Połowiczny sukces

... łapanki

Cudowna, miła i łagodna Cruella ma dwójkę dzieci. Pisałam o tym TU i TU. Opiekują się nimi Dobrzy Ludzie, mocno już starsi państwo i chwała im za to, jednak prawda jest taka, że z łapania kotów to oni by nie wyżyli. Mimo moich usilnych tłumaczeń i próśb, robią po swojemu. Zamiast przyzwyczajać koty do widoku transportera, chowają go gdzieś z tyłu budki i potem jedno z nich koty karmi, drugie idzie po transporter, a koty… w nogi! Było już kilka nieudanych prób złapania kotki szylkretki i teraz ona, kiedy tylko widzi Dobrego Ludzia paradującego z transporterem w ręce, czmycha gdzie pieprz rośnie. Chodziło nam głównie o nią, bo jej mama ma, dzięki zabiegowi, macierzyństwo z głowy, a córeczka zanim się obejrzymy, już będzie miała dzieci. Na nią więc głównie odbywały się „polowania”, co na szczęście uśpiło czujność czarnego Dziecka i w końcu, po prawie trzech tygodniach prób, zostało złapane.

Wcześniej napisała do mnie Magda, nasza blogowa koleżanka i podzieliła się informacją o tym, że  wiele lokalnych TOZ-ów ma na stanie specjalne klatki-pułapki z zamykanymi na pilota drzwiczkami, które można od nich bezpłatnie pożyczyć. Bardzo jestem jej wdzięczna za tę informację i wykorzystam ją pewnie, gdy będzie taka potrzeba. Tu jednak muszę być taktowna i delikatna, bo te koty są jakby własnością Dobrych Ludzi, oni o nie dbają na co dzień i przekonanie ich do konieczności kastracji zajęło mi rok. Poza tym te koty dawały się im głaskać, a nawet brać na chwilę na ręce, więc sądziłam, że złapanie ich nie będzie takim problemem. Teraz przez te nieudane próby i nauczenie, że transporter oznacza kłopoty, jest coraz trudniej.

Magda napisała mi też, że jest wiele wątpliwości co do kastracji dziko żyjących kocurów, które potem nie radzą sobie w życiu na wolności. Potraktowałam to bardzo poważnie, uważam, że wiele można zrobić krzywdy swoją niewiedzą, a poza tym taka możliwość wydała mi się prawdopodobna. Sprawdziłam to. Zadzwoniłam do pięciu losowo wybranych gabinetów weterynaryjnych. Napisałam do kilku lekarzy. Popytałam internautów. Nikt nie potwierdził tego przypuszczenia. Jeśli nawet gdzieś w necie pojawiają się takie wątpliwości, to pewności nie ma. Wręcz przeciwnie, wszyscy, których pytałam, uważają, że kastrowany kocur ma szansę na dłuższe i lepsze życie, że unikając rywalizacji z innymi kocurami ma mniejsze szanse zarazić się różnymi chorobami, że wcale to nie wpływa na jego umiejętności i instynkty łowieckie. A tak odpisała mi jedna z osób, które pytałam: 

„Z tego, co mi wiadomo, a pomocą zwierzętom zajmuję się już 10. rok, obawy przed kastracją wolno żyjących kocurków są przesadzone. Najlepszym tego dowodem jest moje podwórko, gdzie stary, zaprawiony w bojach kastrat podporządkował sobie wszystkie koty, i te kastrowane, i te jeszcze czekające w kolejce. Kotki są oczywiście priorytetowe, ale jak złapie się kocur, nie zaszkodzimy mu, kastrując, a będzie zdrowszy, zniknie irytujący wielu mieszkańców zapach i nie "naprodukuje" kociaków.” 

Ciekawa jestem, czy ktoś z Was ma na ten temat jakąś wiedzę.

Na dziś uznaję, że kastrując kocurki, nie szkodzimy im, tylko pomagamy, a najważniejsze, że przyczyniamy się do zmniejszenia liczby bezpańskich zwierząt.

O kastracji pisała też Jasna TU.

A o tej przerażonej bidzie ze zdjęć cdn. już jutro. Zapraszam!