Prawdziwa historia ratowania TaDzika

Malutka Natalia śmiała się do Tadzika całą sobą, tak jak to tylko dzieci potrafią.

Gdy dorośnie, rodzice opowiedzą jej o uratowanym przez nich dziczku TaDziczku,

bo, jak powiedział pan Marek, Tadzik to teraz także ich rodzina. 

Serce roztapia się na takie słowa.

TaDziczek nasz bezpieczny - jest w azylu dla dzikich zwierząt, nie grożą mu już różne niebezpieczeństwa w postaci nawiedzonych zwolenników wywalenia go do lasu, bo to dziki zwierz. 

Historia jego znalezienia, którą opublikowałam w tym poście, jest nieco przeinaczona.

Nie jest to niczyja wina, po prostu wiecie, jak to jest, jedna pani drugiej pani...

Czego człowiek nie wie, to zmyśli, i powstało coś żyjącego własnym życiem. :)

Skoro mamy taką możliwość, 

aby tej historii wysłuchać u źródła, to grzechem by było nie skorzystać!

Oto bohaterowie opowieści: Marek, Kasia i Natalka. 

Pan Marek opowiada:

🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳

Mieszkamy od 2 miesięcy pod Wrocławiem we wsi Domaszczyn.

Był wtorek, 3 stycznia 2017 roku.

Tego dnia byliśmy na spacerze z naszą pociechą. Idąc lasem, usłyszeliśmy dziwne dźwięki. Zaczęliśmy się zastanawiać, co to za dźwięk. Czy to jakiś ptak? (Bo tak na początku myśleliśmy.) Gdy wyszliśmy z lasu, usłyszeliśmy ten dźwięk ponownie, bardziej wyraźnie i bliżej. Myśleliśmy, że to może jakiś zraniony ptak i zaczęliśmy się uważnie rozglądać. Podeszliśmy bliżej placu zabaw dla dzieci i nagle okazało się, że stoi tam malutki dzik. Trząsł się z zimna okropnie. Miał całkiem różowe nóżki, jedną podwiniętą. Myśleliśmy, że jest zraniony. Podszedłem do niego, odbiegł kawałek, ale nie uciekał. Rozglądnęliśmy się z żoną, czy nie ma w pobliżu jego matki. Obserwowaliśmy go i zastanawialiśmy się, co powinniśmy zrobić, żeby mu pomóc, ale  równocześnie nie zaszkodzić. Od razu przypomnieliśmy sobie o Ekostraży i zadzwoniliśmy.

Nie udało się dodzwonić, więc zadzwoniliśmy do weterynarza znalezionego w Internecie. Powiedział, żebyśmy go zostawili, bo jak jest gdzieś w pobliżu jego matka, to może nas zaatakować… Częściowo miał rację, ale nie w tym przypadku…

Zamieniliśmy się z Kasią. Ja zabrałem wózek, a Kasia poszła oglądnąć dziczka. Gdy podchodziła, zaczął uciekać. Nagle dostał takiego wyrzutu adrenaliny, że zaczął taranować siatkę drucianą. Odsunęliśmy się, żeby sobie krzywdy nie zrobił. Przestał.

Następny pomysł to pomóc mu wyjść z ogrodzonego placu zabaw i dać możliwość ucieczki do lasu, żeby zobaczyć, gdzie pobiegnie. Udało się zajść go od zewnętrznej strony płotu, tak że dotarł do otwartej furtki i pobiegł sprintem do lasu. Uznaliśmy, że pewnie pobiegnie tam, gdzie ostatnio rozstał się z mamą. Cały czas obserwowaliśmy, gdzie biegnie i co będzie dalej. Po chwili zatrzymał się. Znowu zaczął się okropnie trząść z zimna. W pobliżu nie było widać żadnych innych dzików.

Decyzja. Wracam do domu po jakieś pudełko, koce i zabieramy go. Pobiegłem po samochód. Zapakowałem pudełko, wrzuciłem duży ręcznik i wróciłem do Kasi. Stała przy drodze z wózkiem, a na poboczu leżał kocyk Natalki. A pod nim był dziczek. Kasia powiedziała, że zaczął do niej iść, a stała na drodze, gdzie jeżdżą samochody, więc przykryła go kocykiem. I na szczęście dziczek nie wychodził spod kocyka i była szansa, że choć trochę się ogrzeje. Nie wyszedł z niego, więc musiał być bardzo wychłodzony. Nigdy nie miałem w rękach dzika, nie wiedziałem nawet, jakiego ciężaru mam się spodziewać. Dźwignąłem dzika z kocem - byłem w szoku. On prawie nic nie ważył…

Położyłem otulonego dziczka do pudełka, na ręcznik, a pudełko wstawiłem do bagażnika. Kasia wróciła samochodem do domu i poszła z dziczkiem do garażu.

Tadzik w garażu. 

Przygotowała jedną z butelek Natalki, podgrzała mleko i zaczęła karmić małego. Nie chciał albo nie umiał jeszcze pić. Ale potem troszkę się napił. Uff, zawsze coś. Już się tak bardzo nie trząsł, ale

raczej mu ciepło nie było. Wtedy nie wpadliśmy na pomysł, żeby do butelki nalać gorącej wody i mu ją dać do kartonu. Teraz już to wiemy…

W międzyczasie oddzwoniła pani z Ekostraży. Oczywiście zgodziła się przyjąć dzika, choć była bardzo zdziwiona, że o tej porze taki mały dzik... Pytała, czy ma pępowinę. Pani była gotowa przyjechać do nas, ale dopiero po 18., więc zaproponowałem, że mogę go przywieźć koło 17. Tak też się stało.

Zawiozłem pani Edycie dziczka. Była dalej zdziwiona, skąd on się wziął w tym czasie taki malutki. Powiedziała, że zajmą się nim na pewno dobrze. Zapytałem tylko, czy możemy się dowiedzieć, co z dziczkiem. Powiedziała, że oczywiście, że możemy się kontaktować.

Następnego dnia napisałem smsa. Pani Edyta oddzwoniła i opowiedziała wszystko, że było z nim źle, ma zapalenie płuc, ale byli u weterynarza i dostał leki.

Zdjęcie Ekostraży. Dr Dziwak bada pacjenta.
https://www.facebook.com/EKOSTRAZ/posts/10154938926838501

Pozostawało czekać, czy będzie lepiej. Powiedziała też, że zaopiekuje się nim jej znajoma i tam będzie na pewno miał wszystko, czego będzie potrzebował. Wspomniała też, że pani będzie z dzikiem nawet spała i w nocy go karmiła.

Powiedziałem, że jeszcze zadzwonię za kilka dni, zapytam, jak mały dziczek się ma.

Po kilku dniach przyszła do nas teściowa i mówi, że nasz dzik jest na tvn24.pl. :) Trochę historia się nie zgadzała, ale nieważne. :) Dla nas najważniejsze było, że dzik żyje i nazywa się… TaDzik. :)

Na dole były komentarze. W jednym z nich było napisane, że zajmuje się nim pani, która prowadzi bloga „Za Moimi Drzwiami”, pani Małgosia. Weszliśmy na bloga... I jaka radość! :) Tadzik żyje, ma się dobrze, rozrabia i ma nową mamę i nowych przyjaciół.

🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲

A potem mieliśmy okazję się spotkać za moimi drzwiami.

To było bardzo miłe spotkanie. :)

Dzięki tej historii wyjaśniło się coś, co mi nie dawało spokoju: rany na nóżkach Tadzika. To były bardzo głębokie nacięcia. Zastanawiałam się od czego. Nóż? Drut? Był zawiązany za przednie nogi? Teraz już wiem, że dziczek zranił się, próbując staranować siatkę na placu zabaw. Dla tego biedaka ogrodzony plac zabaw okazał się pułapką. Byłaby ona śmiertelna, gdyby nie ludzie, którzy go zauważyli i podjęli wysiłek, aby go uratować. 

Kochany, osierocony dziczek zgromadził koło siebie tylu kibicujących mu ludzi!

Nie zapomnimy cię, TaDziczku!