Wielkie Wyzwanie

źródło zdjęcia Fot. Marcin Dziurgot

Mam ją! Powinna dostać imię: Wielkie Wyzwanie. Jestem nim (tym w.w.), przyznaję, ciut przestraszona. Ta ponad roczna kotka spędziła w klatce ok. 9 miesięcy. Trudno teraz dociec, dlaczego. Może nie radziła sobie w kociarni i nie jadła? A może chorowała? Niestety w schronisku dokumentację komputerową każdego kota prowadzi się dopiero od sierpnia ubiegłego roku, więc nie do końca można to teraz wyjaśnić. Tak czy siak koteczka jest bardzo bojaźliwa, kuli się na widok zbliżającej się ręki i cała drży. Jest przerażona. Została odłowiona jako małe, dzikie kocię i od tej pory jej życie to klatka i strach. Wśród innych potrzebujących kotów ją właśnie wskazała schroniskowa opiekunka jako bardzo wymagającą pomocy. Wahałam się, ale MójCiOn zdecydował: Bierzemy! Wzięliśmy. Nie jestem pewna, czy nam się uda przywrócić ją światu szczęśliwych kotów, ale spróbujemy. Kota ma chore oczko. Będziemy je leczyć, jak już pozwoli się dotknąć. Na szczęście nie jest wcale agresywna.

Nasza, bo byliśmy razem z MójCiOnem, trzecia już (albo dopiero) wizyta w schronisku przyniosła nam tym razem inne refleksje. Podczas pierwszej, tak jak pisałam, starałam się nie patrzeć na boki, żeby nie zobaczyć czegoś przykrego. Byłam bardzo zestresowana. Druga, w poprzedni czwartek, była traumatyczna. Przyjechaliśmy za późno, nikogo już w budynku kwarantanny nie było i sami chodziliśmy wśród klatek. Napatrzyliśmy się na proszące, wręcz błagające, rozmiauczane na nasz widok koty lub na takie wycofane, schowane w róg klatki z przerażeniem w oczach. Niczego nie załatwiliśmy, a zyskaliśmy przyczynę niespania po nocach. Dziś było inaczej. Miał nam kto pomóc. Dodatkowo na naszych oczach adoptowano kocurka Kubę, który podczas poprzedniej wizyty skradł mi serce. Szalenie mnie to ucieszyło, bo przykro by mi było go znowu zostawić. 

(Wciąż czeka na dom ta śliczna szylkrecia. Myślę o niej i mam nadzieję, że dzięki swojej urodzie szybko go znajdzie).

Potem, podczas załatwiania formalności, byliśmy świadkami kolejnych adopcji. Domy znalazły dwie sunie, kocurek, a jeden piesek odzyskał dom po tym, jak się zgubił. W ciągu godziny, jaką tam spędziliśmy, 6 zwierzaków opuściło schronisko! To bardzo pozytywne!

Niestety w tym samym czasie przybył też jeden kociak, który wyglądał koszmarnie i mała jest szansa, że przeżyje. Opiekunka ze schroniska zabrała go do swojego domu, aby dać mu szansę i go ratować. Naprawdę podziwiam tych ludzi!

Skoro już o wielkich ludziach mowa, to gorąco polecam do posłuchania audycję Michała Olszańskiego (z Trójki) o Izabeli Działak. Podniosło mnie na duchu, że ta wielka duchem kobieta po pierwszej wizycie w Celestynowie płakała przez 4 dni. Potem jednak zakasała rękawy i uratowała tysiące (tak, tak!) zwierząt. Widać można. Nawet mój skromny przykład pokazuje, że strach jest najgorszym doradcą,  że po przełamaniu go otwiera się jakaś inna, lepsza perspektywa, w której jest przestrzeń do działania. 

O to, żebym nie przegapiła tej audycji zadbały dwie szalone trójkowiczki i to zupełnie od siebie niezależnie! Dziękuję, JolkoM i Alucho. :)

Jak na razie kocinka zaszyła się pod łóżkiem, a ja nie chcę jej stresować robieniem zdjęć. Stąd mam tylko to jedno i na dodatek niewyraźne. Zapraszam wszystkie blogowe czarownice i czarodziejów (a oni pokazali już, w czasie szukania domu przez łaciatkę, że wiele mogą) do czynienia czarów w intencji szybkiej adaptacji bezimiennej na razie koteczki do domu pełnego ludzi i zwierząt. Z góry dziękuję! 

Miłego tygodnia!