Zwykła przysługa

Ja Wam mówię: uważajcie na Alę D! Niby taka miła, taka łagodna, a łatwo można zostać przez nią opierniczonym!
Nie dość, że bożonarodzeniowo, to jeszcze i wielkanocnie! 

Każdy telefon od Ali odbieram po prostu z radością, choć mogłabym się już nauczyć, że niemal każdy wiąże się z jakimś planem uszczęśliwienia mnie. Tym razem znów dałam się nabrać! O, ja naiwna! W sobotę, tuż przez świętami, podniosłam słuchawkę i dałam się zaskoczyć propozycją nie do odrzucenia. Miałam mianowicie wybrać się na dworzec autobusowy, by odebrać paczkę od Ali. Znowu! No przecież nie odmówię, jak mogłabym, tym bardziej że pamiętam naszą wielką radość przy otwieraniu poprzedniej (dla ciekawych post dokumentujący to jest tu:  Jak zostałam świątecznie opierniczona przez Alę D).

Najpierw jednak Alicja miała mi dać znać, czy ktoś z pasażerów Polskiego Busa zgodziłby się tę paczkę od niej zabrać i mi przekazać. 

Za godzinkę przeczytałam w mejlu:

Przesyłka (przy drugim podejściu :) została przyjęta, ale za to z jakim wdziękiem i bez zastanowienia. Po zdecydowanej odmowie przy pierwszej próbie miłe i ochocze: "tak, nie ma problemu, chętnie wezmę, przekażę, a gdyby się zdarzyło, że osoba, która ma odebrać, spóźni się - to dostarczę osobiście, proszę się nie martwić..."

Mówię, że jestem mile zaskoczona i wzruszona taką bezinteresowną chęcią pomocy, a pani Joanna (tak ma na imię osoba, która przyjęła przesyłkę) na to: "to przecież normalne, mam to po mamie" i wskazuje na siedzącą na ławce uroczą starszą panią z promiennym uśmiechem. Obie mogą być z siebie dumne - mama z córki, a córka z mamy.

Popatrz, Gosiu, jak to zupełnie przypadkiem można spotkać fajnych ludzi. :)))

No to, w towarzystwie MCO, pojechałam!

O umówionej godzinie pani Joanna szybciutko do nas podbiegła, przekazała paczkę, 

bardzo broniła się przed przyjęciem dziękczynnych wiosennych kwiatków, 

no i mieliśmy okazję poznać jej uroczą mamę - kobietę o ślicznym uśmiechu i wielkim wdzięku. 

A w domu...

Zgromadziłam moich trzech panów, zdjęliśmy jednego kota ze stołu

i już mogliśmy przeżywać radość otwierania tajemniczej, cudnie zapakowanej przesyłki. :) 

Czy widać niecierpliwość rąk? I ust? :)

Co za wspaniałości! 

Co za śliczności!

Ile radości!

Ciasteczka po prostu przepyszne!

Chrzan świąteczny genialny! 

Ja nie umiem takiego zrobić.

Mieliśmy cudowną dekorację stołu z tych wszystkich ciasteczek i pierniczków, 

no i wyborny deser!

Ala przysłała mi zdjęcia z wypieku.

Te gromady zajączków, gąsek, baranków, króliczków, motylków, jajeczek, 

kurczaczków i innych cudaków  urodziły się u niej w domku:

Cała ta historia ma znowu kilka wymiarów:

- jakie to miłe mieć taką czytelniczkę jak Ala!

- co za radość z otwierania, radość dla naszej rodziny być tak hojnie obdarowanym z serca!

- co za radość z obdarowywania (tak, Alu?) 

- jak fajowsko, że można poznać miłych, normalnych ludzi!

Bo przecież co to za problem i tak już jadąc autobusem z miasta A do miasta B, wziąć paczkę dla kogoś obcego, zrobić taką bezinteresowną przysługę, ale inna osoba odmówiła... (tak sobie myślę, że w dobie zamachów, morderców-samobójców, może nie jest to aż tak niezrozumiałe...).

Jedna paczka, jeden gest, a mówiono o nim przy trzech stołach wielkanocnych!

Ala napisała do mnie niedawno:

Wiesz, dzwoniła do mnie pani Joanna (ta od przesyłki dla Ciebie), porozmawiałyśmy przez chwilę i prosiła, aby podziękować Wam za te piękne, wiosenne kwiaty...:) Mówiła, że była tak zaskoczona, że nie jest pewna, czy zrobiła to wystarczająco wyraźnie.

Mówiła, że przez chwilę to był temat numer jeden przy świątecznym stole, zwłaszcza, że na tym stole stały kwiaty od Ciebie i ciasteczka ode mnie - wszyscy zaskoczeni taką formą wdzięczności za tak z w y k ł ą przysługę. :)

Alu, ja Ci bardzo dziękuję i intensywnie myślę, jak te pierniczki... hm... uśmiercić. :) 

Kto czytał Piernikowieść wigilijną (klik) i Piernikowieść noworoczną (klik) - ten wie. 

PS. Wieści od Kordulki dochodzą dobre. Wkrótce będą zdjęcia. :)