Wulkan Energii ujarzmiony :)

Dzień dobry!


Znowu poniedziałek? Jak to się stało? Ożeż, kurna, jak by powiedział Cipiptaszek. :) 

W piątek miałam wielką przyjemność spotkać się z moją czytaczką Krysią, znaną w sieci jako Starannie Opakowana. Niezwykłość naszej znajomości polega na tym, że wychowałyśmy się w jednej dzielnicy Wrocławia, mieszkałyśmy od siebie w odległości jednego przystanku tramwajowego, chodziłyśmy nawet do jednej podstawówki, a poznałyśmy się przez przypadek dzięki mojemu blogowi. Krysia jest osobą kolorową i nietuzinkową, co dała już po sobie poznać, komentując moje posty. Komu chciało się przeczytać, z pewnością dobrze się bawił, bo jej pomysły są odlotowe!

(Skopiowałam dwie historyjki z komentarzy pod którymś z moich postów. Są na końcu. Gorąco zachęcam do przeczytania. Szczególnie podoba mi się druga.)

Dodatkowo w którymś komentarzu Kaprysia wspomniała, że widziała się już z Krystyną i nazwała ją „wulkanem energii”. Czy w takiej sytuacji może dziwić, że miałam trochę tremy przed spotkaniem z Nią? Ja jestem raczej „ciepłe kluchy”, ani nie tryskam humorem, ani nie mam szalonych pomysłów, raczej widzę siebie jako stonowaną, spokojną osobę. A tu przyjeżdża Wulkan Energii! O rany! Co to będzie!
Jak myślicie, gdzie umawia się z taką osobą na pierwsze spotkanie? Oszczędzę Wam zgadywania. Umówiłyśmy się bowiem na… cmentarzu! Na naszym dzielnicowym cmentarzu parafialnym, kilka ulic od mojego domu.
Pasowało nam to. Krysia chciała odwiedzić swoich rodziców, a ja czuję się ostatnio w takich miejscach odpowiednio. W ostatniej chwili plany uległy jednak lekkiej zmianie, bowiem tramwaje stanęły z powodu jakiegoś wypadku i Krysia zadzwoniła do mnie, żeby powiedzieć, że nie może dojechać. Ruszyłam Jej na pomoc. Kiedy na przystanku dojrzałam kobietę z ogniem na głowie, wiedziałam, że to Ona!

Ruszyłyśmy na cmentarz. Miasto o tej porze roku wygląda najgorzej jak można. Łyse drzewa, brak jakiegokolwiek śladu zieleni, resztki śniegu, błoto, nawierzchnie dróg wołające o pomstę do nieba, brudno, szaro, ponuro, makabra! Wszechobecna brzydota. Chciałabym, aby było inaczej, chciałabym być dumna ze swojej okolicy. Wyobrażam siebie, że dla kogoś, kto przyjeżdża z bardziej dbającego o czystość kraju, to może być szok. Podzieliłam się tą myślą z Krystyną, a Ona na to, że się „czuje jak w domu”! Mało tego, że bardziej niż to, co złe, widzi nowości i one ją zachwycają! Ulżyło mi.

Na cmentarzu trochę czasu poświęciłyśmy na odszukanie grobów. Okazało się, jak pamięć bywa zawodna. To, co miało być blisko, było dużo dalej, a szukanie po krzewie, co rósł obok, okazało się złudne. Krzew został po prostu wycięty!
Bardziej pomocne stało się biuro cmentarne, gdzie dotarła już nowoczesność i komputeryzacja, i po pierwsze można wyszukać namiary na grobowiec (nawet przez internet), a jeśli to za mało (jak w naszym przypadku), to jest jeszcze dokumentacja fotograficzna. To wszystko było nadal dla nas niewystarczające i po tym, jak nakręciłyśmy się jak dwie sieroty bez żadnej orientacji w przestrzeni, na właściwe miejsce i tak musiał nas zaprowadzić pan Zenek, pracownik cmentarza. :))

Potem porwałam Krysię do siebie na kawę. Dziewczyna ma duże poczucie humoru, bo tuż pod moimi drzwiami oznajmiła mi „a wiesz, że ja jestem uczulona na koty?”. Dowcipna, co? Przecież ja mam teraz 4 koty w domu! Lekko zbladłam i oczami wyobraźni już widziałam, jak lecę po tabletki na uczulenie do pobliskiej apteki. Obyło się jednak bez tego. Chwała moim odkurzaczom. Muszę zrobić o nich post dziękczynny. :)

Przy okazji Krystyna miała możliwość poznania całej (prawie) prawdy o mnie, bo przecież wciąż piszę, jak to lubię gotować i piec, a na obiad była zamówiona pizza, zaś na deser kupny serniczek.

Miałam jednak pewność, że to okaże się drugorzędne. Ważne, że świetnie nam się rozmawiało, Krysia sypie różnymi historyjkami jak z rękawa, ma ich w zanadrzu wiele, co jedna, to ciekawsza i bawiliśmy się z MójCiOnem, który się do nas przyłączył, świetnie.

Ta kobieta gestykuluje i kręci się, opowiadając; wszystkie zdjęcia wyszły zamazane!

Aby uwiecznić ten piękny kolczyk, musiałam ją ustawić przy oknie i zakazać ruchu. Dzięki temu możecie go zobaczyć.

Koty na szczęście przemykały gdzieś obok, a Ruficzek, jak to on, stał się od razu największym przyjacielem Opakowanej. Mam nadzieję, że uratował honor tego domu splamiony tym kupnym sernikiem. :)

To było moje kolejne spotkanie w realu z osobą poznaną w budyniowym świecie. Kolejne udane. Ogromnie się cieszę, Krysiu, że Cię poznałam i jakoś tak czuję, że zobaczymy się jeszcze nie raz.

PS. Zdradzę Wam, że Ona też jest zadowolona, bo przysłała mi mail dziękczynny, w którym określiła nas jako, cytuję: PRZE-MI-ŁYCH! W tym mailu jest jeszcze zapowiedź pewnego babskiego knowania i już się na to cieszę, choć o tym będę milczeć jak grób. ;) 

*********************************************************************************

Historia nr 1. O tym, jak syn oświadczył się swojej dziewczynie.

Synuś i dziewczyna grają namiętnie w gry - wszelakie. Mają szafę na gry i teraz muszą dokupić drugą. Kiedy przyjeżdżają, gdy jesteśmy w PL, to jedna waliza jest pełna gier. No i synek się umówił z przyszłymi teściami, że on robi F. niespodziankę pod choinkę i potrzebuje może użyć ich domu i rekwizytów etc. Niczego nie podejrzewali. A on umotał sieć, jak by to powiedzieć, kroków, wskazówek, rekwizytów, rebusów. Najpierw ona musiała odczytać instrukcje, dość kryptyczne, i gdy zrozumie, to musi iść tam, gdzie ją te instrukcje poprowadzą. I w ten sposób chodziła, znajdowała różne rzeczy, ale żadna z tych rzeczy czy wskazówek nie była końcowa, czyli F. nie wiedziała, dlaczego coś robi czy coś znajduje. Instrukcje były zawoalowane, również te, GDZIE szukać następnych wskazówek, były tajemnicze. Jedną z rzeczy, którą znalazła, była kartka papieru z powycinanymi małymi okienkami. Ileś kroków dalej znalazła kartkę z liczbą 59. Potem dużo fałszywych śladów, doszła do jakiejś zupełnie nieważnej książki... Jako doświadczona graczka gier przeróżnych wzięła kartkę i książkę, otworzyła na stronie 59. i przyłożyła kartkę z okienkami, a literki ułożyły się w "Will you marry me?". Ponieważ "gra" trwała już jakiś czas, to ona myślała, że to jej część i przez parę sekund czekała na następne wskazówki, aż do niej dotarło! A pod choinką był cudny pierścionek. :)))

Historia nr 2. O tym, jakie pomysły mają, czy też miały, matka z córką.

Córeczka jest ruda od ponad roku. ;)) Dorudza się i już właściwie ma to samo co ja na głowie, ale dłuższe. Obie razem mamy głupie pomysły cały czas i wprowadzamy je w życie z energią. Przez parę lat chadzałyśmy na lotnisko odbierać tatusia przebrane w coś na temat kraju, z którego tatuś wracał. Ona raz była babuszką w gumiakach rozm. 45, dwóch spódnicach, bluzce w spódnicach, chustce na głowie, a ja byłam kozakiem, w czerwonych spodniach od piżamy męża, jego gumiakach, koszuli spiętej paskiem, czarnym kapeluszu a la kozacki, z dzieciątkiem Lenin na froncie, i miałam Z PAPIERU takie kombo wąsów i brody w jednym; taśmą klejącą miałam przyklejone nylonowe kłaki z peruki. Na lotnisku WSZYSCY się gapili na nas, a nie na wychodzących. Jedna baba nam nieznana wyszła, rozejrzała się, zobaczyła nas i zawołała uradowana: Aaaa, wiem! Wyście były tu 2 tygodnie temu przebrane za greckich bogów!! Na koncie mamy słonia dwuosobowego (Tajlandia), koty syjamskie (Tajlandia). Gdy ślubny miał jechać do Arabii Saudyjskiej, to miałyśmy zakupione arabskie brody i wąsy a la szejk. Moja była ruda! Miałyśmy w zanadrzu ruski balet na różowo, ale wyjazdy zakończone były na Men in Black - ja miałam garnitur o 3 numery za duży, a walkie talkie  to były zabawki. Security lotniska już nas znało... To jest tylko fragment tego, co robiłyśmy. Szkoda, ze Dzidzia już nie mieszka w domu....

Po pierwszej odsłonie to aż się nie mogłyśmy doczekać następnych występów! Tylko raz Kasia powiedziała, że czuje się jak odrzut ze szmateksu... Była 8 rano, niedziela, myśmy jechały na lotnisko jako koty. Pomijam namalowane wąsy i nosy (z Michałkiem, gdy miał 3 lata, chodziliśmy tak po Wrocławiu, czyli lat temu 30), ale nasze kocie stroje lotniskowe pozostawiały wiele do życzenia... Szarobeżowe spodnie od dresów, ze skarpetkami na wierzchu i za dużymi starymi czarnymi półbutami, z szalika i wieszaków drucianych - ogony i czapki z uszkami z kawałka beżowego polaru... Swetry ze szmateksu straszne, ale musiały być syjamskie koty. 

PS. Ślubny komuś powiedział, że gdy samolot lądował, to on się zastanawiał, czy ma dzielnie stawić czoła wariatkom, czy cichcem się przemykać ku metru. :P