Z Getyngi do... Barda Śląskiego

Wczorajsze wieści dobre, prawda? :) 

Poczekajcie jednak na to, co Wam ujawnię jutro! 

Sama nie mogę się doczekać. :)

Wygrałam nagrodę pocieszenia w konkursie Pantery z okazji jej blogowego święta: 

trzeciej rocznicy jego prowadzenia. Muszę się pochwalić, że odpowiedziałam na pytania wymagającej jubilatki natychmiast, pierwszego dnia! Nagroda, która miała być niespodzianką, przyszła już w piątek, ale ponieważ powzięłam wobec niej pewien zamiar, pozostała nieotwarta. Wymyśliłam sobie zrobić to w ciekawej scenerii, godnej tak znakomitego wydarzenia.
Nie łudziłam się nawet, że opiszę to tak pięknie jak Olga Jawor,
więc pozostało mi tylko postawić na oryginalność. :)

W sobotę raniutko, skoro świt (o 9, he he) wyruszyliśmy z MójCiOnem na poszukiwanie 

MIEJSCA GODNEGO UJRZENIA NAGRODY 

i po godzince jazdy znaleźliśmy się w Bardzie nad Nysą Kłodzką.

Czy góry jesienią nie są najpiękniejszym z miejsc? 

Wiedziona intuicją natychmiast wypatrzyłam interesującą nas tablicę,

 więc ruszyliśmy zgodnie z jej wskazaniem, niosąc w plecaku drogocenny dar.

 Droga przez słońcem prześwietlony las malowniczo wiła się przed nami, 

a liście spadające z wysokich drzew obsypywały nas złotym, migocącym deszczem.

Zobacz, zobacz jak pięknie! - wołaliśmy co chwilę.

Szliśmy dzielnie dalej, rejestrując z radością, że cel naszej wędrówki się zbliża,

pokonywaliśmy na drodze przeszkody, kamienie, błota, strumienie, 

podziwialiśmy liściane witraże (kocham taki efekt na liściach!)

i jesienny w klimacie las wraz z jego darami.

W pewnym momencie nawet MójCiOn przejął przesyłkę z nagrodą, bowiem ciekawość 

tak mnie zaczęła zżerać, że chciałam ją otwierać po drodze, a to przecież było niedopuszczalne! :)

Cóż było począć? Pozostało mi ponowne zachwycanie się okolicznościami przyrody,

cichym, ciepłym, słonecznym lasem w moich ulubionych barwach,

choć przesyłka kusiła, oj, kusiła!

No i nareszcie!

Nareszcie dotarliśmy do celu naszej podróży!

Ruiny jak ruiny, tym razem nic mnie nie obchodziły,

 rozejrzałam się szybko dookoła,

 i mój wzrok padł na ogrzany słońcem murek, pozostałość po zamku. 

Znalazłam godną ekspozycję! - pomyślałam 

i otworzyłam kopertę!

Wysunął się z niej ten oto obrazek, wykonany własnoręcznie (o czym świadczy podpis w rogu) 

przez naszą zdolną blogową koleżankę, oraz dwie czekoladki. 

Obrazek spodobał się natychmiast jesiennej muszce, przyleciała i oglądała go z bardzo bliska. :)

MójCiOn poproszony o opinię wydał ją:

Kiedyś Pantera w którymś komentarzu wyraziła opinię, że mnie zna, że wie, jaka jestem.

Naprawdę muszę jej przyznać rację, bo skąd by wiedziała, że będę zachwycona takim prezentem?

Lubię wszystko, co naturalne, kocham brązy, a ręcznie robione prezenty cenię sobie najbardziej. 

Mało tego, sama mam dwa trochę podobne obrazki zrobione własnoręcznie! 

Będę miała do kolekcji. :) 

Nie wiem jeszcze, gdzie zawiśnie obrazek, ale raczej na wsi.

Tam będzie miał dobrze, to bardzo klimatyczny dom, wręcz dla niego stworzony. :)

Skoro zadanie zostało wykonane, mogliśmy nieśpiesznie 

zacząć wracać do samochodu, 

czekało na nas bowiem kolejne zadanie do wykonania. 

Na działkach. :)

O tym jednak cicho-sza aż do jutra. Nic nie powiem, proszę mnie nie pytać! :)

Dziękuję, Aniu, sprawiłaś mi dużą przyjemność. 

Fajnie jest być Twoją blogovianką, czyli blogową koleżanką. :)

PS. Już po napisaniu tego posta coś mnie tknęło. 

Jak to, wszyscy nagrodzeni dostali karteczkę od Ani, a ja nie? 

Pogrzebałam w kopercie i... jest! Przecież to bardzo ważna część przesyłki! 

Pozdrawia Was nowo mianowana Królowa Kotów! :) Łał, jaka jestem śliczna na tym obrazku!