malina. Malin kotów nie gania, nie robi im krzywdy, zachowuje się tak jak Lesia, chce się z nimi bawić. Majtka wczoraj musiałam pod brzozą nawoływać, podczas gdy Igor "zagadywał" Malina na werandzie. Podobnie się dzieje z nawoływaniem Bazyla. Glizda i Trykot przyzwyczaiły się do Malina na tyle, że nie panikują, tylko czekają na jakiś dogodny moment i przebiegają (lub wręcz przechodzą) do domu. Glizda to potrafi sobie siedzieć na ławce na wysokości nosa Malina, a kiedy otwieram drzwi, zeskakuje i wchodzi do chałupy. Mietek przedziera się przeważnie tyłami, czyli przez werandę. Śliwka mi wczoraj nawiała i najpierw nieco wystraszona wdrapała się na brzozę nad stawkiem, ale potem zeszła i gdzieś sobie ganiała. Kiedy ją chciałam nawoływać i wyszłam na ganek, prosząc Igora, żeby jednocześnie wywołał Malina na werandę, ta sobie przebiegła dość swobodnie za jego zadkiem do domu (akurat był zajęty podjadaniem swojej porcji czy też piciem wody). Malin jest łagodny, gdyby te nerwusy to rozpoznały i zapamiętały, to byłby spokój z tymi podchodami. :)

Biedny Kajtuś, miejmy nadzieję, że już ma zdrowy pęcherek.

Jola to ma dopiero pełnię szczęścia z tymi zwierzakami! :)

Kajtuś podczas badania był grzeczny jak anioł. 

Pani doktor powiedziała, że, uwaga, cytuję: śledzionę na śliczną, wątrobę piękną, a nereczki cudowne! :))
Pęcherz też wygląda zdrowo.

Nie ma to jak takie dobre wieści, i to w dużych ilościach! :)

Finał zabawy urodzinowej Amisi - w piątek. Zapraszam.