Wioska Hahoe i zabiłem byka!

Heloł! Jesteście? Nasyceni kocimi widokami i opowieściami? Odpoczęci od koreańskich relacji? No to jedziem dalej!

Piątek, 8.05.2015. Dzień jak co dzień. Wycieczka! Cały tydzień, który spędzimy w Deagu, mamy zaplanowany wyjazdowo-wycieczkowo. Tym razem realizujemy plan pt. Hahoe Folk Village koło miejscowości Andong. To taki wciąż zamieszkany skansen położony uroczo w zakolu rzeki Nakdong. Wioska ta jest wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Więcej informacji jest TU, a ja opiszę przede wszystkim zdjęciowo to, co mnie najbardziej poruszyło.

Z sieci.

Ponieważ Deagu wraz z mieszkankiem i jego "stukaczem" jest tylko naszą bazą wypadową, tak jak każdego dnia stawiamy się rano na dworcu (do niego trzeba dojechać trzy przystanki metrem)

i po dwugodzinnej jeździe TKX oraz kolejnych dwóch przesiadkach na autobus już jesteśmy na miejscu! :))

Kupujemy bilety, podjeżdżamy najostatniejszym autobusem, który dowozi nas już do samej wioski i możemy zacząć zwiedzanie punktu docelowego (bo przecież podróż sama w sobie też jest przygodą).

Skansen jest bardzo urokliwy, urok ekskluzywnego miejsca zamieszkania emerytowanych członków królewskiego dworu trwa, zniszczony jedynie przez parkujące tam samochody - też często ekskluzywne.

Na wjeździe do wioski znajduje się coś w rodzaju domu opieki dla seniorów. Spotkaliśmy ich na spacerze. Piknikowali pod drzewami. 

W skansenie działa tradycyjny koreański teatr masek. Patrzyłam na nie okiem turysty, który nie rozumie języka, nie zna zawiłości tradycji, skupia się najbardziej na chłonięciu dźwięków, obrazów i reakcji publiczności. 

Zapowiadało się miło. Mały amfiteatr, nie za dużo turystów, ładna pogoda. Na scenę wyszli muzycy.

Publiczność zachęcająco biła im brawo.

Nagle na arenę wtargnął starszy pan z przypiętymi do kamizelki kwiatami (tego dnia był obchodzony w Korei dzień rodziców i wielu seniorów nosiło taką ozdobę)

i przemaszerował zupełnie się nie przejmując wśród aktorów.

Zapowiadało się bardzo śmiesznie. Wśród rytmicznej muzyki wybijanej na bębnach wbiegł na scenę sympatyczny byczek z wyraźnie zaznaczonymi cechami płciowymi, 

nagle podniósł nogę jak piesek i... kilka razy "obsikał" publiczność!

Odbyło się to z zaskoczenia, więc pisków i śmiechów było co niemiara!

Byczek zachowywał się bardzo wesoło, biegał sobie po scenie, podskakiwał, na widowni panowała ogólna radość, na twarzach widzów gościły uśmiechy, jakiś podpity koreański turysta głośno pokrzykiwał, inni śmiali się z tego (głównie jego towarzystwo), 

aktor ubrany w maskę przekomarzał się z byczkiem. Brzmiało to tak, jakby mówił: lubisz biegać, prawda? Taki wesoły jesteś, beztroski, ładny byczek, kochany byczek... W każdym razie zwierzak potakiwał głową, kręcił nią, wyglądał uroczo i wtedy stało się coś, co wbiło mnie w takie zaskoczenie, że nawet nie zrobiłam zdjęcia.

Wśród tej ogólnej wesołości wiejski gospodarz (?) - postać odgrywana przez aktora - nagle, znienacka podleciał do byka i walnął go w łeb młotem! Publiczność wybuchnęła śmiechem. Walnął go znowu, publiczność zareagowała tak samo! Byk został zabity. Utłuczony.
Taka polska wersja:
Zabiłem byka, cóż to był za byk, 
krew z niego sika - siku, siku, sik.

Popatrzyłam na twarze dzieci biorących udział w tym przedstawieniu. Nie śmiały się. Były przestraszone. Już wcześniej mały chłopczyk bał się aktora w masce, a teraz w jego oczkach pokazały się łzy i przytulił się mocniej do pleców mamy. 

A może te wybuchy śmiechu mi się śniły? Nie widać tego na zdjęciach. Ludzie są raczej poważni.

Rzeźnik zabrał się za patroszenie byka. Przy charakterystycznej rytmicznej muzyce, wykonując charakterystyczny miarowy taniec (bardzo to ciekawie i fajnie wygląda),

wyciął mu serce i jądra,

łupy włożył do swojego kosza,

i począł "częstować" ludzi tymi trofeami. 

To znów musiało być dość śmieszne, bo ludzie trochę się śmiali. W tym czasie opuścił nas będący na bani koreański turysta. :)

Mimo że to tylko teatr i że gra aktorska, muzyka, miejsce i atmosfera miała potencjał bycia fajnym przeżyciem, to treść tego mającego pewnie w swoim zamyśle być zabawnym przedstawienia była dla mnie tak jakoś nieśmieszna. 

Starszy pan bardziej obserwował ludzi niż scenę, chyba bywalec, może mieszkaniec wioski. Za chwilę wstał, znowu przemaszerował przez arenę, wśród aktorów i opuścił nas.

Kiedy i my opuszczaliśmy amfiteatr (przed końcem występu, bo czas nas gonił), zastaliśmy turystę na bani i "naszego" starszego pana czekających na zewnątrz. :) To zaskakujące, ale tego turystę spotkaliśmy następnego dnia w miejscu oddalonym o dziesiątki kilometrów. Widać było, że nie jest mu lekko. :)

Nam do odjazdu autobusu zostało akurat półtorej godzinki, w sam raz, aby zdobyć klif (najwyższy punkt na zdjęciu), z którego rozciąga się piękny widok na okolicę. 

Można tam dopłynąć promem przez czystą, wspaniałą rzekę.

Widoki w każdą stronę są zachwycające.

I po ok. 20 minutach już patrzyliśmy na Hahoe Folk Village niemal z lotu ptaka.

Korea to kraj wielu kontrastów. Z okien pociągu  - okropnie brzydko, a w górach w miejscach takich jak to - niesamowicie pięknie. Zaczynam lepiej rozumieć nieodczuwanie Koreańczyków potrzeby podróżowania poza swój kraj. Takich miejsc; zadbanych, przyjaznych turystom, nieprawdopodobnie pięknych jest tu bardzo wiele.  

Pozostało nam jeszcze "tylko" wrócić do domu. To była wycieczka z najdłuższym dojazdem. Prawie cztery godziny w jedną stronę. Nie żałuję ani chwili, gdyby ktoś miał wątpliwości.

Nazajutrz znów mogliśmy zakosztować piękna koreańskiej przyrody, ale o tym następnym razem.

Pozdrawiam wszystkich zaglądających!




Cytuję, z komentarza Świata od podszewki, cenne informacje o przedstawieniu:

Przedstawienie w Hahoe to tradycyjne koreańskie przedstawienie maskowe składające się z 8 skeczy. 

Masek = aktorów jest 9 : Yangban (arystokrata), Bune (kobieta), Gaksi (panna młoda), Seonbi (uczony), Jung (mnich), Imae (wioskowy półgłówek), Choraengi (sługa), Halmi (wdowa), Baekjeong (rzeznik).

To właśnie rzeźnik zabija byka.

To skecze opowiedziane z perspektywy zwykłych ludzi (nie arystokracji) z czasów dynastii Joseon. Wszystkie postacie są przerysowane. 

Te przedstawienia grywane były po wioskach i były formą rozrywki. Ukazywały małe skandale, wyśmiewały poszczególnych członków klas społecznych itp. Przedstawienie grane w Hahoe jest bardzo popularne wśród Koreańczyków, oni je uwielbiają, tak samo, jak całą wioskę, to część ich dziedzictwa narodowego. 

Co roku w Andong odbywa się międzynarodowy festiwal przedstawień maskowych http://www.maskdance.com/eng/main.asp, który jest bardzo dużą imprezą. Koreańskie przedstawienia maskowe wygrywają w wielu konkursach.