Zapewne wielu z Was padnie z zachwytu, ale jest to poświęcenie, na które jestem gotowa!

Pod jednym z wrocławskich bloków na Karłowicach żyją dwa półroczne kotki. 

Pozostałe kotki z miotu znaleziono martwe, tylko te dwa przetrwały. 

Pilnie szukają domu, gdyż niebezpieczne jest otoczenie, w którym przebywają. 

Koty na tym podwórku są cyklicznie odtruwane przez sąsiadów bądź giną pod kołami samochodów. Kociaki te są dokarmiane przez mieszkańców. 

Nieufnie podchodzą do człowieka, ale ciągle chcą się bawić i są ze sobą bardzo zżyte.

Zdjęcia zrobione przez karmicielki. 

Informacja taka ukazała się na stronie Przygarnij Kota jeszcze przed świętami. Obserwowałam uważnie, czy ktoś już te cuda uratował przed trucicielem, ale nie. Dni mijały, a ogłoszenie wciąż było aktualne. 

Wtedy podjęliśmy z MójCiOnem decyzję, że to my staniemy się DT dla tych niezwykłych kotów.

Do akcji wkroczyła Kasia i... wkraczała kilka razy, bo to wcale nie jest takie proste, gdy chce się schwytać dzikiego kota. Potrzebne jest wtedy współdziałanie karmicieli, bo kot najedzony nie wykazuje woli współpracy w najmniejszym stopniu. :) Te dwa rudaski miały życie jak w Madrycie, mimo że teoretycznie to były bezdomniaki. Miały swoje podwórko, swoją piwnicę, swoje 10 misek z jedzeniem (tak, tak, to nie błąd), a w każdej z nich inne danie, od mleczka poczynając, na dzwonkach z karpia kończąc. :) 

Nic dziwnego wiec, że oba to dwa grubaski, zadbane, o futerkach gęstych i lśniących, zdrowe i silne. Trudno uwierzyć, że mają dopiero 7-8 miesięcy. 

Miałyby dobrze na swoim podwórku, gdyby nie grasujący na Karłowicach od długiego już czasu truciciel.

Pewnie mu jakiś kot porysował lakier na samochodzie...

Jedna z pań opiekująca się nimi tak o nich napisała:
Matka wyprowadziła je na przełomie lipca/sierpnia, więc kilka miesięcy mają. Kotka-matka nadal jest na podwórku, ale tak jak rozmawiałam z panią Kasią, jest ona niby własnością sąsiedniego bloku, lecz żyje na dworze, a wszystkie dzieci podrzuca na moje podwórko i je podkarmiamy. Będziemy starać się ją wysterylizować. Wygląda jak połączenie tygrysa i hieny, ma wszystkie kolory, choć białego i rudego bardzo mało. ;) A jeśli chodzi o kotki, to są bardzo ze sobą zżyte i w stosunku do siebie przyjacielskie, cichym marzeniem byłby dla nich dom, który weźmie oba od razu, bo zawsze się razem trzymały, razem jadły, spały, bawiły się. Ten w jednolitym kolorze wg nas jest bardziej inteligentny, zawsze patrzył, co robił drugi, chodził za nim i jakby go pilnował, ten drugi za to jest bardziej beztroski. Oba lubią się bawić, chodziły po drzewach, siedziały na samochodach, próbowały sikorki złapać, które przylatywały do słoniny na krzaczku, miały też swoją zabawkę, którą przywiesiłam im do gałęzi - kawałek futerka i linkę, bardzo to też lubiły. :) Podwórko jest supermiejscem, bo koty mają piwnicę i pokarm, jednak co z tego, sąsiedzi są tak nieludzcy, wolą kota otruć, bo np. im maskę zarysował, czy po prostu swoją obecnością im przeszkadza. :(

Dopiero w nowym roku Kasi udało się koteczki schwytać, szczęśliwie oba tego samego dnia. 

I tak to rudziaki znalazły się w naszym domu. 

Przerażenie pierwszych chwil było ogromne. 

Ja jeszcze tęsknię za Andżelinką, więc postanowiłam się nie zakochiwać.

Patrzę całkiem zimnym okiem:

no i co się tak boicie, łosie jedne!

Przecież wasze życie właśnie się zmieniło, z szansą na lepsze. 

Będziecie miały dom, jedzonko, swojego łysego. Odwagi!

Ojej, jaki ten świat jest straszny! - mówią oczy tego cuda.

 Oba kocurki pochowały się po kątach, ale nie uratowało ich to od wizyty u weta...

Odpchlenie, odrobaczenia już za nimi. To przecudne koty. Wyglądają na domowe. Oba są spokojne, opanowane, jeszcze bojące się człowieka, ale to kwestia tygodnia, dwóch. Nie są agresywne, złapane poddają się ludzkiej ręce, a wczoraj nawet ten cudny dwukolorowy słodziak o przerażonym spojrzeniu zaczął pod dotknięciem ręki mruczeć!

I gdzie się tam wciskasz, baranku jeden! 

Amisia wzbudziła olbrzymie zainteresowanie młodzieńców swoimi królewskimi odwiedzinami. :)

Szczepienie też już za nimi. 

W najbliższą środę kastracja i chłopcy będą gotowi do oczekiwania na propozycje najlepszego domku. 

Jeśli po nie nie będzie wielkiej kolejki chętnych, to będę wielce zdziwiona!

Po szczepieniu.

Nauka głaskania. Zawinąć w ręcznik i drapać pod bródką. :)

Widzieliście piękniejsze okazy rudzielstwa? To prawdziwa gratka.

Śpieszmy się wybrać im imię, bo szybko znajdą domek. :)

Kompletnie nie mam pomysłu, jak je ponazywać. Czego się chwycić? Jak mnie znacie, to wiecie, że proste skojarzenia z rudością czy inne banalne imiona odpadają.
Na kogo one Wam wyglądają? Takie spokojne, wielkie miśki o duszach dzieci, zniewalające urodą, aksamitne w dotyku i subtelne z charakteru. Łamacze serc. Dwa Don Juany.

Padliście z zachwytu? A nie mówiłam? :)

Znowu liczę na Waszą pomysłowość i polot. Szukamy imion. Już się na to cieszę. :)