Kotka Jolinka

Dzię bry!

Wróciliś z Jolinkowego raju! O tym jeszcze musi być na tym blogu, bo Jolinkowo zasługuje na docenienie. Takie miejsca należy wynosić na piedestał, są wyjątkowe.

Teraz krótko o kimś szczególnym, z kim wróciliś z Jolinkowa. Ten ktoś ma cudne zielone oczy, ubrany jest w mięciutkie futerko, wie, co to głód i strach. Ten ktoś ma za sobą jakąś smutną historię, której do końca nie znamy.

Jola z Jolinkowa z kotką Jolinką nazwaną tak na jej cześć. :)

Jolinka.

Jola ma wielu sąsiadów, wrosła w tę ziemię, w tę przepiękną krainę, jest postacią znaną i lubianą. Byłam tego świadkiem. Otóż towarzysząc któregoś dnia Joli w zakupach i załatwianiu innych spraw, trafiłam wraz z nią do gospodarstwa państwa L. Tu czas się zatrzymał. Ci prości ludzie żyją tak jak sto lat temu. Jedzą to, co sami wyhodują, co wyrośnie na ich ziemi. Mają konia (olbrzymie zwierzę, jeszcze takiego nie widziałam!), krowy, kury, perliczki, kaczki, indyki i króliczki. Wszystkiego kilka sztuk. Mają kawałek ziemi, który uprawiają. Na podwórku stoi wóz drabiniasty, który pamięta czasy feudalne. Obora, chałupa, to wszystko jest żywym skansenem. Mieszkają tam dobrzy ludzie. Szczególnie wzruszyła mnie starsza pani - Krysia. Ta kobieta pracuje dzień w dzień w swoim obejściu, wszystkiego dogląda, wszystko robi własnymi rękami, mimo że ma już pewnie ponad 70 lat! Pani Krysia ma dobre serce; przygarnia wszystkie potrzebujące zwierzaki, które pojawią się w jej życiu.  W ten sposób w obejściu znalazły się już trzy wyrzucone do lasu psy. Taka to okolica. Ktoś, kto chce się pozbyć zwierzaka, przywozi go w te strony i wywala jak śmiecia. Ostatnio głośna była sprawa dwóch błąkających się niewielkich psów. Jakiś potwór pozbył się ich, w tym jednemu nie zdjął kagańca! Jakim trzeba być okrutnikiem, by skazać zwierzę na powolną śmierć z głodu! Psy zostały uratowane dzięki staraniom Joli, ale państwo L. mieli w tym swój udział, również je dokarmiali.

Heh, miało być krótko...

Dwa z trzech przygarniętych psów.

Otóż w tym gospodarstwie kilka dni temu pojawiła się młodziutka kotka. Oczywiście pani Krysia, mimo że jej rodzina jest naprawdę uboga, złapała ją, wsadziła za pazuchę i wpuściła do izby, bo skoro przyszła, "to niech już będzie", jak powiedziała. Kotka siedziała pod stołem przerażona, od kiedy tam weszła. Bała się wyjść pomiędzy te wszystkie zwierzęta gospodarskie, pomiędzy psy! Koteczka wyglądała na oswojoną, domową, na taką właśnie ofiarę porządków przedwakacyjnych, jak i inne zwierzęta pani Krysi.

Jola pojawiła się tam z misją; przywiozła kupione przez siebie (na swój koszt!) odrobaczenia dla psów i kotów w tamtym gospodarstwie. To uważam za niesamowite, że staruszka mieszkająca jak jej dziad i pradziad ma świadomość, że zwierzaki wymagają odrobaczenia - to ona sama poprosiła Jolę o przywiezienie tych środków. Wtedy widziałyśmy kicię po raz pierwszy. Siedziała bidulka w kącie, trzęsąc się ze strachu. Podałyśmy jej tabletkę, ale od tej chwili nie mogłyśmy przestać o niej myśleć... Pomyślałam sobie, że skoro los postawił ją na mojej drodze... Kotka u państwa L. byłaby kolejnym pyszczkiem do wykarmienia, a tam naprawdę nie ma czym się już dzielić. Pewnie rodziłaby dwa razy do roku, pewnie długo by nie pożyła, ot taki los wiejskiego kota.

Uknułyśmy z Jolą plan przekonania MCO, żeby zgodził się kotkę zabrać do Wrocka. To nie było aż takie łatwe, jak się wydaje, bo ona miała być... dziesiątym kotem tymczasowym w naszym domu! Mimo to Robert się zgodził, kotka została przy akompaniamencie podziękowań pani Krysi zabrana przez Jolę,

Słoninka wita Jolinkę w Jolinkowie. :)

no i przyjechała. I jest Za Moimi Drzwiami. :)

To cudne, nieśmiałe, ani trochę nieagresywne stworzenie. Kotka jest chudziutka, zgrabna, gibka, wzięta na ręce mruczy, a kiedy przyjechała, nie patrzyła, że jest w nowym miejscu, tylko jadła, jadła i jadła... Wie, co to głód, bidulka.

Koteczka na cześć Joli i Jolinkowa została nazwana JOLINKĄ. Cudne to zwierzątko szuka domu stałego. Jest już wprawdzie jedna zauroczona osoba, ale nie zapeszajmy...

Powiem tylko, że od razu, kiedy tylko zapadła decyzja o zabraniu Jolinki do Wrocka, pomyślałam o tej osobie. To czar, to magia, to cuda!

Miało być krótko, heh, wybaczcie. No to ostatnie zdjęcie Jolinki.

Wielka pieszczocha z niej, a jaki ma długi ogonek. :)