Antypowsinoga PŁOT

Witam. :)

Dziś post o płocie. Kiepski temat? Może i tak, ale historia mojego płotu jest ciekawa.

Kiedy oszalałam na punkcie maine coona kolegi i zaczęłam suszyć głowę MójCiOnowi, przekonywałam Go, że kotek nie będzie kłopotliwy, że będzie sobie chodził wolny, że mamy dość dobre warunki na osiedlu, że na pewno będzie wszystko dobrze itp. Chyba sama w to wierzyłam. 

Kiedy w naszym domu pojawił się malutki Kajtuś, a ja dostałam na jego punkcie fioła, od razu stało się jasne, że nic z tego planu nie będzie, że nie jestem w stanie puścić go wolno, że zje mnie niepokój i nawet nie ma takiej opcji, żeby mogło być inaczej. Wtedy zaczęłam myśleć o zmianie płotu. 

Zrobiłam projekt, biorąc pod uwagę długość ciała dorosłego maine coona, szerokość jego czaszki, skoczność itp. Brałam nawet pod uwagę założenie elektrycznego pastucha, ale w końcu znalazłam wykonawcę, który podjął się wykonania płotu z metalowych prętów. Miał być tak zrobiony, żeby kot nie mógł się przecisnąć między prętami ani, odbijając od dolnej poprzeczki (która jest umiejscowiona jak najniżej, jakieś 3 cm od ziemi), zahaczyć łapą o górną (która z kolei nie jest przy szczycie, tylko ok 40 cm niżej), odbić się i skoczyć.  

Jego koszt był wysoki, choć mamy niewielki ogród.  Bardzo wysoki. Tak bardzo wysoki, że bałam się powiedzieć to MójCiOnemu i (dziś mogę to przyznać ze wstydem) posunęłam się do „drobnej nieścisłości”, czyli podałam mu cenę o 30% niższą. Zaakceptował! Dziś ta cena wydaje mi się nie tak wysoka - wszystko jest takie drogie!

Płot powstał z pospawanych metalowych prętów, szybko i sprawnie. I od tej pory śpię (prawie) spokojnie, bo te moje dwie pierdoły są takie duże, że nie ma szans, żeby się wydostały ze swojej złotej klatki (dachowce mają też z tym wielki problem - zdarzyło się tylko dwa razy, że wszedł do nas obcy kot, ale potem nie mógł wyjść). Jedyne, co im tam zagraża, to oczywiście ludzie, choć i człowiekowi trudno jest przez niego przejść. 

Mężowi przyznałam się do oszustwa już wtedy, kiedy oboje wiedzieliśmy, że to była świetna inwestycja, zapewniająca nam obojgu spokój ducha. Nie wyobrażamy sobie sytuacji, że nie wiemy, gdzie są nasze koty. 

Ja umarłabym z niepokoju. Oczywiście, że w znacznej mierze wynika to z tego, że mam rasowe koty. Można powiedzieć więc, że moje książęta mają bezpieczny dom z ogrodem. Ja wiem, że każdy ma inne podejście do tego tematu, rozumiem też, że nie każdego stać na taki wydatek, mimo to wierzę, że ten post może się komuś przydać. 

Myślę też, że moje koty nie tęsknią za wolnością. W ogrodzie mają co robić (patrz mój niedawny post o gołębiu), mogą też obserwować otoczenie. Mają swoje znajome psy, które przylatują je obszczekać i wtedy Kajtek najeża się na nie i patrzy takim wzrokiem, że jeszcze się nie zdarzyło, żeby pies nie uciekł w podskokach.  Amisia jest bardzo bojaźliwa (pisałam już, że musiała mieć trudne dzieciństwo) i ona nigdy nie próbowała uciec. Kajtek natomiast kiedyś zwiał przez drzwi wejściowe i nie zauważyliśmy tego. Spędził noc na dworze, a rano urządził taki koncert pod drzwiami, że myślałam, że go ktoś obdziera ze skóry! Był przestraszony i stęskniony. Potem już nigdy nie próbował. 

Miłego dnia! Dziś wtorek. Lubicie takie późnosierpniowe wtorki? :)

***********

Errata 14.03.2014

Niestety płot okazał się niemal zabójczy, bardzo niebezpieczny, o czym można poczytać tu:

http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2014/03/hoki.html
http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2014/03/zabojczy-pot.html
http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2014/03/gdyby-nie.html