Co było dalej...

Wczorajszy post ma dziś kontynuację.
Gdybym nie znała (choć tylko wirtualnie) X. od lat, gdybym nie miała sposobności obserwować jej na blogach, gdybym nie wiedziała, nie czytała wielokrotnie, że to osoba mocno stąpająca po ziemi, sceptyczna, no i przyjazna mi, to nie poświęciłabym czasu na branie sobie do serca jej snów.

Pomyślałabym, że to historia podobna do TEJ (klik) (tylko dużo, dużo subtelniejsza), gdzie pewna "życzliwa" próbowała mi "pomóc" uporać się ze smutkiem po Kajtku, wmawiając mi, że mój kot leży martwy nad Odrą na drugim końcu miasta. Tamtą rozpracowałam w mig i nabrałam ostrożności. Ludzie potrafią być podli.

Tu jednak mówimy o osobie zaufanej. To X.!

Niech więc każdy pozostanie przy swoich odczuciach i swoim zdaniu, ale ja wierzę w każde słowo. Choć to jest naprawdę niesamowita historia! Trochę się wahałam przed publikowaniem tej naszej korespondencji, ale każda próba przerobienia jej kończyła się dla mnie usuwaniem całych postów. Za zgodą X. publikuję więc całość.

Na spacerze porannym z MCO mijamy szlaban...

Na wczorajszy mejl odpisałam X. tak:

X., aż dostałam ciarek na kręgosłupie...
Cały dzień chodzi za mną Twój sen, a dzień miałam bardzo ciężki, więc mogę odpisać dopiero teraz.

Rufi umarł wieczorem, ok. 22:30 w poprzednią środę, więc kiedy Ci się śnił, już szedł za TM...

Wiesz co ja myślę?

Jeśli ten sen ma coś oznaczać, to Rufi prosi, abyś mi przekazała, że Kayronek... też nie żyje.
To okno... Czy to nie jest okno na tamten świat? Rufi idąc na tamtą stronę, przekazuje, co już wie.
Tam go spotkał.
Dlaczego przez Ciebie?
Nie wiem, po tym śnie widzę jednak, jak bardzo jesteś z nami związana.

Właśnie spełniłaś jego prośbę.
Powiedziałaś mi.
Dziękuję.

Biedny Rufi! Miał tak okropny nowotwór, tak bardzo musiał cierpieć... Nie pisałam wszystkiego na blogu, nawet myśleć o tym jeszcze nie mogę spokojnie.
Wiem tylko, że nasza decyzja była najlepsza, słuszna i nie mam żadnych wątpliwości. Może nawet za późno to zrobiliśmy.
Jestem już spokojna, że pies nie cierpi, jego życie nie jest pasmem udręki, ale Rufi może chce, abym taki sam spokój miała, jeśli chodzi o jego przyjaciela Kajtusia.
O niego się martwię, biedaka. :(

X., napisz mi jutro, czy Rufi przestał Ci się śnić, skoro spełniłaś jego prośbę...

Pozdrawiam Cię gorąco i dziękuję. Nigdy nie wahaj się pisać do mnie w żadnej sprawie.
Nie jestem ze szkła.

Gosia

Od razu go wypatrzyłam, choć jest maleńki. Ma jakieś 2 cm. 

Wczoraj dostałam od X. odpowiedź.

Gosiu,

tak do końca to ja nie wiem, czy śnił mi się Rufi. Bo to było tak:

Obudziłam się (chyba się obudziłam) około 3. w nocy, bo nasz kot bardzo miauczał. Stareńki on jest i stawy w tylnych łapkach czasem chyba go bolą. Wczoraj w ciągu dnia dwa razy taki ból mu się zdarzył, więc spałam czujnie, żeby pomasować jakby co.

Zapaliłam lampkę, kot przestał miauczeć, za to wpatrywał się w otwarte drzwi do przedpokoju. Jakby nasłuchiwał?

Potem poczułam lekki powiew przy policzku i dotyk zimnego nosa. Zdziwiona spojrzałam na kota, bo może on... Ale kot siedział w nogach i coś tam w powietrzu obwąchiwał. Tak czasem obwąchiwał się z innymi kotami.

Spokojny był, ale coś widział, coś czuł.

Ja Rufiego nie widziałam, ale potem, jak się zastanowiłam, to doszłam do wniosku, że nie miał potrzeby pokazywać mi się. Podziękował, jak umiał.

A potem pomyślałam, że to mógł być sen we śnie. Tak czasami jest, że śpisz i wiesz, że coś ci się śni.

Tylko ten zimny dotyk mógł mnie obudzić chyba? Sama nie wiem.

Wiem tylko, że dobrze zrobiłam i że Rufi już nie przyjdzie więcej.

Był w moim domu, powąchał się z kotem, nosem dał mi znać, że jest zadowolony.

I jeszcze moje wnioski:

to tylko wrażenia, ale... według mnie Kayron żyje i jest otoczony miłością. To czułam, patrząc w okno. Nie wiem, gdzie to jest i dlaczego tak długą podróż musiałam odbyć. Przecież gdyby Kayron był za TM, to Rufi nie ciągałby mnie tak bardzo daleko. Wystarczyło pokazać okno.

To są moje odczucia, zwierzęta są bardziej związane z naturą niż ludzie i prawdopodobnie energia Rufiego znalazła drogę do mnie.

Dlaczego do mnie? Tego, jak i pozostałych rzeczy, nie umiem wytłumaczyć. (...)

Trzymaj się, Gosianko.

Dla mnie to Rufi. 

Na tym zakończymy tę historię. Dodam jeszcze, że dostałam wczoraj kilka mejli z historiami równie nieprawdopodobnymi. W tym jeden od osoby, która jest wręcz uosobieniem racjonalności, praktyczności i trzeźwego myślenia. Przenigdy bym jej nie podejrzewała o takie przeżycia. Zresztą nie ona jedna o nich pisała! Wystarczy poczytać wczorajsze komentarze. 

Z czym ja zostaję? Ze spokojem. Może chwilowym, ale jednak. Z uczuciem, że dotknęłam czegoś dobrego. Z przesłaniem, że Kayronek ma się dobrze, jest szczęśliwy tam, gdzie się teraz znajduje. To bardzo dużo. Dziękuję, X. 

Dla osób, które nie mają FB, kopiuję swój post z wczoraj:

Właśnie sprawdziłam swoje konto bankowe. Przyszedł spodziewany przelew. Pan dr Kemilew z Regenvetu oddał mi niemal całą kwotę, którą zapłaciłam za komórki macierzyste dla Rufiego. To naprawdę wspaniały gest, inicjatywa pana doktora i jego żony. Od razu, gdy tylko przeczytali o wyniku tomografu, bez żadnej mojej sugestii, zaproponowali mi to. Komórki nie mogły pomóc Rufiemu w tym stanie. Dr Kemilew podczas rozmowy ze mną oparł się na poprzedniej, błędnej, fatalnej diagnozie poprzedniej kliniki i dlatego przekonał mnie do podania ich choremu psu. 

Zrobiliśmy, co mogliśmy, gdyby to była sprawa ortopedyczna, komórki by pomogły. 

Dziękuję, jestem zbudowana spotkaniem tak wspaniałych, uczciwych ludzi, pasjonatów swojej pracy. 

Szkoda, że tak to się potoczyło... Wolałabym, aby komórki mogły pomóc. 

https://www.facebook.com/Kemilew?fref=ts