O tym, co dzieje się Za Moimi Drzwiami - część 1

Dzieje się sporo. Pod opieką mam 11 zwierzaków: 6 psów i 5 kotów, w tym trzy szczeniaki, jedną sunię po dwóch latach życia na łańcuchu, dwie suczki poschroniskowe, kota z chorymi nerkami, starszą kotkę po przejściach, kotkę i dwa kociaki z białaczką, w tym jednego po przejściu ataku choroby.

Oczywiście dwie suczki poschroniskowe to FikiMiki, kot z chorymi nerkami to Hokus Pokus, oraz starsza kotka po przejściach Stefcia - moi rezydenci.

Prowadzenie takiego domu to nie bajka, nie tylko ze względu na pracochłonność zajmowania się zwierzakami tymczasowymi, nie tylko przez walkę z chorobami (i trzęsienie się, żeby nie nadeszły), ale też z powodu stresu prawowitych mieszkańców domu. Myślę o tym często, że DT dla kotów powinien nie mieć swoich kotów. Pojawienie się każdego nowego wprowadza w ich życie zamieszanie, stresuje je. Sami pewnie wiecie, ile mieliście obaw, kiedy się dokacaliście. Ja to mam wciąż i wciąż. Stefcia mimo że nie spotkała się oko w oko z Rózią, a tylko ją wyczuwając, niemal się z domu wyprowadziła. Spędza znakomitą większość czasu na dworze, a ja martwię się o nią. Ta delikatna koteczka o króliczej sierści miała ciężkie życie, zanim u mnie została i nie powinnam jej narażać na takie przeżycia. Z drugiej strony nie mam serca trzymać Białasków cały czas zamkniętych w jednym pokoju, puszczam je trochę po domu, niech pobiegają. Ich szczęście też jest dla mnie ważne. Nierozwiązywalne dylematy...

Teraz, gdy pojawiła się Śliweczka i Florki, Fika z Miką również bardzo to przeżywają. Mika robi się wycofana, wciąż siedzi na piętrze pod łóżkiem, Fikunia też jest smutna i zazdrosna o moje uczucia. Śliwka jest wprawdzie większość dnia w ogrodzie, w nocy w piwnicy, w pralni (jasnej i ciepłej), ale i tak to stresuje panienki. Kiedy widzę te wszystkie skutki uboczne prowadzenia domu tymczasowego, mam mieszane uczucia... Chcę pomagać, tak jak to robię od lat, ale czy nie jestem najbardziej jednak odpowiedzialna za moich rezydentów?

Kompletnie nie wiem, jak radzą sobie DT, gdzie jest często kilkanaście/kilkadziesiąt kotów/psów... Ilość generowanego tam stresu musi być dla niektórych zwierząt powalająca...

U siebie pomagam wszystkim zwierzakom to jakoś ogarnąć. Np. od początku, od razu, od pierwszego dnia podaję Śliweczce Zylkene (bardzo cenię ten łagodny, naturalny preparat) i CalmVet (działa na innej zasadzie i też jest niegroźny). Wczoraj dołożyłam jej jeszcze ziołową obrożę antystresową. To wszystko, jestem pewna, sprawia, że Śliwa to dziś przeszczęŚliwa, wesoła i (prawie) wyluzowana suczka. Jeszcze na spacerach nie wie, jak traktować inne psy, denerwuje się tym, ale jeśli chodzi o smycz, to dziś podczas czwartego w jej życiu spaceru po parku zachowywała się świetnie! Już pojmuje prostą zasadę: gdy smycz się napręża i ciągnę, to moja opiekunka staje i nie da się iść dalej, a kiedy idę na luźniej smyczy - spacer trwa.

FiceMice też podaję Zylkene, a dodatkowo, widząc jej stan, Mice też założyłam dziś obrożę.

Długi czas Zylkene dostawała też Rózia, aby mi nie zjadła psów w obronie swoich córeczek. :)

Poza tym w kocim pokoju wciąż pracuje Feliway - niech im będzie przyjemniej!

Podzieliłam się z Wami moimi przemyśleniami i wątpliwościami, a teraz coś dla oka.

Pod wpływem środka hamującego laktację Śliweczka ma coraz mniejsze cycuszki.

Jest szczęśliwa.

Nie broni już miski przed dziećmi.

Wyszczotkowałam ją i lśni teraz w słońcu.

Na spacerku. Ona będzie to kochać!

Od lewej: Florek Trzeci, Florek Pierwszy i Florek Drugi.

Florek Drugi - już chyba ma dom, tylko jutro wizyta przedadopcyjna.

Gdy maluszki śpią w klatce, mogą zostać same w ogrodzie. Są bezpieczne.

Najmniejszy bączek - Florek Trzeci.

Uwodziciel!

Moja sąsiadka przychodzi do mnie na terapię uśmiechem i wzruszeniem. :)

To zdjęcie wieczorne; pieski idą spać. 

Tych pyszczków nigdy dość!

CDN.