O oswajaniu, które zaślepia...

a może przywraca wzrok?

Cruella wróciła na swoją działkę. 

Tak było zaplanowane, wszystko udało się super, tego właśnie chciałam.

To dlaczego tak bardzo krwawi mi serce?

Kiedy Cruelka została złapana i trafiła pod moją opiekę, była dla mnie obcym kotem, pospolitym i przeciętnym, zwykłym dachowcem, jakich miliony. W porównaniu do moich książąt, nie oszukujmy się, niezbyt urodziwym - tak myślałam. Ot, taka czarnulka z połamanym ogonkiem, który krzywo się zrósł.  Pyszczek miała, wg mnie, jakiś taki dziwny, malutki, nosek cały czarny jak smoła i żeby choć wąsy były inne – tak myślałam, ale nie, każdy z nich jota w jotę czarny. Oczka owszem, piękne, ale obce, nie rozumiałam, co mi mówią. Jedno z nich zaropiałe.

Potem zawiozłam bidulkę na zabieg, gdzie, jak głupia, ostrzegałam lekarza, żeby uważał na tego „dzikiego kota”, „bo podrapie”, a ona dała się wyjąć z transporterka jak owieczka.  

Następny  dzień spędziła za pralką w mojej pralni, skąd uzbrojona w rękawice i grube rękawy wyciągnęłam ją, żeby ją obejrzeć i podać lekarstwo. Cruella zamarła, usztywniła się i pozwoliła mi na wszystkie zabiegi bez protestu, a potem… zaczęła mruczeć. Zdjęłam te głupie rękawice i podrapałam ją pod bródką. W ten sposób zaczął się proces oswajania… mnie.

Kociczka okazała się milutka, łagodna, pozbawiona agresji, bardzo dzielna i mimo widocznego lęku ufająca mi. To też urocza gadułka, zawsze witająca mnie cichutkim miauczeniem. Bardzo szybko wracała do zdrowia, bez problemu dawała się ubierać w swoje dalmatyńczykowate ubranko. Tak się cieszyła, kiedy je jej zdejmowałam! Zaraz zaczynała dokładną toaletę; to dla kota udręka, kiedy nie może się umyć. Spędzałam z nią tyle czasu, ile mogłam, żeby jej troszkę ulżyć w tej niewoli. Z każdą taką mijającą chwilą coś działo się z moim wzrokiem. Psuł się czy naprawiał? 

Cruella piękniała! Jaki uroczy okazał się ten jej maleńki pyszczek! A jaki rozkoszny, czarniutki noseczek! A te wąsy, czyż może być coś cudniejszego?  Jak to wszystko do siebie pasuje! A te kochane, mądre oczy, tyle z nich można wyczytać! I jak to miło, że wita mnie tym swoim kocim dzień dobry, przeciąga się i ziewa (jak rozkosznie!).

Sądząc, że tęskni do działki, do swoich dzieci, skróciłam jej pobyt u mnie o jeden dzień. Lekarka stwierdziła, że ranka ładnie się zagoiła i można już zdjąć szwy. 

W samochodzie była grzeczna jak aniołek, oparła główkę na łapach i spokojnie zerkała na mnie. U lekarza dała się przewrócić na plecy i nawet nie drgnęła przy ściąganiu szwów.

Z transporterka już na działce wytrysnęła jak z procy. Jej dzieci chyba się ucieszyły – przybiegły
i przywitały się z mamą. 

Powitanie z synkiem

i z córeczką.

Cruelka obiegła stare śmieci, na dzieciaki nie zwracając większej uwagi, poostrzyła pazurki na wiśni, 

wykąpała się w piasku (o! cieszy się, że tu jest – pomyślałam radośnie) i … 

(UWAGA: to fragment dla ludzi o mocnych nerwach!)

i zaczęła odprowadzać mnie alejką działkową do bramy! Przebiegała ją wskroś, wskakiwała na słupki,  zaglądała mi w oczy i nawet kiedy już odjeżdżałam, biegła wzdłuż ogrodzenia…

MójCiOn zastał mnie całą we łzach, szlochającą, że jest przecież tyle zwierząt, którym jeszcze chciałabym pomóc, że nie mogę przywiązywać się tak do każdego, że przecież znajdę jej w końcu dom, tak jak poprzednim chwilowym mieszkańcom pralni, że teraz trzeba złapać córeczkę, zanim zajdzie w ciążę, ale to każdorazowo jest dla mnie bardzo trudne...

PS. Trzymajcie kciuki. Dziś łapanka. Synek i córeczka za jednym zamachem - jeśli się uda.