Rufi miał dobre życie

Nie tylko mężczyźni wycofują się czasem do jaskiń, by odciąć się od trudnej rzeczywistości. I ja tak miewam w ciężkich chwilach. Tak się tam, bywa, umoszczę, otoczę cokołem, uwiję niedostępne gniazdko, że z wielką trudnością przychodzi mi wyjście do ludzi. Próbuję, ale trzeba mi czasu. A przecież dzielenie się swoim smutkiem z życzliwymi ludźmi przynosi ulgę. 

Oprócz tego, że kiedy tylko mogę, śpię, spędziłam kilka ostatnich wieczorów, przeglądając albumy ze zdjęciami. Gdybym tego nie zrobiła, stałyby się dla mnie niedostępne przez długi czas. Mój własny blog stałby się dla mnie niedostępny. I z albumów, i z bloga, zewsząd, wygląda na mnie Rufi. Mój kochany Ruficzek... Chciałabym znów móc patrzeć na niego bez bólu.  

Tak wielu z nas przeżywa teraz podobne historie; choroby, operacje, uporczywe leczenie, śmierć. Gorzej, bo odchodzą bliscy ludzie... Sami wiecie, ile można wylać łez rozpaczy, gdy odchodzi przyjaciel, członek rodziny i gdy wiadomo, że już nie wróci. Sami wiecie, jak bardzo krwawi zranione serce. 

Oglądam zdjęcia, wspominam, i wiem, że Rufi miał dobre życie. Oglądam zdjęcia i uśmiecham się do nich. Chciałabym oddać mu, jakim był wspaniałym psem, ale wciąż brakuje mi sił.

Wiem tylko, że na początku nie mogłam go pokochać. Wciąż tęskniłam za naszą poprzednią sunią - wilczycą, najmądrzejszą przyjaciółką na świecie. Żałoba po niej była za krótka. Rufi był inny niż ona. Od początku bardziej zależny, głuptasek oddany całym serduszkiem, taka wielka dzidzia, dla której pozostanie na dworze przed domem, nawet przez pięć minut, było karą. Istotą jego życia było być blisko nas. Łagodny, cierpliwy, potulny, wierny, przywiązany... 

Nie mogę pisać dalej. Łzy kapią mi na klawiaturę. Właściwe słowa nie chcą przyjść, wciąż zbyt bolą, zbyt ranią, ale przecież Wy, przyjaciele tego bloga, znacie go, wiecie... 

Odcięłam się sama, wyłączyłam komentarze, a dziś proszę, piszcie. Pomóżcie mi pożegnać Króla Kotów, Samą Łagodność i Miłość w Złotym Psim Ciele. 

Dziękuję ci, Ruficzku, że byłeś. Dziękuję. 

Nie umiałam zrezygnować z żadnego zdjęcia, wszystkie one - 230 migawek z życia naszego domownika - są TUTAJ (klik).