Chmureczko, żegnaj!

Nie wszyscy mają fejsbuka, więc dla nich:

Jestem posłańcem złych wieści. 

Nasza Chmureczka miała atak neurologiczny niewiadomego pochodzenia. Pani Małgosia zobaczyła to, chwyciła ją i za trzy minuty były w klinice. Tam wpakowała się bez kolejki, pani wet szybko Chmurkę zbadała, podała leki, podłączyła kroplówkę, położyła na macie ogrzewającej, bo kotka była lodowata. W danej chwili Chmurce przestało bić serce; natychmiastowa reanimacja przywróciła ją do życia. Kotka została na noc w klinice. Zachowywała się normalnie. Wszystkie funkcje wróciły. Na drugi dzień, gdy pani Małgosia przyjechała po nią, widać było, jak Chmureczka się ucieszyła! Była miła, dawała się dotykać, niemal wskoczyła na rączki swojej opiekunce. W domu za to zachowywała się jak zawsze: patrzyła złym okiem, prychała i wolała siedzieć w swoim pudełku lub na parapecie.

Niestety następnego dnia po południu nastąpiła powtórka. Kolejny atak: sztywne łapy, drgawki, spadek temp. ciała. I znowu Martyna z panią Gosią do weta! A mają gabinet dosłownie trzy minuty od domu. I znowu jej przeszło, nawet jeszcze bez żadnych działań. Kotka została umieszczona na macie, pani doktor podała jej leki, a kiedy się odwróciła Chmurka leżała już martwa. Tym razem nie udało się jej przywrócić do życia.

Można spekulować o przyczynach: może to padaczka, może jakiś zator w mózgu, może skrzep po operacji...

Żal po prostu nas dusi. Tyle nadziei! Tak bardzo pokochaliśmy tę kicię...

Chmurka podzieliła los Perełki, Śliweczki i kilku innych zwierzaków, które odeszły w swoich stałych domach, wtedy gdy wszyscy cieszyliśmy się ich spodziewanym przyszłym szczęściem...

Uszanujmy, proszę, rozpacz Martyny, która do tej pory płacze, mimo że minęło już parę dni.

Nie muszę chyba pisać, jak bardzo mi przykro i jak trudno się z tym pogodzić.
Pisałam w ogłoszeniu, że Chmurka szuka swojego nieba...
Znalazła... Muszę uważać, co piszę...



Post na fejsbuku pokazuję tu z powodu komentarzy. Tak wiele osób pokochało Chmurkę!