Cudaki!

Co ja Wam będę długo opowiadać! Popatrzeć wystarczy! Niebezpieczeństwo, że kocia mamusia przestanie ze stresu karmić, minęło. Kotecki rosną w oczach, są coraz bardziej poradne i oczu od nich oderwać nie można! Wcale nie jest łatwo zrobić im zdjęcia, bo jak tylko postawię je na ziemi, rozłażą się jak jakieś robacki. Chodzą jeszcze niezdarnie, ostrożnie, nóżki podnoszą śmiesznie do góry, chwieją się, zataczają, co rusz to któraś dziewcynka źle wyważy swój ruch i leży. 

Próbują się już bawić, zaczepiają się wzajemnie, gryzą ogon mamusi, wszystko to jednak jest jeszcze nieśmiałe i delikatne, ogromnie niewprawne. Najśmieszniejsze są ich wiecznie zdziwione minki. Oczy jak pięć groszy patrzą z osłupieniem. Jaki ten świat fascynujący, jaki straszny zarazem - zdają się mówić. :)

Dziewoje mają jakieś trzy tygodnie, to jeszcze kocie niemowlacki, więc ich zachowanie jest odpowiednie do wieku. Teraz zaczyna się najcudniejszy etap w ich życiu. Sama słodycz, sam miód! Radości co niemiara!
Ja się w każdym razie cieszę, jakby mi kto w czapkę narobił. :)

Mamusia opiekuje się nimi wspaniale. Cycuszki ma pełne mleczka, jest troskliwa i kochająca. Do mnie się tuli, pakuje mi się na kolana, wciąż mruczy. Widać, jaka jest wdzięczna. Ma nareszcie pełną miskę i może w spokoju odchować swoje dzieci. Niejedno już przeszła. Kiedy do mnie zawitała, myślałam, że jest znowu w ciąży, tak wielki i twardy miała brzuch. To pewnie był wynik fatalnego jedzenia, jakie musiała zdobywać. Teraz jest już dobrze. Zastanawiałam się, dlaczego z jednej strony wisi jej języczek, a ona nie ma ząbków po tej stronie...

Co to za radość mieć taką spokojną koteczkę, która nie ucieka, nie chowa się, nie skacze po meblach! To bardzo dobra kotka dla kogoś, kto szuka spokojnej i przyjaznej towarzyszki życia. 

W przyszłym tygodniu przyjedzie do mnie moja wetka i mamusia będzie zbadana, a cała trójka odrobaczona po raz pierwszy.

Dość gadania! Czas oglądania. :)

Jak wiecie, Jola ma przywilej wybrania imienia marmurkowemu cudeńku. Kiedy to zrobi, będziemy nazywać jej Bułeczkowatą siostrę. Może kiciulki znajdą dom razem, imiona muszą jakoś ze sobą grać. Poza tym wybieranie imion to zabawa i wielka przyjemność. :))

Obie są przepiękne! To niesamowite, że ta zwykła szara kotka urodziła takie piękności! Co za parka! Wymarzyć sobie nie można cudniejszej! No sami powiedzcie, czy mój entuzjazm nie jest uzasadniony. :)

Koteczki są puchate jak sówki!

Jak ja się nazywam?

A ja? :)

A to kotka Ewy - Frania, też marmurkowa - ta malizna "Joli" wyrośnie na podobną piękność. :)

Jeśli ktoś się zastanawia, to proszę myśleć i pisać do mnie. Za 3 tygodnie kociaczki będą wypieczone na rumiano, tylko chrupać. :)



I jeszcze długi filmik z rana, świeżuteńki, dla fiśniętych kocich mam. Bez obróbki. Jak leci.Już dziś kociny radzą sobie o wiele lepiej. :)