Marzenia - by odczuwać

Post dla cierpliwych. Chciałabym umieć przekazać, co czuję. To już ostatnie dzieło, które mam do pokazania. Zaczęłam je malować jeszcze na kursie. Już pokazywałam je jakiś czas temu, choć było gotowe w jednej trzeciej. Może pamiętacie obraz (klik), na którym próbowałam wyrazić i oddać przestrzeń dla siebie? Taką, jaka jest mi potrzebna, w której dobrze bym się czuła, będąc w zgodzie ze sobą, wolna, niezależna, otwarta, kreatywna, szczęśliwa. W Vedic Art maluje się uczucia, emocje, myśli.

Namalowałam wtedy to:

Bardzo dobrze się z tym tłem czułam i czuję nadal, jednak to nie był koniec zadania.
W tej przestrzeni miałam umieścić swoje marzenia i na dodatek wprawić je w ruch, aby zaczęły się spełniać... Hm, trudne!

Zanim westchniecie "zepsuła tak fajnie zapowiadający  się obraz", posłuchajcie.

Myśląc o zadaniu, które mnie czeka, o tym, jak je wyrazić, wpadłam na pewien pomysł: a może by tak marzenia oddać słowami? Przypomniałam sobie wtedy tomik wierszy, jaki dostałam kiedyś w prezencie od Abigail. Bardzo się do tej myśli zapaliłam. W Vedic Arcie wszystko jest dozwolone, każda forma wyrazu, nie tylko farby. Sięgnęłam więc po ten zeszycik z młodzieńczymi wierszami naszej blogowej koleżanki, a w tym samym momencie, gdy brałam go do ręki, mój telefon zawibrował: przyszedł mejl z komentarzem z bloga. To Lucyna skomentowała mojego posta zdaniem "Piękny ten pierwszy obraz... Jest w nim przestrzeń..." Pisała o innym obrazie, ale czy to nie jest niesamowity zbieg okoliczności, że napisała akurat wtedy i użyła słowa "przestrzeń", a ją właśnie zamierzałam wypełnić słowami-marzeniami z jej wierszy?

Wyłuskiwanie właściwych słów, tych, które mnie budują, otwierają, grają mi w duszy, zajęło mi całe popołudnie. Dostarczyło mi wielu wzruszeń. Przy tej okazji czytałam wiersze Abi od nowa i bardzo mocno je przeżyłam. Jeśli jakieś słowo, zdanie zagrało mi w duszy na melodię moich marzeń, tych nieuświadomionych, wycinałam je ostrym nożykiem. W ten sposób tomik został pocięty na części, za to moje marzenia zyskały... ciało.

Przez kolejne dni przymierzałam się do umieszczenia ich w tej przyjaznej dla mnie przestrzeni. Jakiś czas czekały ułożone, nieprzyklejone jeszcze, choć gotowe do ruchu, jednak zawsze coś mi przeszkadzało w pracy. Aż w końcu Amisia położyła kres temu ustawieniu, rozkładając się na obrazie i niwecząc moje plany. 

Kiedy usiadłam do niego po raz kolejny, tamto było już nieaktualne. Zrobiłam coś innego. 

Tak właśnie czuję to zadanie. 

Kiedy marzenia dryfowały sobie swobodnie w mojej przestrzeni (czyli kiedy nakleiłam słowa na obraz), nadałam im ruch, by zaczęły się spełniać. Efekt przekroczył moje wyobrażenia! To, co odkryłam po zakończeniu obrazu, wprawiło mnie w zdumienie!

Musicie mi uwierzyć, że wycinając słowa, nie przewidywałam efektu końcowego. Przyklejając je do obrazu - też nie. Zrobiłam to na chybił trafił. Obraz miał się czytać tylko słowami, a czyta się... zdaniami! I to w każdą stronę. To naprawdę magia. Ze zdumieniem odkryłam, że już sam dobór słów daje zwartą całość. Całość tę można jednak czytać we fragmentach, w krótszych i dłuższych utworach.

Sami zobaczcie...  

1. Czytając całość od lewej do prawej, od góry, tak jak książkę:

ciepły słoneczny dzień

chcę płynąć 

w świat rzeczywisty

trawa pachniała trawą

cichutko

krok po kroku

ciągle i ciągle

po raz tysięczny

ja jeszcze

zaplątuję się w ruch

pieszcząc

zwierzątko

i modeluję

nastroszoną sierść

głaszczę słowem

idę

siadam na progu

tylko ptak w piersi

na usta uśmiechem

i nieśpiesznie

wchodzę w przestrzeń

niebo było niebieskie

i zakwitło

a wiatr trzepotał w skrzydłach

wiosennie niewinnie zielono

każdą komórką ciała wypijam słońce

odczuwam życie

gdy godzę się ze sobą

niczym niesplątana

same w sobie usypiam

i szukam ciebie

pokażę ci przystań

wewnętrzny krajobraz

srebrne krople

słowa obrazy

bajki są wszechmogące

jak jesienią o świcie

co jest tak nierzeczywiste

i czy zechcesz

teraz trzeba już iść

chcę być na miejscu

nie pamiętać

ktoś - nie wiem

ptaki chyliły się do ziemi

idę do ciebie

w swoich labiryntach

radości i spokoju

by odczuwać

2. Czytając duże żółte kwiatki, czyli słowa naklejone przy nich:

krok po kroku

po raz tysięczny

chcę być na miejscu

by odczuwać

3. Czytając bratki:

w świat rzeczywisty 
idę
pokażę ci przystań

4. Czytając pionowo od góry do dołu, od lewej:

ciepły słoneczny dzień
cichutko
zaplątuję się w ruch
głaszczę słowem
i nieśpiesznie
wiosennie niewinnie zielono
odczuwam życie

i szukam ciebie

bajki są wszechmogące
teraz trzeba już iść

idę do ciebie

5. Czytając dół poziomo od lewej:

teraz trzeba już iść
idę do ciebie
chcę być na miejscu
w swoich labiryntach
radości i spokoju
by odczuwać

6. Czytając wybrane obszarami (czyli słowa zebrane na fragmencie obrazu):

wchodzę w przestrzeń
każdą komórką ciała
gdy godzę się ze sobą

7. Czytając wybrane obszarami:

siadam na progu

niebo było niebieskie

wypijam słońce

8. Czytając wybrane obszarami:

same w sobie usypiam
słowa obrazy
i czy zechcesz?

Spełniające się marzenia. :)

Przy niektórych wierszach mam dreszcze... Niemożliwe, aby one były tak doskonałe! By tak idealnie oddawały to, co mi gra w duszy! Czy to czujecie?

PS. Zadanie dla ambitnych: ułóż wiersz, haiku ze słów z tego obrazu. Słowa są do skopiowania, aby nie przepisywać, pod nr. 1.