Teraz my!

Na początek należy się małe wyjaśnienie, coby osoby zaglądające tutaj (i to w żadnym razie nie jest do nich pretensja) rzadziej niż trzy razy dziennie ;) nie popadały w schizofreniczne myśli, że znalazły się nie tam, gdzie myślały, że się znajdują. Otóż to nadal jest blog Za Moimi Drzwiami, ale znów jestem tu na gościnnych (czytaj: Gosinnych) występach ja - JolkaM. Ale bo też powód jest ku temu niezwykle ważny, a ponadto ów powód dość się naczekał, nabierając przez to ważności jeszcze większej. :)

Otóż przydarzyły mi się na początku sierpnia dwie niespodzianki - co jedna, to większa. Do dziś nie umiem się zdecydować, która mnie bardziej ujęła i chyba pozostanie to bez rozstrzygnięcia ostatecznego.

A było tak.

19 lipca na blogu Maskotka i pieska pojawiła się z okazji drugich urodzin kota Lucyfera zapowiedź konkursu fotograficznego pn. Gdzie diabeł nie może, tam kota pośle (klik). Kasia kusiła we wpisie wspaniałymi nagrodami, własnoręcznie wykonanymi, jako to np. płóciennymi torbami ozdobionymi przez nią samą humorystycznymi rysunkami kotów, na które już sobie ostrzyłam pazurki, planując ich zamówienie, ponieważ możliwość taką Kasia również zapowiadała.

Konkurs był obwarowany różnymi warunkami, m.in. koniecznością zaanonsowania go na blogu lub na Facebooku. Nie będąc w posiadaniu jednego ani drugiego, zadeklarowałam jedynie, że w stosownym czasie przyjdę pooglądać zgłoszone zdjęcia i zagłosuję. I na jakiś czas o sprawie zapomniałam. A najbardziej zapomniałam w momencie, kiedy zostało ogłoszone, że już można głosować, gdyż działo się u mnie w owym tygodniu - bo to i wizyta Anki z JejCiOnym, a potem jeszcze rewizyta nasza nad morzem, więc byłam cokolwiek... odjechana. ;) O głosowaniu przypomniała mi sama Anka w mailu bodajże 5 sierpnia, mając w tym zresztą pewien... interes. Polegał on, że się tak wyrażę, na spłataniu mi pierwszej niespodzianki, a było nią zdjęcie mojej kotki Śliwki (klik) buszującej w przezroczystym pudełku po przysłanym niegdyś przez Ankę słynnym cieście czekoladowym z colą (klik). 

O mało nie spadłam z krzesła! Anka wpadła bowiem na genialny pomysł, że mogę przecież jako współadministratorka Jej bloga reprezentować go w konkursie, a planowane już wcześniej zdjęcie Księcia Kayrona zostanie zgłoszone z Ankowego konta na Facebooku.

Pewnie się już domyślacie, że druga niespodzianka czekała mnie w dniu ogłoszenia wyników głosowania. Przez czas jego trwania oczywiście zerkałam na wykresy z nadzieją. Szybko jednak wyłonili się trzej prowadzący, którzy zebrali tak gigantyczne liczby głosów w porównaniu do liczby głosów na Śliweczkę, że przestałam się łudzić co do ewentualnej wygranej. Ponadto zapomniałam o zapowiadanych przez Kasię dodatkowych nagrodach przewidzianych do przydzielenia przez jury. Kiedy więc 11 sierpnia chwilę po tym, jak zostały ogłoszone wyniki (klik), dostałam tak zwany cynk, że powinnam zajrzeć do Kasi, o mało nie obtłukłam sobie szczęki opadającej ze zdziwienia na klawiaturę. Bo oto losujący w zastępstwie zbuntowanego Lucka Gacek wyciągnął los ze... Śliwką! To było po prostu NIESAMOWITE! (Gdzie ja ostatnio czytałam wciąż to słowo...?) O mało się nie popłakałam z jakiegoś wzruszenia i radości zarazem. Że jak to tak?! Jakby z nieba nam spadło - wszystko dzięki przebiegłości i sprytowi Anki i dzięki ślepemu losowi, którego narzędziem był wcale nie ślepy Gacuś Szuwarek. :) Takie wspaniałe nagrody! A jakby tego było jeszcze nie dość, w paczce od Kasi przyszły dodatkowe niespodzianki. Tyle radości! Jeszcze raz dziękuję, Kasiu. I Tobie, przebiegła GosiAnko. :)

I jeszcze przygarść fotek z wydarzenia, jakim było nadejście nagród:

Kasia oprócz płóciennej torby przysłała nam piękną skrzynkę, która posiada wyjmowaną wkładkę z przegródkami. Można w niej przechowywać różne skarby, np. zawieszkę firmy KOTLAND, przemiłą korespondencję od fantastycznej osoby i/lub śliczną piłeczkę ufilcowaną specjalnie dla najspecjalniejszego kota. Z osobistym monogramem! :)

Niestety Śliwka ku mojej desperacji była mało zainteresowana nagrodami. 

Ileż się musiałam nagimnastykować, żeby zrobić jej kilka zdjęć na potrzeby wpisu dziękczynnego. :)

Tu Śliwka w specjalnej sfingowanej sesji już kilka dni po nadejściu przesyłki - nadal niemal zero zainteresowania. Co za niewdzięczność!

Za to Majtek... Wszędzie go było pełno.
Prędko też chłopak odkrył, do czego może służyć taka cudowna zielona piłeczka-Śliweczka. :)
Śmigał z nią tak prędko, że aparat nie nadążał.

A potem nastąpił mały dysonans, gdy piłeczkę przechwyciła Lesia, to właśnie sobie uzurpując do niej prawo. Tygryskowa podmiana trochę ją zdenerwowała...

Kasiu, jeszcze raz dziękujemy Ci najpiękniej. :)

PS. Istnieje możliwość, że z czasem nabiorę większej wprawy w bardziej skrótowym wyrażaniu myśli. A na razie cierp ciało, jeśliś do końca czytać chciało. Ścielę się do nóżek Szanownych Państwa, którzy aż dotąd dotrwali. :) (To o nóżkach nie moje, to Bukartyk ulubiony.)

JolkaM