Zegadłowicz na niedzielę: rzodkiewki

Dziewczyna kupiła na małym, brukowanym rynku góralskiego miasteczka rzodkiewki. – Ażurowa wieża wydzwaniała podwieczorną godzinę. – Dziewczyna wybierała pilnie pęczki – były już przymdłe, zieleń ich była spłowiała.

Przez stare, średniowieczne, rozchwiane i strome podcienie wracała Dziewczyna w dół miasta – przed nią wylot ulicy zamykała niebieska góra. Domy u jej stóp zasłaniał skwarny pył.
Granatowy kostium, biała bluzka przecięta paskiem, biała krawatka w niebieskie groszki – granatowe trzewiki – niebieski kapelusz z jaśniejszym na krezie piórem w kształcie jaskółki – tak była odziana Dziewczyna schodząca stromą ulicą.

Spotkali się przed wielkim sklepem szkła i porcelany.

Przystanęli na chwilę, aby przejrzeć się w wystawie. – Za nimi słońce zachodziło za szklany dom jak za prostopadłą taflę jeziora; odbiło się w kryształach wystawy ostro i oślepiająco.

Gdy odeszli od okien, mieli w oczach punkty złote, iskry tęczowe, zygzaki seledynowe – w tym zalewie świetlaków jak w zawiei barwnych gwiazd wracali do domu. Stąpali po uginających się aureolach – po ognistych kręgach. Elipsach, parabolach. Sami byli światłem i wiewem.
W domu umyła Dziewczyna rzodkiewki – ożyły i zarumieniły się.

A potem poczęła je chrupać – czerwone i wilgotne – było jakby zjadła swe wargi; smak rzodkiewek był ostry i słony, jak smak gwałtownych ust; jak krew.