#wór na dobro

Mój dzisiejszy post wpisze się trochę w nowy cykl, który zapoczątkowała Iw-nowa. Wpisze się w połowie, bo zacznie się pochwałami i pianiem na cześć, a skończy wyrzekaniem i pomstowaniem przeciw! 

Posty tego typu będą u mnie nosiły tag "wór na dobro" i zachęcam Was do podzielenia się dobrymi = NORMALNYMI doświadczeniami, które Was spotykają na co dzień w naszym pięknym kraju, gdzie, jak dobrze wiemy, nie zawsze dzieje się dobrze, a nawet częściej źle. Polski, narodowy wręcz, nawyk narzekania i widzenia w czarnych barwach niełatwo zmienić. Ja się na to porywać nie będę, tym bardziej że sama czasem uczestniczę w tym procederze, ale napisać, czego jestem świadkiem i co przeżywam pozytywnego, mogę. Nie lubię narzekać. Od kiedy mocniej cenię działanie, a nie gadanie, żyje mi się lepiej. Jestem bardziej odpowiedzialna sama za swoje szczęście. 

Spodobał mi się dialog  spod wczorajszego posta Iw i stąd ten pomysł na nowy tag na blogu. 

Frau Be12 lutego 2015 11:34

Wiesz, Iw, to superpomysł! Jakby tak założyć jakiś wór na dobro i pchać do niego, co tylko dostępne?

iw-nowa12 lutego 2015 13:24

Ja właśnie zaczęłam. Chyba faktycznie warto przemyśleć. Ludzie moim zdaniem są w większości dobrzy i chcą czynić dobro. A skupiają się na marudzeniu i narzekaniu, bo mało kto im pokazuje, że można inaczej. Ani w kościele, ani w wiadomościach, ani w szkole, ani w rodzinach często nie widuje się modelu pozytywnego myślenia i skupiania na sprawach pozytywnych na co dzień. Jeśli mogę coś zrobić w tym kierunku, to właśnie to robię!

Trafniejszego zdjęcia nie znalazłam. :)

A oto i moja opowieść: jako pani w wieku przysługującym, czyli po pięćdziesiątce, dostałam od NFZ zaproszenie na bezpłatne badanie mammograficzne. Rychło w czas, bo tę ważną powinność odwlekałam i odwlekałam w nieskończoność. Od razu złapałam za telefon i zadzwoniłam, żeby zarejestrować się do wybranego punktu. Pani w rejestracji zaproponowała mi termin na... dzień następny! Szok, przecież tyle się trąbi o wszechobecnych kolejkach w służbie zdrowia! Niestety nie mogłam nazajutrz, więc umówiłam się za trzy dni na godzinę 9 rano. Super! Zostałam poproszona o przyjazd 5 minut przed planowaną wizytą, aby wypełnić wymaganą ankietę. OK.  

Wyjechałam z domu ze stosownym wyprzedzeniem, niestety znowu, co mi się czasem zdarza (ciekawe, czy Wam też), zamyśliłam się, kurka wodna, i pojechałam całkiem nie tam, gdzie powinnam! Ocknęłam się z tego bujania w obłokach i musiałam nieźle nadłożyć drogi, więc pod pracownię mammograficzną wpadłam dokładnie za minutę dziewiąta, idealnie w momencie, gdy otworzyły się jej drzwi i personel poprosił do środka panią Gosiankę Wr., czyli mua. Punktualność szwajcarskiego zegarka! No naprawdę, miła ta NORMALNOŚĆ. :) Do tej pory wszystko układa się super, prawda? Niestety na tym koniec. Teraz będę pomstować i złorzeczyć polskiej służbie zdrowia, bowiem personelem okazał się... mężczyzna! 

Czy muszę Wam mówić, jak wygląda to badanie? W wielkim skrócie je opisując, polega na poczwórnym rozpłaszczeniu każdego cy... obiektu w mammografie; raz z góry na dół, raz z obu boków. Personel jest po to, aby pomóc biednej kobiecie umieścić swój własny biust w tej maszynie tortur w taki sposób, aby badanie wyszło. Czyli zrobić z niego placek, a nawet dwa! A nawet cztery! A tu personelem jest facet! Szczerze mówiąc, byłam kompletnie na to nieprzygotowana. Wpadłam tak w ostatniej chwili, wprost z ulicy, że... okropnie mnie to rozbawiło. :) Myślałam, że umrę ze śmiechu! Dostałam normalnej głupawki i z trudem hamując chichot, pozwoliłam pierwszemu od 30 lat obcemu mężczyźnie na wymiętolenie mojego biustu. :)) Nie wiem, co ten chłopina sobie pomyślał, gdy tak nie mogłam opanować głupawego wyrazu twarzy, ale trzeba mu przyznać, że zachował się profesjonalnie. Fuchę ma taką sobie. Przecież młode i piękne dziewczyny nie robią mammografii, bo (jak powiedział z rozmarzeniem w oczach jeden taki mój znajomy) ich piersi są jak małże u skał i taka maszyna tortur nie da im rady. :)

To ja dziś na tyle. Halo! Odbiór! :)