Odczarowuję

Zdecydowałam się na osobny post, aby opowiedzieć Wam o moim sposobie na odczarowanie tej historii. Wybaczcie, że nie odpowiedziałam wszystkim. Każdy ma swój pomysł i nie chcę z tym dyskutować. Przecież znam się tylko na sobie. :)  

Pod wpływem Waszych sugestii zmieniłam trochę moją wersję. Dałam wyobraźni dużo więcej przestrzeni. Poszalałam! Rozwinęłam się, rozpisałam. W końcu mogę wszystko! Jestem tu blogiem, tzn.… bogiem. :). To moja trauma, moje wspomnienie i mogę je odczarować, jak chcę. 

Nie mam problemu z patrzeniem na różne sytuacje oczami dziecka, choć oczywiście, mimo wielkich chęci, wiele sygnałów i znaków mogę zwyczajnie przeoczyć, tak jak moi rodzice. Nie winię ich za to. 

Za swoje uczucia jestem już jednak odpowiedzialna. Również z takimi trudnymi momentami, do których udało mi się dotrzeć, staram się radzić sobie sama. 

No to teraz uruchomcie wyobraźnię. Duża i dorosła Kobieta widząc, że mała ma problem, bierze Dziewczynkę, sadza koło siebie i mówi:

Chodź, córeczko, usiądź tutaj przy mnie, opowiem ci, co się dzieje na tym obrazku. Widzisz tego pana z przodu? To pan Marek. Pan Marek ma małą córeczkę Zosię. Zosia zachorowała. Nic strasznego, po prostu ma anginę, leży w łóżeczku, ma gorączkę i źle się czuje. Pan Marek przyszedł do niej, żeby ją pocieszyć. Pogłaskał ją po włoskach i powiedział:

- Ach, dałbym ci wszystko, abyś poczuła się lepiej, córeczko, nawet gwiazdkę z nieba!

Zosia zaczęła wtedy chichotać. 

- Po co mi gwiazdka z nieba - powiedziała. – Marzę o czymś innym.

- O czym? – zapytał tata.

- Chciałabym zobaczyć coś takiego, czego nikt jeszcze nie widział! Chciałabym zobaczyć królową ryb!

Zmartwił się pan Marek, bo nie miał pojęcia, jak on pokaże swojej córeczce królową ryb. Lecz wkrótce wpadł na wspaniały pomysł. Zabrał ze sobą wędkę, poszedł na brzeg morza i zaczął przywoływać króla mórz, Posejdona. Wołał, wołał i nic się nie działo, aż zrezygnowany wykrzyknął:

- Posejdonie, nie dla siebie cię wołam, a dla mojej córeczki Zosi, którą bardzo kocham. Przyjdź do mnie!

I wtedy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się Posejdon. W ręku trzymał harpun, atrybut jego władzy, którego używał często do nabijania nań śmieci wrzuconych do morza, żeby w jego królestwie zawsze panował porządek.

- Czego potrzeba twojej córeczce? – zapytał.

- Czy mógłbyś zawołać tu, Posejdonie, królową ryb i poprosić ją, żeby złapała się na moją wędkę. Ja wtedy zaniosę ją do Zosi, pokażę ją jej i wypuszczę z powrotem do morza.

- Jasne, nie ma sprawy! – ucieszył się Posejdon. – Dawno już nie chodziłem po lądzie. Chętnie się przejdę i zaniosę królową do Zosi. Ty nie masz pojęcia, jak ona ostatnio utyła! Wielka z niej ryba! Sam nie dałbyś rady.

I tak właśnie zrobili. Posejdon niósł królową ryb w ramionach, oboje ociekali wodą, ale maszerowli dziarskim krokiem. Pan Marek wyobrażał sobie, jak ucieszy się Zosia i aż śmiał się sam do siebie! Zaczepił królowej ryb haczyk, żeby wyglądało, jakby ją złapał, ale widzisz przecież, jaka cieniutka jest ta wędka, na poważnie nie dałby jej rady. Królowa się na to zgodziła, bo już dawno planowała mieć w tym miejscu kolczyk. Twoja mamusia też nosi kolczyki, prawda?

Tato Zosi dziarsko maszerował ulicą pierwszy, dumny i blady, a przechodnie się bardzo dziwili. Zobacz, ci dwaj panowie gapią się jak zamurowani, a temu panu aż spadła z głowy czapka i aż upuścił teczkę! Wyobrażasz sobie, jaki był zdziwiony! 

W ten sposób wszyscy razem prędko dotarli do domu i pan Marek pokazał zdumionej Zosi swoją zdobycz. Dziewczynka rzuciła mu się na szyję, śmiała się i cieszyła. Od razu poczuła się lepiej. Szybko zawołała mamę. Potem w trójkę długo machali na pożegnanie Posejdonowi, który wrócił wraz z królową ryb do morza. 

Widzisz tę scenę, Dziewczynko?

A Wy widzicie?