Tulipanna Fikunia w drodze

Kochani, rozpoczynam post powitalny dla Fiki. Podobnie jak Olga proszę o wybaczenie stylu i niedociągnięć gramatyczno-językowych. Piszę jak leci. Nie mam czasu na pieszczenie się z tym tekstem (zresztą od lat tego nie robię).

Dziś mam dzień bardzo zajęty. Wstałam o 4. w nocy, żeby odwieźć na samolot mojego męża, który wyruszył na kolejną rowerową wyprawę wraz ze swoimi przyjaciółmi. Wiem już, że doleciał, że rowery złożone, a oni rozpoczęli swoją pierwszą trasę. Iwona A., rozglądaj się dobrze! :) 

Na relacje, jeśli będą, zapraszam na Oswajanie Drogi. Ja nie pisnę słówka. Mam nadzieję, że tym razem MCO potraktuje pisanie bardziej... zdjęciowo. :)

Dziś również miałam wyczekane badanie rezonansem. Jestem już po i teraz cała zamieniam się w czekanie na Fikę.

Uknułam intrygę tak skomplikowaną, że umrę ze szczęścia, jeśli to wyjdzie. Od początku w wielkim skrócie:

gdy wypatrzyłam Fikunię na stronie schroniska w Cieszynie, zapytałam się od razu w tamtejszej fundacji, czy jest możliwość zorganizowania dla niej transportu. Ktoś odpisał mi, że nie ma problemu i gdy decyzja ostatecznie zapadła, zaczęłam to organizować. 

Dlaczego po prostu nie wsiadłam w samochód, by po nią pojechać? Po pierwsze, dlatego, że panicznie boję się jazdy autostradą, a tą musiałabym jechać aż do Katowic. Boję się jako kierowca - dla uściślenia - nie jako pasażer. Musiałabym w sumie pokonać prawie 500 km w obie strony, a to dla mnie jest naprawdę dużo. Na samą myśl robi mi się słabo. Tam mam. 

Dlaczego nie pojechaliśmy z MójCiOnem? Trzeba to powiedzieć jasno, że pieska na moim mężu wymusiłam, stosując różne zagrania, a to jojczenie, a to pokazywanie mu każdego biedaka, pytanie, co chwilę, czy może już dojrzał, płacze i nieszczęśliwe miny. Święty by nie wytrzymał, a więc chłopak pękł. :) Powiedział jednak, że on chce się spokojnie przygotować do wyprawy i pieska przed piątkiem ma nie być. Nawet nie pisnęłam w sprzeciwie, bo wiecie - jak wyżej. :)

Pewnie mogłabym jeszcze prosić parę osób, ale zaczęłam kombinować. Transport wymyślony przez miłą panią z fundacji nie wypalił, więc pomyślałam, że sprawdzę na BlaBlaCar, czy znajdę kogoś, kto jedzie w piątek (dziś) do Wrocławia z Cieszyna. Jechały dwie osoby. Jedna mi od razu odmówiła, ale druga - pan Andrzej, się zgodziła! W BlaBlaCar prywatni kierowcy oferują miejsca w swoich samochodach za określoną kwotę. Zaproponowałam panu Andrzejowi wykupienie wszystkich miejsc, żeby tylko zabrał sunię. On nie chciał o tym słyszeć! Powiedział, że będzie szczęśliwy, mogąc pomóc psu ze schroniska! Wydał mi się kochanym człowiekiem, godnym zaufania. 

Trzeba było zorganizować kolejny element, czyli transporterek dla pieska. Pani w fundacji obiecała mi, że mi taki pożyczą, sunię wezmą dzień wcześniej do domu tymczasowego, wykąpią (bo takie schroniskowe pieski strasznie specyficznie śmierdzą, a chodzi o kierowcę w samochodzie, zresztą zawsze tak robią) i potem wydadzą  w tym kontenerku panu Andrzejowi. 

No i kiedy wydawało się, że jest to już dopięte i zaklepane, zadzwoniła pani Zosia z fundacji, że ma dwa problemy: nie mają wolnego kontenerka i nie mają wolnego domu tymczasowego... No pięknie! Rozumiem to, bo teraz jest szczyt tragedii kociaków i wyrzuconych przed wakacjami psów. 

No to ja pytam, czy jeśli dostarczę kontener (a to było przedwczoraj), to czy ostatni element są w stanie załatwić. Pani powiedziała, że się postara. Ja znowu na BlaBlaCar i - wiktoria - bo jest pan (Michał), który jedzie z Wrocławia do Cieszyna i może zawieźć kontener! W ten sposób, pomijając pocztę i kurierów, mój kontener (na koty, ten największy) znalazł się w schronisku. Sunieczka musi jechać w nim dla jej bezpieczeństwa i poczucia komfortu. Ona jest kompletnie niesocjalizowana i tak po prostu trzeba. Potem jeszcze było moje dzwonienie do schronu, do fundacji, do schronu (pracownik pan Zbyszek powiedział mi, że sunia jest bardzo, bardzo przestraszona, ale nieagresywna), no i radość, bo znalazł się dom tymczasowy, który wyda sunię panu Michałowi (żeby ten nie musiał załatwiać formalności w schronie). Wykąpaną. W moim kontenerku, którego całą drogę ma nie otwierać. Tyle razy mu to mówiłam, że chyba śni mu się to po nocach! Jest to bardzo ważne, bo taki przerażony piesek może potem nie dać się do niego włożyć, no i w każdej chwili prysnąć, jeśli niedajbuk ktoś otworzyłby drzwi auta. W kontenerku są ręczniki, w tym papierowe, prześcieradło do nakrycia go, jeśli piesek bardzo by się bał.

Jeszcze jedna fajna informacja jest taka, że ten dom tymczasowy tworzy fantastyczna, mądra i kochana pani Ania, która, od razu to widać, jest osobą idealną do pracy, którą wykonuje. Serca ma całe morze i rozmawia mi się z nią świetnie. Pani Ania i pan Michał mieszkają w jednej miejscowości pod Cieszynem! Ale zbieg okoliczności!

No i jaka jest teraz sytuacja, spytacie?

Kiedy przestaniesz tyle ględzić, kobieto?

No więc.

Sunia została wykąpana o 12:30 i dostarczona do pani Ani. Siedzi biduleńka w kontenerku i boi się. Nie chciała z niego wyjść, a pani Ania jej do tego nie zmuszała. Czekają na pana Michała, który przyjedzie z wnuczką, żeby Fikunię zabrać. 

Zaraz ciąg dalszy, bo dowiem się, czy już jadą...

Zaglądajcie, będę to uzupełniać. 

Boże, jak ja się denerwuję, żeby wszystko dobrze się skończyło! Nigdy sobie nie wybaczę, że nie pokonałam swoich lęków, jeśli coś pójdzie nie tak! 

Wszystko musi się udać. 

Zaraz wracam...

14:10. Jadą! Fika zapakowana do wygodnego auta. Pan Andrzej ma przykazane, że kontenera ma nie otwierać choćby się paliło i waliło! A ja jadę niedługo po Kasię (jak to dobrze, że Wrocławski ma taką cudowną dziewczynę) i palimy gumy, żeby odebrać sunieczkę z rogatek miasta. Malutka ma przygotowane w domu spokojne miejsca. Pani Ania mówi, żeby z nią nawet nie wychodzić parę dni. No, zobaczymy, jak to się ułoży.

16:20. Jadą. Wszystko dobrze. Malutka troszkę drzemie w przerwach trzęsienia się ze strachu. 

Errata: to pan Andrzej ją wiezie, a nie Michał, pan Michał wiózł kontener. :)

19:26.
Nie uwierzycie! Padł mi telefon, a kabel ładujący nie działa. Zastałam go jedną stroną w kontakcie, a drugą w... misce z wodą! Wyjeżdżając z domu w takim poruszeniu, musiałam nim majtnąć bardzo celnie. :)
Muszę iść do pracy po drugi, wprawdzie taki uszkodzony, ale może uda mi się podładować telefon. Pewnie wszyscy dzwonią, a ja nie mam jak odebrać.

WSZYSTKO SUPER! Wszystko dobrze!
Oświadczam, że Fikunia jest najinteligentniejszą, najsłodszą, najmilszą, najłagodniejszą i najpiękniejszą kocinką na całym świecie! Wkrótce będzie też najszczęśliwszą. Już mam od niej pięć machnięć ogonkiem! Zachwyca się trawą, kocha parówki, robi minki (!!!), tuli się do rąk, boziu!!!!

Wciąż mówię do niej "kocinko", "kiciusiu", "grzeczna kocia", "kochana kicia". :)))

Idę po przeklęty kabel. :((( Muszę zostawić moją maleńką samą na jakiś czas. BUUUUUUUUU!



Bardzo dziękuję Fundacji Lepszy Świat za pomoc, szczególnie pani Zosi, pani Ani, panu Andrzejowi i Michałowi. Mam mój skarb. :)