Spacerkiem (z zadyszką) po Busan

Ciekawostka. Warto wiedzieć, że w stolicy, czyli Seulu, żyje 25 milionów ludzi, co daje... połowę mieszkańców Korei Południowej! Busan jest drugim co wielkości miastem Korei i mieszka w nim już tylko ok. 4 milionów ludzi. Miasto to jest położone nad Cieśniną Koreańską, która łączy Morze Japońskie z Morzem Wschodniochińskim, wśród pięknych, zielonych wzgórz z mnóstwem atrakcji turystycznych. Mieliśmy na nie tylko 10 godzin i zdecydowaliśmy się na solidną dawkę wrażeń. 

Idąc śladami Świata od podszewki zaczęliśmy od Gamcheon Culture Village, czyli dzielnicy miasta zwanej koreańskim Santorini.

Dzielnica ta, zamieszkana głównie przez biedotę, takie slamsy, gdzie chronili się najubożsi, doczekała się uwagi władz kraju, które w 2009 roku postanowiły sprawić, że stanie się ona atrakcją turystyczną, a to da szansę mieszkańcom na lepsze życie. 

Zdjęcie ze zdjęcia. Dzielnica biedy.

Przed tą starą fotografią długo stałam zamyślona... 

Zainwestowano w renowację, odbudowano i przebudowano domy, część z nich zamieniono na atelier, by stworzyć tam świetne warunki dla artystów. Dano im wolną rękę, pozwolono, aby Gamcheon zmieniali; malowali, stawiali rzeźby, realizowali swoje artystyczne wizje. Udało się. Dziś pełno tam turystów, którzy tłumnie wędrują po wąskich uliczkach, fotografują się na tle niebieskich dachów, no i kupują pamiątki, piją kawę, jedzą obiadki - dzielnica kwitnie.

Mimo minimalnej powierzchni ludzie hodują dla siebie warzywa. 

Powieszone pranie jest zawsze malownicze. :)

Miło patrzeć, że ta artystyczna wioska żyje. To piękne miejsce, warte spaceru i zachwycania się widokami. 

Ponieważ naszym kolejnym celem w Busan było zobaczenie słynnego mostu Gwangandaegyo po zmroku, mieliśmy jeszcze trochę czasu. Palec na mapie padł na park krajobrazowy Amnam.

Wejście do parku, jak widać wyżej, obciążone jest wieloma zakazami. Nie można obozować, wprowadzać psów, palić, niszczyć roślinności itd. Największa kara 100.000 wonów = ok. 330 zł. 

Park jest przecudnie położony na klifie, tuż przy morzu. Wspinając się perfekcyjnie (jak to w Korei) przygotowaną ścieżką, można podziwiać stojące na redzie statki, bujną roślinność, niesamowite formacje skalne, no i posłuchać, jak śpiewają ptaki, a jest ich tam wiele. Relaks i spokój w obrębie miasta. Niesamowicie urokliwe miejsce, nie do zapomnienia (no i kolejny wyczyn sportowy, he he). 

Kiedy wychodzi się z parku można (i każdy to robi) wyczyścić sobie buty i spodnie sprężonym powietrzem. Super to działa! Moje buty zrobiły się jak nowe. :) Takie praktyczne miejsca widzimy zawsze przy parkach. 

Po parku czas na małą przekąskę. Gimbap zjedliśmy w malutkiej, niesamowicie zabałaganionej knajpce, bardzo miło obsłużeni przez gospodarza. Było pyszne, tak jak i zdecydowana większość tego, co jemy. Nie wiem, jak mogło nam nie smakować! 

Żeby dostać się do mostu Gwangandaegyo, który spektakularnie wygląda po zmroku, musieliśmy pokonać autobusami kawał miasta. Jechaliśmy tam ponad godzinę, ale to również była wspaniała przygoda, ponieważ trafił nam się niezwykły kierowca. Koreańscy kierowcy autobusów zazwyczaj są dość oszczędni w kontakcie z pasażerem. Nie jest ich zwyczajem kłanianie się i witanie (choć byliśmy też świadkami, że groźna mina nie idzie w parze z nieuprzejmością, wręcz przeciwnie). 

Jeżdżą tak szybko i energicznie, że trzeba się szybko łapać poręczy, po ruszeniu mocno trzymać, żeby nie zginąć marnie roztrzaskanym na szybie. Kierowcy koreańscy tną po drogach i nieważne, czy to ulica w mieście, czy też szosa poza nim, jakby brali udział w jakimś Monte Carlo! Pędzą zazwyczaj lewym pasem, wymijając wszystkich, na przystankach zatrzymują się na kilka sekund, należy się szybko orientować - gapy mogą się nie załapać, trzeba się przyzwyczaić do takiego stylu jazdy. :)

Tym razem, w Busan, jadąc do mostu, wsiedliśmy do autobusu, w którym pan kierowca był inny. Jechał wprawdzie tak samo (widocznie takie są zasady), za to po pierwsze przywitał nas szerokim uśmiechem i miłym "dzień dobry", potwierdził, że dobrze wybraliśmy, obiecał, że da znać, gdzie wysiąść. Mało tego! Każdego pasażera witał "dniemdobrym"! Na każdym przystanku dziękował za jazdę tym, którzy wysiadali. Czy coś Wam ten opis przypomina? Może ci, którzy czytali w ubiegłym roku  moją relację z podróży, rozpoznają, że tak właśnie zachowywał się każdy japoński kierowca! 

Tu, w Korei, to jednak był ewenement - jakże miły! Pan àla japoński kierowca miał jeszcze jedną zaletę: w jego autobusie rozlegały się dźwięki muzyki klasycznej! Jak wspaniale było jechać z nim przez Busan i z nosem przyklejonym do szyby, słuchając Chopina, chłonąć widoki miasta! Ech, nie zapomnę!

Most Gwangan - Diamentowy - jest mostem wiszącym łączącym Haeundae-gu z Suyeong-gu. To 7420 metrów! Jest to drugi najdłuższy most w kraju po nowo wybudowanym moście Incheon.

Budowa rozpoczęła się w 1994 roku, a zakończono ją w grudniu 2002 roku, z całkowitym kosztem 789,9 miliardów wonów. 

Na moście tym każdego dnia odbywa się po zmroku pokaz świateł, a raz w roku jest on areną do pokazów sztucznych ogni! Jak to musi wyglądać!

Zdjęcie z sieci.

Ponieważ od morza wiał zimny wiatr i przemarzliśmy do kości, oglądaliśmy Diamentowy most, siedząc wygodnie na pierwszym piętrze "Kawy paskudy" - to moja autorska nazwa :) - delektując się gorącą czekoladą. 

Człowiek (czytaj: fotograf amator) jest bezsilny wobec tak wielkiego obiektu i na zdjęciach most niestety nie wygląda tak zjawiskowo jak w rzeczywistości, ale zapewniam, że warto było zobaczyć go na żywo.

Po tak pięknie i czynnie spędzonym dniu pozostało nam jeszcze wrócić na stację kolejową Busan, zjeść tam kolację w dworcowym barze, złapać pociąg KTX do Daegu, tam podjechać trzy przystanki metrem, kupić u naszej ajummy pyszne pomarańcze (i dostać gratis - jak zawsze, tym razem w postaci melonka), i już około północy znaleźć się w łóżeczku na zasłużonym odpoczynku. :)

To był wspaniały dzień! Busan zrobiło na mnie wielkie wrażenie.

Pozdrawiamy nieustająco!