Co umie Fika - część 1

Żeby nasze wspólne życie było milsze, żeby nawiązywać fajne relacje, żeby się rozumieć, żeby było bezpieczniej, dlatego, że psy zwyczajnie to lubią - między innymi po to uczy się psa posłuszeństwa. 

Poniższe sprawności Fiśka opanowała w mniejszym lub większym stopniu. Szkolenie jej (czyli tak naprawdę zabawa) odbywa się u nas bezstresowo, przy okazji, po minucie, dwóch dziennie. Fika jest niezwykle mądrą psiuńką, a nauka jej jest czystą radością.

1. Chodzenie na luźnej smyczy - jaka to ulga dla właściciela i psa, nie muszę chyba uzasadniać  pozytywów takiej umiejętności. 

2. Chodź do mnie. Przychodzenie na zawołanie. Jest to jedna z najważniejszych umiejętności, które (marzy mi się) powinna umieć Fika. W skrajnych przypadkach przychodzenie po zawołaniu może nawet uratować jej życie, np. kiedy pędziłaby do groźnego psa bądź na ulicę pod samochód. Nawet bez tych skrajnych przykładów ta umiejętność zapewnia miłą i niekłopotliwą codzienność spacerową, a to przekłada się na obopólne szczęście. 

3. Siad. Bardzo przydatna sprawność, gdy np. chcemy w spokoju przygotować i podać psu michę. Fikunia wie już, że czarodziejskim sposobem miska unosi się do góry zawsze w momencie, gdy ona próbuje do niej sięgnąć, zanim zostanie postawiona na podłodze. Dopiero gdy usiądzie grzecznie na pupie i poczeka na pozwolenie, może zjeść swoje jedzonko. Nauczenie jej tego odbyło się bez słowa. Łatwizna. 

4. Połóż się. Kolejna komenda z serii podstawowych umiejętności. Ja traktuję ją jako element zabawy z Fiką. Okazji do nagrodzenia suni, do podania jej smakołyku, pochwalenia, jaka jest grzeczna. 

5. Podaj łapkę. Tego uczyłyśmy się bardzo długo (ale po minucie, dwóch dziennie). Fikunia kompletnie nie wiedziała, o co mi chodzi. Przełom nastąpił, gdy w zniecierpliwieniu przestąpiła z nogi na nogę. Wyłapałam ten drobny ruch i wpadłam w szał radości. Chwaliłam ją, nagradzałam i po pewnym czasie drobiła już koncertowo. :) Za jakiś czas w końcu uniosła jedną łapkę wyżej i od tej pory już umie. Bardzo to lubi. To fajna zabawa. Fisia cieszy się, mogąc pokazać, że rozumie, o co mi chodzi. Ja się cieszę, że mam taką mądrą córeczkę, no i znów mam okazję nagrodzić ją smakołykiem.

Ciąg dalszy nastąpi, kiedy się nauczymy czegoś nowego, ale ciekawa jestem, jakie jeszcze umiejętności, Waszym zdaniem, powinien posiąść pies, żeby nasze wspólne życie przebiegało jak najbardziej harmonijnie i bezpiecznie dla niego.

Damakier pisała na przykład, że nauczyła Wronkę czekać na przysmak po odpięciu smyczy, żeby ta w szale wolności po uwolnieniu nie pobiegła, gdzie nie trzeba. Wiem też, że po przyjściu ze spaceru Wronka dostaje chrupkę. Po to, aby chętniej wracała?

O tym czego nauczyła Damękier Wronka można poczytać TUTAJ.

Hana nauczyła Wałka siedzenia spokojnie, aby można mu było zapiąć smycz - komentarz spod tego posta: Z nadpobudliwym i nadruchliwym Wałkiem poradziłam sobie w ten sposób: na widok obroży, czy to z rurą, czy bez niej, dostawał szału z radości i wykonywał taniec św. Wita. On jest jak piskorz, zapięcie obroży było niemożliwe. Robię to w tzw. wiatrołapie - chodzi o to, aby było mało miejsca na miotanie się i ucieczkę. Brałam do ręki obrożę, Wałek się miotał, ja się prostowałam i stałam nieruchomo wpatrzona w dal (nie na psa!), bez słowa (to ważne!), kompletnie go ignorowałam, dopóki się nie uspokoił. I tak w kółko, przez jakiś czas. Nie pamiętam, jak długo to trwało, ale jakoś tak parę dni. Teraz czasem się jeszcze miotnie, ale powtarzam rytuał, a on wtedy siada na wycieraczce i czeka. Zapinam bez problemu. Ważny jest stoicki spokój, żadnych słów ani gestów. Nic. Słup soli. Pies wtedy głupieje.

Wiem, że będę się starała, choć wydaje mi się to trudne, nauczyć ją komendy "zostaw", czy też "nie rusz", aby nie zjadała na spacerach różnych świństw. Nigdy mi się to jeszcze nie udało, z żadnym psem.