Pisane o 4:30

No i obudziłam się dziś o 4:30 i ani rusz spać dalej, choć wcale nie czuję się wyspana, wręcz przeciwnie, od rana boli mnie głowa i jestem jakaś taka cała obolała. Niech to! 

Chcę jeszcze przygotować kilka postów o moim pobycie w Japonii, mam wiele ciekawych rzeczy do opowiedzenia, wiele fajnych zdjęć do pokazania, podzielenia się moimi zaskoczeniami. To jednak musi poczekać, aż się odnajdę w swoim wrocławskim rytmie. 

Zamierzam też rozprawić się z JolkąM* za jej rządy żelaznej ręki na blogu (niemal codziennie posty!), no i z MCO za wiele wymyślnych PPsŻ. Wszystko się wyjaśni niebawem. :) 

Ponieważ wstawanie o 4:30 ma tę zaletę, że rano przed pracą ma się mnóstwo czasu, napiszę krótko o swoich pierwszych refleksjach po powrocie. Miesiąc przebywałam wśród Japończyków. Gdybym miała wybrać jedno określenie, które ich charakteryzuje, byłoby to słowo TAKTOWNI. Uderzające jest, jak bardzo szanują oni drugiego człowieka, jego przestrzeń i jego potrzeby. Są przy tym na niego uważni, zawsze gotowi pomóc, życzliwi i absolutnie wyrozumiali. Nie będę ukrywać, że jestem zachwycona tamtym społeczeństwem. To, co dzieje się w przestrzeniach publicznych, jak bardzo Japończycy potrafią współpracować i organizować w niej życie, jest tematem na osobną notkę. To imponujące! 

Wróciłam więc z takiego kraju, gdzie myśli się o tym, aby drugiemu człowiekowi nie przeszkadzać i... wylosowałam miejsce w samolocie koło pewnej Niemki. Najpierw ucieszyłam się, bo krzesło pomiędzy nami pozostało puste (ja siedziałam przy oknie, ona na krześle przy przejściu, w rzędzie były trzy krzesła), a kobieta wyglądała na spokojną. Pomyślałam, że lot minie mi komfortowo. Niestety myliłam się. Pani pokazała mi, na czym polega "kultura" zachodnia. Zachowywała się, jakby była sama! Ciągłe wyciągania czegoś z walizki, szeleszczenie torbami, wchodzenie na krzesło (w butach!), żeby tę walizkę ściągać ze schowka, trzaskanie pokrywą schowka, bezustanne czegoś przeżuwanie, śmiecenie wokół siebie, trzymanie nóg w taki sposób, że nie mogłam bez szturchania jej wyjść do toa i inne takie smaczki, łącznie z byciem niegrzeczną dla załogi (niegrzecznością nazywam nieumiejętność powiedzenia dziękuję personelowi) - to towarzyszyło mi przez 11 godzin lotu. Postawa "mnie się należy, ja tu jestem ważna, inni się nie liczą". Taka europejska postawa, którą widuję teraz niezwykle wyraźnie i bardzo często. To odpychające. W każdym razie ta głupia baba sprawiła, że zamiast oddać się jakimś przyjemnym czy refleksyjnym myślom, poświęciłam pół podróży na odmienianiu w głowie słów "wstrętne babsko".  

Na lotnisku we Frankfurcie było jeszcze gorzej. Wiele osób, w tym ja, musiało dostać się na halę odlotów, bo Frankfurt był dla nich tylko stacją przesiadkową. Musieliśmy przejść długie kilometry hal, przemierzyć niekończące się korytarze, skorzystać z podwożącej kolejki, jechać schodami w dół i w górę, a wszystko to sami. Gdzie są te miłe, ładnie ubrane panie, które wskazują podróżnym kierunek? Które dbają, aby nikt nie czuł się niepewny i zagubiony? Które czekają tylko, aby pomóc? Nic. Kilometry pustych korytarzy, bez żadnej obsługi. W końcu dotarliśmy do kontroli celnej, a tam było jeszcze gorzej. Widziałam, że wielu Japończyków jest zagubionych i niepewnych. Dokumenty sprawdzało kilku celników. Jeden z nich przywoływał kolejną osobą władczym, chamskim ruchem ręki, po czym sprawdzony paszport kładł z głośnym hukiem na ladę i bez żadnego podziękowania czy nawet zaszczycenia delikwenta spojrzeniem, wołał następnego. Było w tym takie nadużywanie władzy, taka agresja, pokazanie, kto tu rządzi, że patrzyłam jak... urzeczona. Nie do wiary! Jeden z Japończyków po zabraniu tego paszportu z lady (nie wiedział, czy już można, czy to koniec, bo przecież nikt go nie zaszczycił spojrzeniem czy słowem dziękuję) zawahał się, nie wiedział, gdzie ma dalej iść. "Na pomoc" przyszedł mu inny celnik. Tędy, tędy - zamachał ręką, kręcąc przy tym głową z niedowierzaniem jak na idiotę -  ach, jakie te Japońce niekumate, nie do wiary! Obrzydliwa scena, która bardzo mnie uderzyła na zasadzie kontrastu. 

Wobec nas, mnie i MCO, wszyscy przez cały miesiąc byli pomocni, profesjonalni, mili i wyrozumiali! Nawet, kiedy siedziałam w teatrze w sportowych spodniach i polarze koło pań w pięknych kimonach, nikt nie dał mi odczuć, jak wielkim to było pewnie nietaktem (to był błąd, że nie zabrałam ze sobą porządnych ciuchów, tylko sportowe).

W samolocie do Wrocławia kolejne kwiatki. Ludzie rozmawiają ze sobą, nie bacząc na innych! Jedna paniusia przepytywała swojego towarzysza podróży z angielskiego. Pół samolotu to słyszało!  Druga połowa była zmuszona uczestniczyć w rozmowie dwóch biznesmenów, którzy w charakterystyczny sposób, z wielką pewnością siebie licytowali się w swojej "wielkości". Dwa byczki na arenie. Żenada i wstyd. Byłam wykończona, chciałabym odpocząć w spokoju, ale o zdrzemnięciu się nie było mowy. 

Jasne, że do takich scen za chwilę przywyknę, zaraz ktoś na mnie krzywo spojrzy, oceni mnie wzrokiem, ktoś będzie się przepychał, ktoś mnie zlekceważy, ktoś będzie patrzył wilkiem i spotka mnie wiele innych uroczych akcentów. Jasne, że za chwilę sama wejdę w te klimaty, ale te pierwsze wrażenia walnęły mnie obuchem w łeb. 

Natomiast bliscy, zwierzaczki, dom, okolica, placyk, moje koleżanki w pracy nie rozczarowały mnie ani trochę. I tego będę się trzymać. :)

Wrocławski i mama aktualnie śmigającego shinkansenem podróżnika rowerowego odebrali mnie z lotniska, i dostałam kwiaty! Zdecydowanie warto jest wyjechać, aby móc wrócić. 

Oesu! Wróciła i znów będzie latać z aparatem! Co za nuda!

No co się tak patrzysz? Głodna jestem, przecież schudłam trochę, utuczysz mnie znowu?? Plisss!!

Ty, Łysa, weź ta ręka! Myślisz, że jak wróciłaś, to będę ci pozował do zdjęć??!

Niedoczekanie twoje! Podaj posiłek, tylko biegusiem. Nno! 

Jak ja kocham tę kocią radość! :))))

*Jolu, wiesz, że Cię kocham! (Ale i tak się bój, he, he).