Jak Jolka odwdzięczyć się usiłowała

Mam nadzieję, że wszyscy dobrze zapamiętaliście wspaniały prezent, jaki otrzymała ode mnie JolkaM, gdy spotkaliś się nad morzem i maszerowaliś przez świt po plaży. Przypominam:

Zwróćcie uwagę na niezwykłe przypasowanie kolorystyczne tego wspaniałego podarunku, który, jak się to fajnie złożyło, został przeze mnie znaleziony właśnie wtedy, gdy Jolka założyła swoje ulubione dżinsiaki! Czyż mogła marzyć o tak kompatybilnym gadżecie? Od tamtej pory może zadawać szyku, nosząc ten nierozerwalny komplet razem: dżinsy i kamień od wrocławianki... Zupełnie nie rozumiem, dlaczego, jak mi napisała niedawno, jakoś już tych spodni nie zakłada... Hm... Niewdzięcznica i tyle!

Jolka to jest w ogóle cwana bestia! Musiała jakoś przewidzieć, że dostanie taki wypasiony prezent, bo już gdy była z wizytą we Wrocku, zaczęła się odwdzięczywać. To znaczy próbowała, no bo sami powiedzcie, czy miała szansę.

Zagrała też na melodię garderobianą. Prawie, prawie jej się udało; dostałam od niej coś unikatowego. Tadam! Oto to:

Jestem pewna, że Jola to czarodziejka. Jak inaczej mogła przewidzieć, że zakocham się w pewnym starym domu i że właśnie do niego ta sukienka będzie jak znalazł? Pasuje do ogrodu, do dachu z łupka, do białych ścian i brązowych okiennic... Jest cudowna (ale oczywiście gdzie jej tam do mojego prezentu!), normalnie ją kocham! Na razie wisi na zasadzie dekoracji w moim pokoju i uśmiecham się do niej każdego dnia.

W tej właśnie sukience, gdy zasiądę w moim pięknym nadmorskim ogrodzie, będę pić zieloną herbatę z japońskiej filiżanki - kolejnego prezentu od Joli. Kiedyś, kiedyś na pewno to nastąpi...

No a pozostałe podarunki? Reszta jest... monotematyczna. Ale jakże smakowicie odwdzięczywywała się (z wyprzedzeniem) Jola.

Sama zrobiła! Z gliny!

To wszystko, co powyżej, to jest jeszcze nic! Prawdziwy atak odwdzięczywania nastąpił podczas naszego pobytu nad morzem.

Polecam Waszej uwadze szczególiki.

Czy już wiadomo, dlaczego Jola jest ciągle taka zajęta? Wciąż się wymawia brakiem czasu, postów malutko publikuje. Ona harować musi, by za dar mój niezwykły jakoś rachunki wyrównać! I co ja narobiłam! Powinnam wiedzieć, że tak wspaniałych prezentów nie powinno się nikomu dawać, bo potem osoba obdarowana z długu wdzięczności wyjść nie może i to, co powyżej, to są właśnie tego efekty.

Jolu, dziękuję, że tak się starałaś. Że Ci się nie udało, to wiesz... nie Twoja wina!
Wskakuj w dżinsiaki i zapomnijmy o sprawie.