Ama – poławiaczki pereł

Gdy byliśmy w miejscowości Toba w Aquarium, o którym wspominałam w kontekście „biednych” morsów, mieliśmy też możliwość zobaczyć na żywo pokaz tradycyjnego połowu pereł. To było fascynujące. 

Ten zawód uprawiany przez kobiety ma już około 2000 lat.  Tradycyjnie poławiaczki wyławiają nie tylko ostrygi zawierające perły, ale też owoce morza: glony i mięczaki. Podobno z racji posiadania grubszej tkanki tłuszczowej kobiety są lepiej do niego predysponowane. Tajniki odpowiednich wydechów i wdechów przekazywane są przez ama z pokolenia na pokolenie. Temat jest tak unikalny na skalę światową, że doczekał się wielu naukowych badań. 

Zdjęcia autorstwa Fosco Maraini z lat 60.

Dla ama nie ma granicy wieku. To naprawdę niezwykłe, że czynne w tym zawodzie są też bardzo stare kobiety! Przeczytaliśmy, że najstarsza ama ma ponad dziewięćdziesiąt lat i wciąż nurkuje w morzu za morskimi darami! Ponieważ powszechna komercjalizacja sprawia, że trudno się utrzymać, będąc poławiaczką, zawód ten wymiera, a średnia wieku aktualnie go uprawiających pań to… siedemdziesiąt lat. 

Poławiaczki pereł nurkują na bezdechu nawet do 60 sekund, a średnia głębokość zanurzenia waha się między 10 a 20 m. Każda z kobiet wykonuje takich zanurzeń po kilkadziesiąt dziennie. W ciągu dnia pomiędzy nurkowaniami odpoczywają w specjalnych chatach, które nazywane są Kamado. Mogą tam się ogrzać przy kominku, zregenerować siły i posilić przed kolejną serią zanurzeń.

Co jest bardzo ciekawe, pomiędzy kolejnymi zanurzeniami, kiedy wypłyną na powierzchnię, żeby zaczerpnąć oddechu, oddychają w specyficzny sposób, przeciągle przy wydechu gwiżdżąc. Ten dźwięk no isobue - piskliwy gwizd, który ama wydają z siebie, gdy wynurzają się na powierzchnię, to wynik ich techniki wstrzymywania oddechu i efekt hiperwentylacji. Dla Japończyków ten melancholijny gwizd symbolizuje  ból i ciężki zawód ama. Znajduje się na liście stu narodowych pejzaży dźwiękowych Japonii.
Strasznie się cieszę, że mogłam go usłyszeć. 

Oczywiście pokaz dla turystów (a najliczniejszą grupą podróżujących po Japonii są sami Japończycy, którzy uwielbiają turystykę) odbywał się w wykonaniu dwóch młodych dziewczyn. Panowie, a może i panie, obecni na pokazie na pewno żałowali, że dziewczyny nie występują w tradycyjnym stroju, czyli… topless, bo tak to się przez stulecia odbywało. Te „prawdziwe” ama miały tylko na oczach maskę, za pasem na biodrach specjalny nóż do odczepiania owoców morza od podłoża, za linkę trzymały wiadro na morskie zdobycze i żadnego więcej nurkowego wyposażenia.

Dla żądnych dokładnych relacji filmik nakręcony przez kogoś podczas pokazu w Toba, 

a dla reszty zdjęcia z naszej tam wizyty.

Kafelkowy plan miasta Toba. 

Pomnik perły, tamten rejon słynie z tego.

Na tym pięknym  nabrzeżu odbywają się pokazy.

Nadpływają ama.

Na potrzeby turystyczne kobiety nurkują w białych szatach.

Po założeniu masek, które najpierw długo przecierają,

skaczą do wody

i wykonują serię zanurzeń, prezentując publiczności znaleziska.

Po kilkunastu minutach wracają na łódź i  ku rozpaczy panów

okręcają się białymi ręcznikami, 

bo gdyby nie to... :)

Ten pomost na pierwszym planie służy plantacji pereł hodowlanych. 

W pobliskim muzeum ostrygi same przekonują, że są szczęśliwe, mogąc produkować dla człowieka perły 

i oddając skorupy np. na guziki,

oraz zapewniając mu perłową klęskę urodzaju.

W muzeum można przymierzyć się do roli hodowcy pereł. :)

Potem jeszcze, jakby tych atrakcji było mało, pojechaliśmy pociągiem (dla L.)

i popłynęliśmy hiszpańskim statkiem

oglądać inne perłowe fermy na wodzie. 

A na koniec...

wróciliś do ryokanu. :)

A dlaczego ten post? Bo to ciekawe, oczywiście, ale też żeby pokazać Oldze Jawor, skąd wziął się wylosowany przez nią wisiorek z perełką. 

Był kupiony tutaj:

A dokładnie w tym sklepie z perłami:

A dokładnie wisiał koło tej pani po prawej, tuż za jej czerwoną torebką. :)

I to tyle na dziś, pa, pa. Miłego dnia! :)



A tak dla zaspokojenia ciekawości niektórych - Robert jest tutaj: