O kastracji kocurków

Obiecane wnioski dotyczące kastracji wolno żyjących kocurków.

Przypominam, że nie chodziło o kastrację w ogóle. 
Temat, który poruszyłam, dotyczył tylko płci męskiej, bo o ile nikt nie ma wątpliwości, czy należy uniemożliwiać paniom rozmnażanie się, o tyle pojawiły się wątpliwości, 
czy kastrując kocury, szkodzimy im i skazujemy na gorsze życie na wolności. 
Jeśli ktoś ma niewychodzącego kocurka w domu i nie chce go kastrować, to jest jego sprawa, choć jest mi ciężko sobie wyobrazić, że komuś nie przeszkadza intensywny zapach kociego moczu, którym ten znaczy swój teren. 

W naszej dyskusji pojawiły się dwa główne argumenty przeciwko:
- że kastrowany kocur staje się taką kocią "pierdołą", która nie radzi sobie potem i którą     pomiatają inne koty
- że kastrowany kocur musi być odpowiednio karmiony.

Moje wnioski, po różnych konsultacjach:
1. Kastrowany kocur zazwyczaj, bo nie jest to reguła (zależy to od charakteru i instynktu terytorialnego), traci swą bojowość, przestaje chcieć rządzić, wdawać się w bójki - staje się też o wiele mniej interesujący dla innych kocurów, które nie mają potrzeby go atakować, traci instynkt, aby szukać kotki, którą by mógł zapłodnić i dzięki temu: 

- zmniejsza się u niego ryzyko skaleczenia przez innego kota poprzez nakłucie go pazurem, w związku z tym nabawienia się paskudnych ropni, które powodują zazwyczaj wysoką gorączkę i kot może nawet przypłacić to życiem (znam taki przypadek),

- zarażenia się innymi chorobami wirusowymi typu białaczka i inne (choć tu akurat wystarczy kontakt z nosicielami - i tak mogą się zarazić i kastracja nie ma tu nic do rzeczy), 

- jest bezpieczniejszy, bo nie opuszcza swojego terenu w poszukiwaniu kotki, nie naraża się w ten sposób choćby na przejechanie przez samochód, jak to jest np.
z Bolkiem Pani Hani,
- zwiększa się jego szansa na adopcję (np. historia Dziadka), ponieważ po pierwsze, ludzie wolą mieć ten zabieg z głowy, a po drugie kot staje się zwykle łagodniejszy, czystszy i milszy.

2. Jeśli kot nauczył się polować, to kastracja mu w żaden sposób tych umiejętności nie ujmuje. Problem pojawia się tylko w przypadku dokarmiania kotów SUCHĄ KARMĄ. Niektóre karmy zawierają elementy, z których dokładnie powstają kamienie i powodują, JEŚLI dany kot ma do tego TENDENCJE, kamicę w drogach moczowych, najczęściej w pęcherzu. Jest to groźniejsze dla kotów niż kotek z racji ich budowy anatomicznej. Jest udowodnione, że po kastracji wzrasta tendencja do tworzenia się kamieni, choć jeśli kot ją przejawia, to pomimo jedzenia najlepszej karmy i braku kastracji i tak pewnie będzie je miał.  

Jeśli jednak dziki kot jest dokarmiany puszkami czy tzw jedzeniem domowym, to ten problem nie występuje wcale. 

Wniosek: jeśli zabieg kastracji się udał, narkoza nie osłabiła kota i nie rozchorował się potem (mądrze pisała o tym Abigail), to jakość jego bezdomnego życia powinna wzrosnąć. Oczywiście żywe zwierzę to nie statystyka czy posty na blogach, dlatego nie da się obiecać tego w każdym przypadku.

Moja decyzja: kastruję, wypuszczam, staram się robić to w miejscach, gdzie wiem, co się z nimi potem dzieje. Szukam im domu, jeśli adopcja wydaje mi się realna. 

Są to moje wnioski, a nie jestem ani weterynarzem, ani specjalistą w tej dziedzinie. Po prostu szukam, pytam, bo chcę wiedzieć i być ze sobą w zgodzie. 

A za oknem:

Już są!

Jeszcze są. ;-))

I jeszcze jedno. Pod postem z wtorku jest mnóstwo mądrych komentarzy. Osobom, które zainteresują się tematem, polecam wypowiedzi Babskiej Rzeczy jako wyjątkowo kompletne, mądre i kompetentne. Ja zgadzam się z każdym napisanym przez Nią słowem, a w moim krótkim dzisiejszym podsumowaniu nie chciałam tego powtarzać. 

Są takie państwa, gdzie wszystkie nieprzeznaczone do rozrodu zwierzęta są kastrowane, jak np. Australia i robi się to już na początku ich życia. Reguluje to prawo, że nie można sprzedać kociaka czy szczeniaka niewykastrowanego. Nie wiedziałam o tym!