CudHistoria!

Dzień dobry po przerwie i od razu zaczynam od wspaniałej historii!

Na nartach byliśmy. :) Na takich nartach trochę bez nart, bo nawet w Alpach (poza lodowcami) śniegu nie ma. Biznes narciarski leży i kwiczy. Wszyscy pchają się na lodowiec. Nieprzyjemnie jest jeździć wśród dzikich tłumów. Nie to jest jednak dziś ważne. Wyjechaliśmy dość nieoczekiwanie. Nie było jak tego zaplanować z powodu (oczywiście) stada futrzaków, aż...

Może zacznę inaczej. Gdybym była Japonką, musiałabym popełnić seppuku. A wszystko to z powodu blogowania! Niby takie miłe, spokojne zajęcie, a tu proszę - niebezpieczne! To ono doprowadziło mnie do poznania pewnej CudOsoby, u której mam wielki dług wdzięczności.

Opowiem jednak po kolei, o cierpliwość proszę. Nie czułam się ostatnio najlepiej. Nic się nie stało, wszystko po staremu, no i może właśnie dlatego? Wpadłam w myślenie typu ogólnie katastroficznego, depresyjnego i czarnowidzącego. Ot, typowy dół, jakich w życiu pełno. Taki z tych egzystencjalnych tym razem. Co dalej? Jak żyć... Ech, każdy to na pewno zna ze swojego życia. W tym stanie ducha uznałam propozycję MCO, żebyśmy wyjechali na narty, za mądrą, choć męczącą... Tylko że nie było jak tego dokonać... Od kiedy Wrocławski wyprowadził się z domu, nie ma z kim zostawiać zwierzaków. On oczywiście chętnie pomoże, jednak spacery z Rufim trzy razy dziennie stanowią zbyt wielkie wyzwanie dla kogoś, kto mieszka poza domem.

Wtedy przyszedł mi do głowy iście napoleoński plan

i...

napisałam do CudArteńki!

Czytałam przecież u Miki, że Cudna Ta Kobieta opiekowała się jej pieskiem Tropikiem. Musicie wiedzieć, że nie znałam wcześniej CudArteńki, czasem coś tam tylko pisałyśmy u siebie na blogach, ale nigdy jej nie widziałam na żywo. Ba! Nawet nie korespondowałyśmy! 

Napisałam prosto z mostu, chyba nawet bezczelnie troszkę, i zadałam pytanie "czy przyjedziesz zająć się naszym stadem, bo my chcielibyśmy na parę dni wyjechać", no i teraz, moi drodzy, wyobraźcie sobie reakcję najbardziej pożądaną - taką wymarzoną!

Co za fantastyczna propozycja! - odpisała mi CudArteńka! I PRZYJECHAŁA! Po prostu przyjechała! 

10 (dziesięć!) godzin jechała pociągiem! 

Na wszelkie instrukcje obsługi domu i zwierza miałyśmy tylko jedno popołudnie! Jedno!

A potem wyjechaliśmy! A CudOna została w naszym domu.

I powiem Wam, że gdybym miała sobie wymarzyć właściwą osobę do takiego zajęcia, gdybym miała ją sama ulepić z różnych cech, to nie udałoby mi się lepiej! CudArteńka jest najwspanialszą na świecie opiekunką domów z żywą zawartością!

Oczarowała wszystkich, i Wrocławskiego, i MójCiOnego, i mnie, i resztę rodziny, ale co najwspanialsze, zaprzyjaźniła się z wszystkimi naszymi zwierzakami! Codziennie dostawałam relacje, zaczynające się od słów "wszystko w porządku" lub "nadal wszystko w porządku". :)

Może doczekacie się relacji z pierwszej ręki na blogu CudArteńki, ale ja już dziś zdradzę Wam CudFragmenty naszej korespondencji: 

Zwierzaki nakarmione, pies na spacerze wieczornym był. :) Amisia stale mi towarzyszy, czasami szturcha mnie w łokieć. :) Rufi bawił się ze mną "w misiaczka". :))))

Przed chwilą Stefcia leżała zwinięta w kłębek w koszyczku w przedpokoju, Amisia była koło mnie na krzesełku, piesek leżał na dywanie w przejściu koło misiaczka. Hokusa zlokalizowałam na wersalce koło telewizora. :))

Hokusem chyba się martwisz niepotrzebnie. Dziś, jak przystało na przyzwoitego kota, spał w swoim łóżeczku w korytarzu. :))) Stefcia rano weszła mi do łóżka i dała się pogłaskać, a nawet bawiła się ze mną, wyciągając pazurki. :))) Najwierniejszym towarzyszem jest Amisia, ciągle przebywa koło mnie, zagląda teraz w monitor i do kubka z kawą. :)))) Najśmieszniej jest wtedy, gdy podchodzi do mnie, siada naprzeciwko i obwąchuje delikatnie moje okulary. :)))

Piesek znany jest w okolicy i wszyscy darzą go sympatią.

(...) A przyjemnością jest np. głaskanie psiaka czy patrzenie na śpiące koty. W tym właśnie momencie dwa koty śpią w koszyczkach przede mną. :))) A Amisia dzielnie mi towarzyszy :)) zwinięta w kłębek na krzesełku. Przed chwilą próbowała "zjeść" mi aparat fotograficzny, a jeszcze wcześniej - coś niesamowitego - tańczyła, wywijając hołubce. :)))))) A Rufi leży sobie na dywaniku wygłaskany porządnie. :))) Noo, pełnia szczęścia i nie należy tego burzyć. :))))

No i to wszystko zrobiła dla nas całkowicie bezinteresownie, nie pozwoliła pod żadnym pozorem się nam odwdzięczyć. No i właśnie dlatego, gdybym była Japonką, musiałabym popełnić seppuku. Pozostać z takim długiem - nie godzi się! :)

CudArteńko, dziękuję Ci pięknie.  Mam nadzieję, że lubisz ptactwo wodne na alpejskim jeziorze, bo to taki prezent dla Ciebie.
Zell am See w Austrii. 

Ja wciąż pozostaję pod wrażeniem tej CudKobiety, która zyskuje z każdą chwilą przebywania z Nią dłużej. Pozostaję pod wrażeniem tego, co od Niej dostaliśmy. Taki CudPrezent. CudHistoria. 

Dziękuję Ci, Arteńko!