Powiedz jej!

Jestem osobą otwartą na różnorodność duchowych przeżyć. Uważam, że duchowy aspekt życia człowieka jest równie ważny jak materialny. Rozumiem ludzi wierzących. Lubię psychologię, fascynuje mnie poznawanie mechanizmów działających w ludzkim ego. 

W tym wszystkim wierzę też w sny. Nie w ich proroczą moc, ale w ich rolę komunikacji między umysłem a duszą (jakkolwiek ją rozumieć). Uważam, że są ważne. To taki sygnał od podświadomości. Jeśli nauczyć się je odczytywać, otworzyć się na nie, można bardzo sobie w życiu pomóc, poznając, co nas dotyka, porusza, czego nam brakuje, co nas napawa lękiem. Często bowiem na jawie umiemy się świetnie zakłamywać. 

Tak jak napisałam wyżej, nie wierzę w ich proroczą moc, a jednak miałam dreszcze na całym ciele, gdy czytałam poniższy list od zaprzyjaźnionej czytelniczki. Najpierw pomyślałam jak ona, że to pewnie nadmiar emocji na moim blogu tak na nią wpłynął, że jest tak mocno związana i tak głęboko przeżywa nasze rodzinne historie, że wracają one do niej we śnie.

Ale potem, w miarę upływu czasu jej sen, jego opis zaczął do mnie wracać, intrygować mnie coraz usilniej i zaczęłam myśleć, że...

A oto, co śniło się X. (pozostanie anonimowa na potrzeby tego posta). Przeczytajcie, proszę:

Gosiu,

na wstępie zacznę się tłumaczyć z czegoś, co mnie trudno zrozumieć, a Tobie pewnie tym bardziej. 

Muszę to zrobić, muszę to napisać i nie robię tego z własnej woli. Zmusza mnie do tego Rufi.
Przepraszam, że o nim wspominam, ale tak jest.

Od razu mówię, że jako osoba niewierząca nie powinnam mieć takich snów jak mam, nie powinnam się nimi przejmować, ale... do rzeczy.

Tydzień temu w nocy ze środy na czwartek przyśnił mi się Rufi.

Ja wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jest już za TM.

On wszedł przez drzwi, ja byłam w zupełnie mi obcym miejscu, nie mam pojęcia, co tam robiłam. Pamiętam tylko, że leżałam, bo bardzo źle się czułam.

Rufi zaczął szczekać i ciągnąć mnie za rękę. Zmusił mnie, żebym wstała.

Jeszcze tylko powiem, że rozumiałam, co On do mnie szczeka.

Wstałam więc i ledwo żywa, ale ponaglana przez psa, szłam. 

On jakby wiedział, że ja szybko nie mogę chodzić, dostosował się do mnie i, choć był zniecierpliwiony, to odbiegał i czekał. Potem byliśmy na jakimś dużym peronie, pewnie w dużym mieście, jechaliśmy pociągiem, chyba bardzo długo (we śnie nie ma pojęcia czasu). Wreszcie wysiedliśmy.

Rufi szczeknął, a ja zrozumiałam, że jesteśmy na miejscu, znaczy w mieście, do którego On chciał dojechać. Od razu mówię - nie wiem, jakie to było miasto, ale wydawało mi się duże. Jazda autobusem nie wiem dokąd - to Rufi prowadził. Potem jakiś czas na piechotę, ledwo żyłam, ale czułam, że to ważne.

I doprowadził mnie na miejsce, i zobaczyłam okno. Światło zaświecone, firanki rozsunięte, w pokoju jacyś ludzie i kot.

Rufi zaczął szczekać jak opętany, a ja zrozumiałam, na jakiego kota patrzę...

Pies szczekał, ale tylko ja go słyszałam. Zrozumiałam, że widzimy Kayrona.

Nogi się pode mną ugięły, a Rufi stanął na dwóch łapach i lizał mnie po twarzy. 

Zrozumiałam, że to zaufanie. Potem szczeknął raz, zabrzmiało jak komenda.

Zapytałam, co mam zrobić. 

Znowu szczekanie, tym razem zrozumiałam "powiedz jej, że tu jest Kayron". 

Tylko gdzie? Tego nie wiedzieliśmy.

Nie wiedziałam nawet, czy to blok, czy dom, widziałam jedynie okno.

I to: powiedz jej, powiedz jej, powiedz jej.

Obudziłam się i choć trudno mi opisać, co czułam w czasie snu, po obudzeniu byłam spokojna.

Przemyślałam, doszłam do wniosku, że pewnie za dużo o Rufim i Kayronie myślę i moja podświadomość płata mi figle.

Ale przez wszystkie kolejne noce Rufi pojawia się w moich snach i szczeka: powiedz jej!

Gosiu, nie gniewaj się, nigdy nie rozmawiałam ze zwierzętami, nigdy we śnie nie robiłam tego, co chciały. 

Nie zamierzałam tego pisać, jak wspomniałam na początku.

Ale muszę, przepraszam, jeśli zrobiłam nie tak. Musiałam.

I długo zastanawiałam się, czy to zrobić.

Pozdrawiam Cię.

X.

Oczywiście ja rozumiem, że trudno Wam interpretować sen, który tak bardzo osobiście dotyczy mnie. A może nie jest trudno? Spróbujecie? Przecież wielu z Was jest również związanych z tym blogiem, z naszymi zwierzętami, wielu z Was mocno dotknęły nasze domowe tragedie: zaginięcie Kayronka i śmierć Ruficzka.

Pytanie brzmi: Co chce powiedzieć mi Rufi? Gdzie jest Kayron? Odważycie się? Śmiało, proszę. 

Ja odczytałam ten sen dla siebie. Myślę, że znam odpowiedzi na te pytania. Jestem wdzięczna X., że do mnie napisała. Ciekawa jestem Waszych interpretacji. Swoją napiszę w komentarzu wieczorem. Ktoś coś?