Dwa powody do radości: Buraczek z Rzepką i kalendarz

Cieszmy się, bo...

Powód pierwszy: historii zajączków dwóch ciąg dalszy.

Dzieciaczki-kociaczki ZMD* najpierw mieszkały na strychu, mając do dyspozycji całą kociarnię, czyli były pokój Poznańskiego. Zawsze razem, zawsze czarując powalającą wprost urodą i wzajemnym przywiązaniem. :) Odważniejsza Rzepcia i gadułka Buraczek, co zaraz wołał swoją siostrę, gdy tylko zniknęła mu z oczu: 

Rzepciu, Rzepciu, gdzie jesteś? To ja cię wołam, ja, Buracek, twój blacisek! :)) 

A potem, już po szczepieniu, kiedy nabrały trochę odporności, kotosłodziaki zamieszkały na chwilę w klatce w naszej kuchni. Miały się przyzwyczaić do naszego stada, a stado do nich. 

Krótko to trwało! Jakim cudem takie brzdące nie boją się Rufiego? Zawsze zachodzę w głowę, jak to jest możliwe. Kiedy klatka otworzyła swoje podwoje, z wizytą wpadła Królowa Ciotka, która już przecież znała maluszki. W końcu sama własnołapnie udzieliła im chrztu. 

Za chwilę zajączki wyszły z klatki i wyruszyły na zwiedzanie domu.

Buraczek przywitał się z ciotunią-zołzunią Stefanią B. Muszę powiedzieć, że maupa z niej z tym warczeniem i prychaniem na maleństwa!

Chłopczyk niezrażony poszedł  zwiedzać dalej, 

a Rzepka usadowiła się przy schodach i tak ją to wyluzowało, że niemal...

Zasnęła!

W końcu wielkie rude psy metr od niej to coś absolutnie normalnego, codziennego - niczym chmurki na niebie!

Dopiero pojawienie się przerażającej Królowej Ciotki wyrwało maleńką z błogostanu. 

A teraz ten powód radości. Otóż tego samego dnia, kiedy pokazałam zajączki na blogu, w tym poście (klik), napisała do mnie moja sąsiadka z dzielnicy obok, przemiła Agnieszka:

Kiedy zobaczyłam te dwa słodziaki, czyli Rzepkę i Buraczka, serce mi mocniej zabiło. Od samego patrzenia na te dwa rozkoszne maluchy można się w nich zakochać. Mieszkam we Wrocławiu i byłabym przeszczęśliwa, mogąc przyjąć pod swój dach Rzepkę i Buraczka.

Z dalszej części listu wynikało, że dzieciaki nie mogły lepiej trafić. Zwierzolubna rodzina, dom, ogród, no i będą razem! Czego trzeba więcej! Szybko się dogadałyśmy, a już wieczorem dostałam zdjęcia przygotowanego pokoju, gdzie maluszki spędzą pierwszy czas adaptacji.

Czyż to nie wygląda jak sen?

Potem nastąpiła wizyta adopcyjna połączona z wydaniem zajączków, malutka Rzepcia na kolankach Agnieszki strzygła uszkami i robiła minki, po swojemu. :)

No i kotuńki niesione przez Maćka, syna Agnieszki, poszły na swoje. Do swojego forever home.

Szybko dostałam pierwszą relację:

Gosiu, pozwiedzałyśmy nowy domek, pojadłyśmy, popiłyśmy wodą, a teraz impreza na całego z żabką i rybką. 

Pozdrawiamy gorąco

Buraczek i Rzepka.

PS. Pierwsze lody przełamane! Co prawda trochę są płochliwe, ale to w końcu dopiero parę godzin w nowym otoczeniu. Za czorta nie mogę ich odróżnić.

Jeden ma moich kolanach słodko mruczy, a jak drugiego biorę, to fajnie na mnie prycha,

są przesłodkie!!

Dziękuję za tyle niewyobrażalnego szczęścia. :)))

Do zobaczenia wkrótce!

Agnieszka

A to cudowne, najnowsze wieści z wczoraj (Agnieszko, nie gniewaj się, że cytuję ten wspaniały list):

Witaj Gosiu, no nie mogę wyjść z ich pokoju, takie są rozkoszne. :)) Obudziłam się dziś o 5. rano i w te pędy pobiegłam zobaczyć do maluszków. ;))

Buraczek miauczy i turkocze, a jak zaczynam z nim rozmawiać, to gaworzy jak małe dziecko - strasznie rozmowny jest. :)))

A Rzepka się przysłuchuje, wszystkiego jest ciekawa i jest odważniejsza od Buraczka. Jak wpadają w szał zabawy, to się nawzajem turlają i ćwiczą zapasy. :)) (...)

Syn Maciek ma pokój obok nich, mówi, że w nocy szaleją i biegają, a w dzień aniołki mają maślane oczka i trochę śpią, trochę się bawią.

Z kuwety doskonale korzystają, piją dużo wody i bardzo ładnie jedzą suchy pokarm, mokrego im na razie nie daję, chociaż kupki rano w kuwecie są zwarte.

Wspinają się po drapaku już na samą górę, a potem skaczą z platformy na platformę - jak małe małpki. :))

Śpią ładnie razem, przytulone do siebie. :))

Położyłam im więcej poduch, bo tam są kafelki i boję się, żeby się nie przeziębiły. :))

Już się nie chowają pod szafę, jak wchodzę do pokoju. Ponieważ są strasznie malutkie, to uchylam okno, żeby im wywietrzyć pokój, tylko jak z nimi jestem, bo się boję, żeby się nie wyślizgnęły przez tę niewielką szparkę.

Podłączyliśmy im w pokoju kamerę, więc mamy transmisje live. ;)))

Jutro wraca mąż i już się nie może doczekać spotkania z maluszkami, bo wysłałam mu pełno zdjęć i jest zachwycony nimi.:))

Jutro również ma przyjść dla nich karma i tunel do zabawy, więc będą mieć nową atrakcję.:))

Tak więc, jak sama widzisz, wszystko jest ok z maluszkami. :)))

Pozdrawiam gorąco!

Agnieszka

Jestem taka szczęśliwa, że maluszkom się udało! Pękam z radości. :)
To był pierwszy powód do cieszenia się. A drugi?

Drugi dotyczy kalendarza. W pierwszym dniu jego sprzedaż bardzo się udała. Hura! Dziękujemy! Taaaką miałyśmy straszną tremę! :)

Kto jeszcze nie zamówił, a chciałby, niech to zrobi. Jeśli będzie dodruk, jego koszt z racji mniejszej liczby egzemplarzy będzie ciut wyższy. Pamiętajcie, proszę, że 18 zł to nie cena, a koszt. Tyle zapłaciłyśmy za wyprodukowanie jednego egzemplarza + koszty przesyłki. 

Miłego dnia! :))

Zacytuję tu jeszcze jeden mejl, bo one są takie pełne radości, że przecież trzeba się nią podzielić!

Już wiem, jak odróżnić Buraczka od Rzepki - trzeba się ubrać ładnie, założyć biżuterię i  wziąć po kolei każde z nich na ręce: Buraczek słodko mruczy i gada jak szalony, a Rzepka natychmiast wykazuje zainteresowanie błyskotkami. :))))

Jednak my kobiety bez względu na gatunek mamy podobne upodobania. ;))))))

Buraczek natomiast jest niesamowity, jeśli chodzi o gadanie - wystarczy do 

niego mówić, a on cały czas odpowiada. :))) Strasznie to zabawne - muszę to nagrać, bo pierwszy raz spotkałam się z tak rozmownym kotkiem.

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia życzę!

Agnieszka