Myśli rozsypane

Zbierałam myśli. W skupieniu.
Potrzebowałam wyciszenia, rozrachunku, zrozumienia.
Spokoju. Oświecenia. Wyładowania.
Zapragnęłam, aby to namalować, wyrazić farbą i strukturą. Uporządkować symetrią. 

Sięgnęłam po blejtram, tę dziewiczą przestrzeń do zapełnienia.

Otworzyłam dłoń i wycisnęłam do niej farbę - purpurową jak ból. 

Otworzyłam drugą i wybrałam żółtą. Jak żal. 

Gwałtownie i bezlitośnie skaziłam biel płótna dwiema plamami.

Jak dziecko, co bawi się w błocie, mazałam, ciapałam, tarłam, aż poczułam, że już.
Dość.  

I wtedy nadszedł czas na dociekanie. 

Koralik za koralikiem, zegarmistrzowskie rozpoznawanie emocji. 

Aż nastąpiła równowaga.

A potem wyniosłam obrazek na taras.  

W każdym świetle wyglądał inaczej. 

W plamach słońca, w cieniu.
Oparty o rynnę mówił do mnie...

I wtedy się dokonało.
Podmuch wiatru rzucił nim o ziemię.

Czy tak mało trzeba do zniszczenia dzieła?
Jeden podmuch?

Czy rozsypane koraliki można odszukać i przykleić?

A może, mimo że je pozbieram, zostanie gdzieś w trawie jeden - zaginiony, choć jest najważniejszy?

Czy warto brać się do pracy raz jeszcze?

Czy sklejony dzban będzie już zawsze tylko sklejonym dzbanem?

Nigdy przecież na powrót nie stanie się spójną całością - tak mnie kiedyś uczono.

A może to dla niego lepiej, że upadł i wyszczerbiał, stracił doskonałość i grzeczność.

Ja podjęłam decyzję, aby go odtworzyć. 

Pozbierałam koraliki, podniosłam je z ziemi, wytarłam z kurzu i przykleiłam z powrotem. 

Nie wiem, czy trafiły na swoje stare miejsca. Wiem, że nie jest to możliwe.

Powstał więc całkiem nowy obraz, choć na starej podstawie.

Jednak zadbałam o niego, nie pozwoliłam mu zmarnieć, nie wrzuciłam do kosza. 

Przeciwnie. Dodałam mu blasku i otoczyłam opieką. Skrzydłami ramki. 

Nie wiem, czy jest skończony. Nie wiem. Czekam, co mi powie. 

(Halina Poświatowska)

***

ptaku mojego serca

nie smuć się

nakarmię cię ziarnem radości

rozbłyśniesz

ptaku mojego serca

nie płacz

nakarmię cię ziarnem tkliwości

fruniesz

ptaku mojego serca

z opuszczonymi skrzydłami

nie szarp się

nakarmię cię ziarnem śmierci

zaśniesz

Opowieść tę wraz z obrazkiem, dedykuję Dorocie, która uratowała moje życie.

Gosia