Pociągająco - dla Lidki!

Dziś post dedykowany. Dla Lidii! Nasza blogowa sportsmenka przyjeżdża do Wrocka na weekend i będzie wraz ze swoim Chłopem (taką ma ksywę ten miły pan) brać udział w zawodach. Żeby jej się dobrze szło (z kijkami) i na szczęście, przygotowałam dla Niej... pociągi! Wszyscy wiemy, że to konik Lidki. To naprawdę fajnie, kiedy wiadomo o kimś, że ma takie konkretne zainteresowania. Teraz dla mnie jest oczywiste, że pociągi = Lidka i każde zdjęcie robię z myślą o Niej. W Japonii spędziliśmy bardzo dużo czasu, przemieszczając się środkami transportu szynowego :) i za każdym razem pstrykając zdjęcie, myślałam sobie: dla Lidki. Dlatego jest ich tak dużo - ponad 100! :)

Przy okazji oglądania może zainteresują i Was pewne informacje.

Zwyczaj jest taki, że pan zawiadowca czeka, aż odjedzie pociąg, stojąc na baczność i patrząc w kierunku odjeżdżającego pociągu, aż ten bezpiecznie się oddali. Potem kłania się i dopiero odchodzi do swoich zajęć. Zawsze ma na sobie białą koszulę, krawat, czapkę, białe rękawiczki i wygląda porządnie i schludnie.

Zwróćcie uwagę na te żółte linie, które będą się pojawiać na zdjęciach. 

To są specjalne trasy dla niewidomych. Udogodnienia dla takich ludzi są powszechne.

W miastach na ulicach, na stacjach metra, na peronach - są wszędzie.

Na przykład w Kioto każdy chodnik ma taką linię. Każdy.

System informacyjny jest doskonały. 

Tablice świetlne, komunikaty głosowe, napisy na chodnikach, ścianach, kolumnach. 

Nie można zaginąć (choć ja bym się zgubiła, gdyby nie MCO, ale to ze strachu).

Bardzo lubiliśmy na początku ten rodzaj pociągów, gdzie trzeba siedzieć przodem do siebie. 

Można obserwować ludzi. :) Ileż szpiegowskich zdjęć im zrobiłam!

Tak wyglądają tablice informacyjne na stacjach. Yoshino jest ostatnią stacją, 

dlatego strzałka pokazuje tylko jeden kierunek.  

Napisy są w trzech rodzajach alfabetów.

Robiąc to zdjęcie, zwróciłam uwagę, jak czysty był ten pociąg z zewnątrz. 

Normalnie się świecił!

W pociągach z oparciami, tych ekspresowych, są białe zagłówki przecierane 

i czyszczone kilka razy dziennie.

Stacyjka w Yoshino była magiczna, pusta, kameralna, ptaszki śpiewały, 

my odpoczywaliśmy na ławce, jedząc lody - zmęczeni po kilkugodzinnej wędrówce...

A to już stacyjka w Tokio.

Pocałunek shinkansenów oznacza, że dwa pociągi jadą część trasy sczepione ze sobą dziobami. 

Te grupki mężczyzn to wracający z pracy pracownicy zwani salarymani (pracownicy biurowi), 

czekający w grzecznych kolejkach na przyjazd shinkansena. 

Ich też obowiązuje ścisły dress code i ubrani są elegancko w garnitury, 

białe bądź niebieskie koszule, i krawaty.

Przemknął mi przed oczami pociąg pomalowany disnejowskimi rysunkami.

Trzasnęłam go. Dla Lidki. :)

Tu to słynne kablowisko, niezły galimatias, co? 

Spotkaliśmy na kilku stacjach takie automatycznie zamykające się i otwierająca bariery, 

które odgradzają podróżnych od pędzących pociągów.

Oczywiście pociąg staje tak, że drzwi są idealnie tam, gdzie trzeba.

A to po prostu kilka pociągów spotkanych na naszej drodze. Dla Lidki.

Tory dla shinkansenów są inne, mocniejsze, solidniejsze, 

aby ten najszybszy pociąg świata mógł bezszelestnie

płynąć nad (jak się ma wrażenie) nimi. 

Bilans ofiar w wypadkach tych pociągów wynosi... zero poszkodowanych.

To najbezpieczniejsza kolej świata.

Przestrzeń publiczna pełna jest takich pouczeń. 

Uwielbiałam fotografować te rysuneczki. 

W shinkansenie zawsze białe, czyste, wymienione na każdej stacji docelowej zagłówki.

Bardzo dużo miejsca na nogi, gniazdko prądu, stolik, lekko kładziony fotel.

Mogłabym jeździć tymi pociągami tylko dla przyjemności!

Mijamy wielką sypialnię najszybszych pociągów świata.

W pociągach jest naprawdę czysto, choć nie zawsze są one nowe.

Dla Lidki. 

Ludzie zazwyczaj grzebią w komórkach, czytają i śpią. 

Ponieważ jest cicho (oprócz komunikatów o następnych przystankach 

o tym, na którą stronę otwierają się drzwi) i spokojnie można się zregenerować i odprężyć. 

Uwielbiałam łapać takie scenki, choć nadal mam opory przed fotografowaniem ludzi. 

Czysty na zewnątrz

 i w środku.

Bilet z Yoshino do Yoshinoguchi 380 jenów = 11,40 zł.

Pan pracujący na peronie zapowiada przyjazd pociągu. 

Dopiero w Japonii nauczyłam się zdejmować w metrze plecak 

i przekładać go sobie do przodu - żeby nie przeszkadzać innym. 

Szalenie podobają mi się japońskie napisy w hiraganie i kanji. 

W pociągach nie siedzimy z nogą zagiętą na krześle, nie rozkraczamy się, czytając gazetę...

Pan konduktor z miłym uśmiechem cały czas dogląda swoich pasażerów, czekając, 

czy któremuś nie trzeba w czymś pomóc.

Scenki. 

Maniery!

W tokijskim metrze po pracy czuć zapach umami... smród nieprzetrawionego alkoholu. 

Panowie się najedli i napili.

Tablica informująca, z ilu wagonów składa się dany pociąg, 

gdzie są miejsca rezerwowane, a gdzie bez rezerwacji.

Informacja to podstawa. Dla ludzi.

Znam tajemnicę, dlaczego w pociągach jest czysto: są regularnie sprzątane!

Tu ekipa czeka na przyjazd pociągu. 

Panie zmienią białe zagłówki na nowe, poupinają zasłonki, wymyją okna i podłogi (!!), 

usuną śmieci oraz... odwrócą fotele w kierunku jazdy. 

Wszystko to błyskawicznie, w ciągu paru minut, podczas których uwijają się jak w ukropie.

Do każdego wagonu jest przydzielonych kilka pań.  

Na wszystkich peronach (tak jak dosłownie wszędzie) można kupić sobie napój z automatu. 

Wejście męskie i damskie? 

Najwyraźniej. :)

Kiedy ci coś spadnie na tory, dziewczynko, zawołaj pana kolejarza, a on ci pomoże.

W innym wypadku też. :)

Obserwowaliśmy tych ludzi przy pracy. To naprawdę niezwykłe, z jakim zaangażowaniem wypełniają swoje obowiązki. Pan motorniczy zanim ruszy, głośno, sam do siebie pokazując palcem, sprawdza wszystkie odczyty, wielokrotnie godzinę odjazdu, dokładnie układa się na krześle i rusza o idealnej godzinie. 

Byliśmy też świadkami swoistej pantomimy, jaką wykonuje potem jadąc. Pokazuje bowiem ręką na każdym przejeździe, że droga jest wolna: dłonią w białej rękawiczce robi ruch w prawo, w lewo i do przodu. Można jechać! 

I Ty, droga Lidko, wraz ze swoim Chłopem jedź szczęśliwie, potem idź szczęśliwie i szybko, a potem się zobaczymy. Hura! :)

Zachowane tego pana opisał MCO TUTAJ (klik). 

Ja kłaniam się Wam nisko (jak pan konduktor podróżnym, wchodząc i wychodząc z KAŻDEGO wagonu, nawet jeśli w nim nikogo nie ma), wszystkim miłego dnia życzę i przypominam, że w przyszłym tygodniu... klasówka z Japonii. Nie myślcie, że zapomniałam! :)