Moja myśl tego nie przenika

Nie lubię, gdy w komentarzu od razu widać, że komuś nie chciało się czytać posta, ale dziś nawet jego przeczytanie, i to kilkukrotne, nie gwarantuje zrozumienia. Czy to się da zrozumieć? Mój umysł tego nie pojmuje, widocznie za ograniczoną mam wyobraźnię w kierunku intryg. 

Kayronek - Kajtuś.

W naszym ogródku, na sianku od Olgi z podkarpackiej wsi.

Pozornie bezpieczny.

W naszym zabezpieczonym ogródku, 

gdzie spędził 9 lat życia...

Gdzie jest teraz?

Opiszę fakty. Stałych czytelników proszę o chwilę cierpliwości, najpierw będzie wprowadzenie. Jak większość z Was wie, 11 sierpnia w ubiegłym roku, zaginął nam kot. Ukochany, pierworodny, wielki i piękny maine coon Kayron, Kajtuś. Rozpacz nie do opisania. Szukaliśmy go niesamowicie intensywnie, ale nic to nie dało. W końcu, po zbadaniu wszelkich wątków stoję na stanowisku, że kota po prostu ukradziono nam z ogrodu i serce mi pęka na tę myśl. To czasem wraca, zakłuje, zaboli i wyciśnie łzę, co zaszkli się w oku – tak w środku dnia, podczas zwyczajnych zajęć. Ogłoszenia o Kyronku jednak wciąż odnawiam, a nawet opłacam jego rozpowszechnianie na FB. Tyle mogę tylko zrobić, więc robię. Wśród różnych normalnych zgłoszeń, wśród tony wsparcia, zrozumienia i chęci pomocy zdarzyła się jedna sytuacja, którą opisałam dokładnie w TYM POŚCIE. Podłość i draństwo, choć moim zdaniem z dobrymi intencjami (którymi, jak wiadomo, jest piekło wybrukowane). Myślę, ale oczywiście jest to tylko moja koncepcja, że tamta osoba w tak chory sposób chciała mi "pomóc" i „ułatwić” pogodzenie się z tym, że Kayronka już nie ma… Oczywiście to w żaden sposób jej nie usprawiedliwia.

Dziś, w kronice poszukiwania Kayrona, muszę zapisać kolejną taką sytuację. 

We wtorek rano odbieram telefon. Kobieta twierdzi, że ma takiego samego kota jak mój zaginiony, no i z ogrodu przyniosła go do domu, a tam się okazało (za parę godzin), że to inny kot! Jej dzieci to odkryły, he he! Mój kot jest kastrowany, przypominam. „Dzieci zobaczyły, że to jest kot, a nie kotka” – mówi ta krętaczka, po czym opowiada mi takie banialuki, że szok. Na wszelki wypadek, na ewentualność jednego promila szansy, że to się mogło zdarzyć i że to Kayron, proszę tę osobę o zdjęcia tego kota. Ona się zgadza, mówi mi, że „dzieci zaraz zrobią”, bo ona jest w pracy, i za pół minuty (co za szybkie dzieci!) mam je na poczcie. Widzę, że to nie mój kot, ale ponieważ cała ta sprawa bardzo śmierdzi, wyszukuję w sieci podobne obrazy. Wujek Gugiel natychmiast znajduje i są to te same zdjęcia! Znajdują się przy ogłoszeniu z Wałbrzycha 

Ogłoszenie jest z grudnia. Pytam krętaczkę, czy te, co mi przysłała, to są zdjęcia tego kota znalezionego niby to dwa dni temu, co to dopiero dzieci po płci poznały (po kilku godzinach zabawy z nim), że to nie ich kot, bo mają identycznego. Odpowiada, że tak. A to są zdjęcia z grudnia, z tego ogłoszenia! Nojacieżkręcę, o co chodzi tej babie?! Na dodatek odkrywam, że przy tym ogłoszeniu jest jej numer telefonu. Ten, z którego do mnie dzwoniła… W grudniu chciała przygarnąć maine coona, a teraz dzwoni do mnie z idiotyczną historyjką i przysyła mi zdjęcia… swojego kota?! 

Zablokowałam jej numer telefonu, więc nie wiem i nie interesuje mnie, jak zareagowała na to że ją zdemaskowałam. Nie jestem w stanie pojąć tej intrygi. Chciała mi wcisnąć swojego kota, a nawet kotkę, jako mojego?! I wyłudzić nagrodę? Czy ktoś może być aż tak ograniczony i wredny? Tak głupi? Nie przychodzi mi do głowy inne rozwiązanie. A może to była dla niej zabawa? Dowcip? 

Ostrzegałam, że to jest nie do zrozumienia.