Ciężki czas za Fiką

W grudniu 2015 zapisałam sobie:

Fika jest już po pierwszej cieczce. Przeszliśmy ten czas bez kłopotu; po prostu chodziła na smyczy. Była może bardziej rozchwiana emocjonalnie, znów bała się zapinania szelek. Zresztą i bez tego wciąż tkwią w niej stare traumy i ma swoje dziwactwa. Gdy wracam do domu, nieważne, czy po kilku godzinach, czy po dziesięciu minutach, Fisiunia cieszy się jak wariatka, śpiewa pieśni powitalne, wygina całe ciało w spazmach radości, ale podejść do niej nie mogę. Pogłaskać się nie pozwala. Dopiero za jakiś czas, gdy gdzieś usiądę, mogę jej dotknąć i przytulić. Uff, co za rozkosz. :)

Fika jest już po pierwszej cieczce, a to oznacza, że zaczęliśmy odliczać dni do sterylizacji. W marcu czeka nas ta konieczność, ale nie wiem, jak to przeżyję. Kocham (wszyscy kochamy) ją tak strasznie i na myśl, że będzie cierpieć, cała się kurczę.

Przed gabinetem.

To wcale nie jest prosta decyzja: kastrować czy nie. Przy analizowaniu tego tematu czytałam wiele opracowań. Nie ma jednej idealnej odpowiedzi. Oczywiście, że jestem przeciw rozmnażaniu zwierząt, podczas gdy tak wiele z nich czeka na zmiłowanie w schroniskach. Jestem za tym, żeby nie przyczyniać się do ogromu zwierzęcych nieszczęść, rozmnażając swoje koty czy psy. 

Jednak w przypadku Fiki upilnowałabym ją przecież. 

Bardzo długo męczyłam się z podjęciem decyzji, rozmawialiśmy o tym z MCO, aż w końcu zdecydowaliśmy się przeprowadzić jej ten zabieg. Przyjęliśmy wiele argumentów, ale przeważył ten, o którym napiszę na końcu.

W przypadku suk (...) wydaje się, że korzyści z kastracji mogą przewyższać zagrożenia zdrowotne.

http://www.molosy.pl/showthread.php?t=29608 - tak piszą, ale po analizie tematu kluczowe jest tu słowo "wydaje się"...

Wiele mówi się o tym, że kastracja zapobiega guzom listwy mlecznej. Okazuje się, że nowotwory dotykają również suk kastrowanych, może trochę rzadziej...

Najbardziej podstępnym i najgroźniejszym schorzeniem u niekastrowanych suk jest niestety coraz częstsze ropomacicze. W tej chwili ta choroba spotyka coraz młodsze suki i kotki, a jest to przypadłość bardzo ciężka, trudna do wyłapania na czas i niestety nieleczona lub leczona zbyt późno - śmiertelna.

Kastracja jest z całą pewnością  ingerencją w naturę, ale psy dawno nie są już zwierzętami w naturze. Mieszkają w nienaturalnych warunkach, jedzą w większości nienaturalnie, chodzą na smyczach, są leczone, pielęgnowane  i dożywają zupełnie nienaturalnego wieku. A większość chorób, którym kastracja zapobiega, to choroby wieku podeszłego. W naturze nie chorowałyby na to, bo po prostu nie dożyłyby.

U mnie szalę przeważył jeszcze inny argument. Pomyślałam sobie, że jeśli Fika będzie wykastrowana, to jeśli jakimś tragicznym zrządzeniem losu zginie czy zostanie ukradziona, nie będzie służyć jako maszynka do robienia pieniędzy w pseudohodowlach... Jest małą suczką, a takie, choć nierasowe, są w cenie. Nie chcę nawet o tym myśleć!!!

Pewnie wiecie, jak kochamy tę naszą psinkę, więc to wszystko było ogromnie trudne, a czy dobrze się stało... Tego już się nie dowiemy. 

Czekam na koniec zabiegu.

Fika miała zabieg w środę wieczorem u naszej "rodzinnej wetki". Wszystko poszło super; wystarczyła malutka dawka środka usypiającego, operacja przebiegła bez zakłóceń, a ranka, która została po zabiegu, była malutka. Wróciliśmy do domku o 21., Fikunia poszła spać, ale...

I tu zaczyna się horror, bo w nocy o 5. obudziło mnie kręcenie się suni i z przerażeniem odkryłam, że ona krwawi! I to jak! Krew dosłownie kapała z rany ciurkiem! Od razu oczywiście znowu pomyślałam o Luli naszej Sonic. Cały czas miałam w głowie tę historię! Obudziłam MCO i na sygnale pognaliśmy do nocnej kliniki Intervet. Niech żyje duże miasto! Tam niestety zapadła decyzja o podaniu Fikuni kolejnej narkozy i o ponownym otwarciu brzucha w celu sprawdzenia, co się stało. 

Druga narkoza w przeciągu paru godzin! To było straszne!

Okazało się, że pękło jakieś naczynko na szwie wewnętrznym i to ono tak bardzo krwawiło (lekarz zapisał "dwie krople" na sekundę). Naprawdę to nie było nic bardzo groźnego. Takie powikłanie zdarza się bardzo rzadko i pech chciał, że trafiło na Fikę. Nasza biduleńka na szczęście dobrze i dzielnie wszystko zniosła. W domu dość szybko wróciła do siebie. Natychmiast przyjechała zmartwiona pani Edyta (nasza wetka), obejrzała sunię i podała jej leki. Lekarz na nocnym dyżurze dobrze zrobił swoją pracę, szew jest ładny, solidny i szybko się goi. 

Dziś jest piąty dzień po zabiegu. Fikunia czuje się świetnie. Chce bawić się i szaleć z Marcysią, ale jeszcze nie może. Myślę, że to dobry czas, bo kiedy panienki rozszaleją się na dobre, nie będzie już tak łatwo jej okiełznać. Czas był również dobry ze względu na okres hormonalny u Fiki. Kastrację suczek powinno się wykonywać w czwartym bądź piątym miesiącu po cieczce. 

Już po, ale co się najedliśmy strachu, to nasze...

Przypominam, że jeszcze dziś i jutro można wziąć udział w konkursie Prevital, odpowiadając na pytanie "O czym myślą koty?". Można to zrobić pod postem na blogu albo na FB. Zapraszam! Są aż trzy nagrody: jedna od firmy One House, druga ode mnie, a trzecia od Hany! 
http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2016/04/o-czym-mysla-koty-konkurs.html

No i pamiętajcie o Zooplusie. Po co ma się marnować robienie zakupów "na pusto". Z prowizji mogą się najeść jakieś zwierzaki.  Ponieważ ostatnio nie mam wiele wydatków, za te pieniądze, dokładając coś ze Skarpety, zrobiłam duże zakupy Kwiaciarence.

Kupując przez ten baner, pomagasz mi pomagać!