M - jak Mali, Mrumru i miłość w wysokim C.

Dzień dobry!
Już tłumaczę się z tytułu.
Dlaczego M jak Mali?  Wiadomo.
Dlaczego M jak Mrumru, również jest jasne.
A co do tego ma M jak miłość? Bardzo dużo! To jej oczami spojrzała Mrumru na Mali.
Dlaczego w wysokim C?

Opowieść zaczyna się bowiem W pokoju na poddaszu*, więc wysoko, a mieszka tam oprócz M. C jak Cezary. :) Czarek był kocim jedynakiem, ale tylko do poprzedniej niedzieli, kiedy to Malusia pożegnała się ze swoją starą tożsamością, zrzuciła łatkę biednej, zaniedbanej, chorej, głodnej i bezpańskiej kotki podwórkowej, a przybrała szatę księżniczki. Wprawdzie ta szata musi się jeszcze uszyć do końca, ale jak na księżniczkę Mali przystało, już niedługo nasza gwiazda będzie odmieniona, bo w chwili, kiedy przekroczyłyśmy próg mieszkanka na poddaszu, ona zmieniła swoje życie. Taki awans marzyłby się każdemu! 

*Tak naprawdę to więcej niż jeden pokój.

A teraz opowieść:

W poprzednią niedzielę zawiozłam Mali do O. Czekała tam na mnie Mrumru. 

Jechałyśmy sobie z Mali w niedzielnej zawiei. Dziewczynka podczas podróży była cichutka, grzeczna jak aniołek.

Przez okno samochodu widziałam stare miasto w O. i zdaje się, że jest ono bardzo ładne.

Trochę błądziłam, ale już po chwili witałam się z czekającą na mnie pod domem przyszłą panią Malusi.

Dałam koteczce w posagu jej ukochane pudełeczko, z jej ukochaną poduszeczką, specjalnie niepraną, żeby mogła czuć się wśród swoich zapachów bezpiecznie. 

Mrumru zaraz znalazła Mali wspaniałe miejsce, wsunęłyśmy tam kartonik, zapoznałam dziewczynkę (tę kocią) z trasą do kuwety i obserwowałyśmy przebieg wydarzeń. 

Księżniczka zachowywała się bardzo dobrze. Owszem, była przestraszona, ale obyło się bez syczenia, bez popłochu. Siedziała w swoim pudełeczku spokojnie i obserwowała nas. 

Doczekała się pierwszej wizyty wspaniałego kota rezydenta - Cezarego. 

Tu należy się słówko wyjaśnienia, dlaczego nie nalegałam, żeby Mrumru koniecznie izolowała Mali od Czarka. Znam tę kotkę. Ona żyła już w moim kocim pokoju (też na poddaszu) z wieloma kotami tymczasowymi i zawsze z każdym dogadywała się dobrze. Nie było żadnych łapoczynów ani innych kłopotów, podejrzewam wręcz, że nie raz odbywała się tam zabawa na sto dwa! Niestety nie mogłam tego obserwować, bo Mali przy mnie uciekała do swojego pudełka. Wiedziałam więc, że sobie z Czarkiem poradzi; a ten kot to sama mądrość i oaza spokoju! Wypisz wymaluj Hokus! Takie samo mądre spojrzenie, takie samo czarne, lśniące futerko, wydaje się, że ten sam proludzki charakter.

Obserwowałyśmy z Mrumru całą sytuację gotowe do interwencji, ale było bardzo spokojnie.

Czarek z zainteresowaniem zaglądał do nowej siedziby Mali.

Ona była zbyt zdezorientowana, żeby protestować...

Z chęcią i mruczeniem (!!!) przyjmowała pieszczoty swojego nowego personelu.

Najbezpieczniej czuła się z mordką w misce z jedzonkiem. :)

Czaruś patrzył z ciekawością...

Przy zielonej herbacie i pysznym cieście od mamy przekazałam Mrumru całą wiedzę o Malusi, a ona zanotowała wszystko skrzętnie na karteczce. To wzbudza od razu zaufanie. To lubię! :)

Usłyszałam od Mrumru, że ona już od dawna myślała o takiej właśnie kotce jak Mali. Takiej, która potrzebuje pomocy, w jakiś sposób pokrzywdzonej przez los. To wyznanie mocno mnie wzruszyło i upewniło, że Malusia trafiła do właściwej osoby. Kiedy wracałam do domu i przekraczałam kanał Ulgi, naprawdę ją czułam...

Na moje oko Mali zachowywała się w nowym domu w pierwszych chwilach REWELACYJNIE, jak na nią oczywiście. 

A potem? Potem zaczęły spływać do mnie raporty:

Jak tylko wyszłaś Mali, wybiegła z pudełeczka i zrobiła obieg mieszkania. Po drodze najpierw wpadła na Czarka i ona nawarczała a potem jeszcze raz musiała koło niego przebiec, to on nawarczał. Ale jak podeszłam do pudełeczka, żeby ją pogłaskać, to Cezary też przyszedł i oba się dały miziać (muszę opanować głaskanie oburęczne). Potem Czarek sam prawie wlazł jej do pudełka i obyło się bez konfliktu. Teraz każde siedzi w swojej bazie obserwacyjnej, a ja robię obiad. :)

***

Kotki trochę na siebie zaczęły fukać, kiedy Mali wychodziła przemykać koło ścian. Zaczęła się też chować Czarkowi do kuwetki, więc postanowiłam na noc (jak mnie nie ma) rozdzielić towarzystwo (Cezary w końcu się spokojnie mógł załatwić chyba). Mali jeszcze nic nie zrobiła, ale może teraz, jak już trochę spokojniej i sama będzie, to się ośmieli. Zobaczymy, co zastanę rano.

***

Rano, jak wpuściłam Czarka do Mali, to ten jeszcze na nią warczał, ale po dłuższej chwili przestał w końcu i położył się na boku, a potem na pleckach, odsłaniając brzuszek. I od tej pory co jakiś czas do niej zagląda i przyłazi i chyba chce się już z nią bawić, ale Mali warczy jak tylko, ten przekroczy 30 cm odległości.

***

Raz zrobiła siku do swojej kuwety, raz zsiusiała się pod siebie, jak leżała na łóżku. Kupki brak. Czarek zachowuje się za to już całkowicie normalnie i chwilami chyba nawet o niej zapomina. Przy głaskaniu Mali mruczy, ale tylko, jak jest w swoim pudełeczku. Poza nim ucieka i warczy lub syczy. Większość dnia siedzi w swoim pudełku. Po południu drzemaliśmy wszyscy w jednym pokoju, Cezary ze mną na łóżku, Mali nadal uparcie u siebie.

***

Przed chwilą wytarmosiłam ją nieźle, bo nadstawiała łebek i aż się podniosła na łapki, tak się miziać chciała. :) W rękę się wtuliła cała :) i nawet wyszła zajrzeć do mnie i do koleżanki, jak piłyśmy przed chwilą herbatę w drugim pomieszczeniu. :). Cezarego nadal goni ;P A on tak bardzo chce się bawić. :)

***

Ranek... Choć może zacznę od nocy. :) W nocy Mali zrobiła i kupkę, i siku do kuwetki. No przynajmniej tak podejrzewam, że to jej siku. Obudziło mnie ciche przekopywanie żwirku - to na bank Mali. Bo potem obudziło mnie intensywne przekopywanie, i to już Czarek sprzątał po Mali ( i to aż do rana parę razy :P), on ma takie zboczenie zakopywania porządnie, nawet jedzenie próbuje zakopać, szorując łapką po ścianach koło miseczek. :P Mali jedzenie też próbował wczoraj zakopać (nie zjeść! tylko właśnie zakopać, głuptasek). Mali już nie siedzi wbita w ściankę pudełka, tylko wygląda i obserwuje, na noc przeniosła się do kuchni na drzewko. Zjadła śniadanko i leży w pudełeczku, patrząc w otwarte okno. Boże, jakie ona ma mądre oczka! Aż się dziwnie czuję, jak tak na mnie patrzy chwilami. :) Na razie nadal goni Cezarego.

***

I tu miały nastąpić fanfary, oklaski i radość, ale mimo tych dobrych wieści, mamy problem: Mali drugi raz nasiusiała na kocyk, leżąc na łóżku... 

U mnie nigdy jej się to nie zdarzyło. To tylko świadczy o tym, że kota nadal jest w wielkim stresie. Co robić? :(