Potrafię zadbać o siebie

Amisia dziękuje za życzenia. Wpadła dzięki nim w tak dobry humor jak nigdy! Wzięła mnie z zaskoczenia i dlatego ten filmik nie jest najwyższych lotów. Widać jednak na nim jej radość. :)

Ilustracją do dzisiejszego posta są zdjęcia niemające z nim nic wspólnego. Dostałam je od Marii, która była na wrocławskim święcie dyni w Ogrodzie Botanicznym w ostatnią niedzielę. Klawe są, to się nimi dzielę. :)

Przedwczoraj, jak wiecie,  przygotowałam krótką notkę (klik), dzieląc się z Wami marzeniem, które zagrało mi w duszy i okazało się, że to temat ważny i poruszający. Pociągnijmy go więc dziś z innej strony.

Jak sobie pomóc w realizacji marzeń, używając języka czynów, języka, który pomoże nam przekuć je na działanie, bo tylko ono gwarantuje spełnienie marzeń. Nawet żeby wygrać w totolotka, trzeba wypełnić kupon...

Znamy wszyscy bardzo dobrze słowa, za pomocą których kładziemy każdy plan. Co chcemy osiągnąć, gdy mówimy ZOBACZYMY? Albo gdy zbywamy kogoś słówkiem MOŻE… Urocze jest też sformułowanie PRZY OKAZJI  lub MOŻE KIEDYŚ.

A jak to brzmi razem? 

ZOBACZYMY, MOŻE PRZY OKAZJI, KIEDYŚ…

Szansa, że zadanie zostanie zrealizowane, jest maleńka.

Znam więcej takich słów, których użycie gwarantuje porażkę.

Jest to tzw. pasywne użycie języka:

• muszę
• powinnam
• trzeba
• należy
• wypadałoby
• zastanawiam się
• zamierzam
• mogłabym
• spróbuję
• pomyślę
• planuję
• zobaczę
• jak będzie okazja

Oczywiście, że w myśleniu, planowaniu, zastanawianiu się nie ma nic złego, pod warunkiem, że się umie ten etap zakończyć i przejść do realizacji planów.  Jaki język może w tym pomóc? Aktywny.

Aktywne użycie języka:

• chcę
• potrzebuję
• potrafię
• umiem
• zrobię
• postanawiam
• mam wpływ
• kontroluję

(Jasne, że to nie są wszystkie przykłady, na pewno wymyślicie coś jeszcze.)

Uwaga: dziś w komentarzach używamy tylko aktywnego języka! Co macie zamiar zrobić dla siebie? Co robicie? Nie muszą to być plany dużego kalibru, podzielcie się tymi małymi. 

Ja zaczynam. W związku z moimi licznymi ostatnio dolegliwościami, wpędzającymi mnie w przygnębienie i wywołującymi czarne myśli, zabrałam się ostro za siebie i w ciągu ostatnich dwóch miesięcy (nie wymieniam tego po kolei):

• Poszłam do internisty  - dostałam skierowanie na badania krwi – wyszło, że mam niedoczynność tarczycy – zrobiłam bardziej szczegółowe badania – wygląda to na Hashimoto - biorę leki – czekam na wizytę (prywatnie) u endokrynologa (klik) – czekam na książkę poleconą mi przez Anabell. Podzieliłam się tym z Wami – dostałam wsparcie, że to powszechna choroba i da się z nią dobrze żyć. Pogodziłam się z tym.

• Poszłam do neurologa – dostałam skierowanie na TK kręgosłupa – zrobiłam je – ponownie poszłam do neurologa – dostałam skierowanie na rehabilitację – chodzę na rehabilitację (koleżanka odstąpiła mi swoje miejsce) – czuję się lepiej.

• Poszłam do ortopedy (prywatnie) – dostałam zastrzyk w kolano z kwasu hialuronowego – jest lepiej. Jestem zachwycona. Postanowiłam, że pojadę tej zimy na narty, choć wcześniej już  pożegnałam się z nimi na zawsze.

• Poszłam do dietetyka – zrobiłam testy na nietolerancję pokarmową (już parę miesięcy temu) i teraz postanowiłam zacząć się do nich stosować. Kilku produktów nie wolno mi jeść. Po prawie 3 tygodniach poruszam się już w tej diecie pewniej. Czuję się coraz lepiej. Czuję, że schudłam, choć nie wiem ile, bowiem rzuciłam ważenie się. Nie dam się zwariować. Wystarczy, że pół życia żyję z terrorem wagi. 

• Poszłam do osteopaty poleconego mi przez koleżankę, której on bardzo pomógł – jestem po pierwszym zabiegu – podoba mi się to – mam nadzieję. 

Zamierzam Chcę nadal kontynuować zdrową dietę (dużo kasz, warzyw, ryby, ziarna). Muszę Postanawiam, kiedy skończę rehabilitację, zapisać się na ćwiczenia ogólnorozwojowe i chodzić 2 razy w tygodniu. Jeśli chodzi o dietę, to mam nadzieję wiem, że mój kręgosłup i kolano będą mi wdzięczne za zrzucenie pipipipi kilogramów i dlatego muszę potrzebuję schudnąć i zrobię to. Osteopata, do którego chodzę, obiecał mi, że po trzech wizytach u niego będę się czuła wyraźnie lepiej. Po pierwszej wizycie było jak powiedział, chodziłam jeden dzień rozbita, a potem odczułam wyraźną poprawę. Stosuję się do jego zaleceń. Wierzę, że to mi pomoże. Potrafię zadbać o siebie. Mogę zrobić to, na co mam wpływ. I zrobię, gdyż tego pragnę i chcę. :)

I jak mi poszło? :)

A rok temu Za Moimi Drzwiami: Życie jak w Tochigi" - Anna Ikeda (klik).