Seul - taktaktaktak!

Perfekcjonizmowi zawsze mówię stanowcze nie, a nawet nienienienie! A wrażeniom na gorąco? Podobnie jak świeżym bułeczkom: tak, a nawet taktaktaktak! Wolę je stanowczo od odgrzewanych kotletów. :) Kolejny dzień za nami. Nawał obserwacji, myśli, refleksji, odkryć i fascynacji, które trzeba koniecznie zapisać, rośnie w tempie lawinowym. Czy naprawdę trzeba? O, taktaktaktak! :)

Seul potrzebował dnia, aby mnie uwieść! Wczoraj jeszcze nie, a dziś... Jestem oczarowana! Może ktoś powie, że po dwóch dniach takie deklaracje są na wyrost? Uzupełniam więc: jestem oczarowana Seulem po dwóch dniach w nim pobytu. Może po trzecim się rozczaruję. Jestem otwarta na to doświadczenie. :)

Wystarczyło mi (bo MCO wciąż to robi*) uwolnić się od japońskiej obsesji, uznając, że Japonia i tamtejsza kultura stanowi ideał tak niedościgły, że kandydatów na jej zdetronizowanie zwyczajnie brak. Po tym prostym i wyzwalającym stwierdzeniu (samej ze sobą i nieważne, czy słusznym) Seul i Koreańczycy dostali u mnie szansę. I nie zmarnowali jej! Oj, nienienienie!

Otóż na gorąco, oczami urzeczonymi, sercem olśnionym i palcami niecierpliwymi zapisuję, co następuje:

- mieliśmy cudowny dzień! Koreański kolega MójCiOnego okazał się przesympatyczny. Zabrał nas na wycieczkę na jedno ze wzgórz otaczających Seul. Mogliśmy przekonać się, jak fantastyczne miejsca do turystyki górskiej znajdują się w granicach miasta i jak popularny wśród mieszkańców jest taki sposób na spędzanie wolnego czasu. Wspinaliśmy się wśród wielu innych turystów, ubranych bardzo kolorowo i profesjonalnie. Koreanki, podobnie jak Japonki, niesamowicie chronią się przed słońcem, zakrywając nawet dłonie, ale za to niektóre maszerują po trasach na bosaka. To ponoć zdrowy masaż stóp, a czego się nie robi dla zdrowia. Sunghun - kolega Roberta, zorganizował nam nawet typowy w takich sytuacjach piknik wśród drzew, rozścielił "obrus", podał świeżo zmieloną (serio, miał przy sobie turystyczny młynek do kawy - japoński zresztą, ach, ta Japonia...) kawę, suszone owoce i batoniki z orzechami. Okazał się też wielkim gadułą - buzie się obu panom nie zamykały, ale, jeśli można tak powiedzieć, w sposób interesujący. :) To jest temat na osobną notkę, życie Sunghuna teraz wydaje się jakże typowe dla Koreańczyka w jego wieku, a historia jego rodziny to gotowy materiał na film. Może innym razem...

- Koreańczycy są bardzo uprzejmi! Za każdym razem, gdy zatrzymaliśmy się gdzieś z mapą w dłoni i bezradnością w oczach, ktoś podchodził i pytał, czy potrzebna jest pomoc. Zostaliśmy poczęstowani kawałkami pomarańczy w autobusie przez całkiem obcą osobę! Pomarańcza była pyszna - to jak dotąd najlepsze koreańskie jedzenie jakie jedliśmy, he he. :)
Ludzie przesiadają się w metrze, abyśmy mogli usiąść przy sobie, ustępują też miejsca starszym. Tak, wiem, pisałam, że szturchają się i pchają, i to jest najprawdziwsza prawda, ale przestaje przeszkadzać, gdy zaakceptuje się "reguły gry". Jechaliśmy dziś też kilka przystanków autobusem miejskim. Tam to dopiero była walka o życie - fajna przygoda. :)

- komunikacja metrem jest prosta, łatwa i przyjemna, a ono samo czyste i dobrze oznakowane. Co ciekawe, niemal każdy peron posiada szklane bariery oddzielające pociąg od peronów - bezpiecznie. Lepiej niż w Tokio! Niech to! Miałam nie porównywać. :)

- ludzie są zadbani, czyści, fajnie ubrani, a ilość ślicznych panienek o porcelanowych twarzach (jak one to robią?) mogłaby przyprawić mnie o zawrót głowy, gdybym była facetem. Ale i tak zachwycam się nimi na zasadzie egzotyczności, ich filigranowymi figurami, oczami jak migdały, a nawet mniej lub bardziej krzywymi nóżkami. ;) Zapatrzyłam się dziś w metrze na młodziutką dziewczynę, która kiedy się śmiała, miała oczy jak księżyce w nowiu - same cieniutkie kreseczki w kształcie podkówek - bardzo urocze, aż żal, że pewnie jej marzeniem, jak i większości innych, jest przerobić je na modłę europejską. Płeć przeciwna jest reprezentowana równie udanie przez przystojnych młodzieńców o ułożonych starannie fryzurach. Wcale nie takich drobnych! Moje wyobrażenia były błędne. We wszystkim, co robią, widać więcej luzu i spontaniczności. Pary dotykają się, obejmują publicznie - nie do pomyślenia w Japonii. No tak, wiem... :) 

- samo miasto - moloch przecież, jest mocno zróżnicowane i nie mam złudzeń, że poznanie go wymaga miesięcy/lat, ale centrum zrobiło na mnie wrażenie nieklaustrofobiczne, ulice są szerokie, przestronne, system komunikacyjny wydaje się działać, a lasu wieżowców brak (tzn. są, ale nie przylegają ściśle do siebie - można oddychać), znajdują się tu ciekawe, ładnie oświetlone mosty, architektoniczne perełki, genialne tereny przy rzece, dzikie górskie ostępy w swoich granicach i mnogość innych atrakcji do odkrycia. Jest też smog - widoczny gołym okiem, gdy patrzy się z góry.  

Żeby nie było za słodko, łyżeczka dziegciu: gdzie jest, kurka wodna, to słynne pyszne koreańskie jedzenie? Kolega Roberta Sunghun zabrał nas na obiad i najwyraźniej był bardzo dumny z różnorodności zamówionych potraw, ale nie... Nienienienie, to nie było ani smaczne, ani ciekawe; bardzo mdłe bądź bardzo ostre, bądź bardzo kwaśne. Zawód na całej linii. Liczę na Olę, bo na razie to same klapy w tym względzie. 

Wyszliśmy wczoraj z domu o 10., a wróciliśmy po 22... Nieźle daliśmy sobie w kość, ale to był FAN-TA-STY-CZNY dzień, i wiecie co? Nawet ten dziadowski apartament przestał mieć znaczenie. Można się przyzwyczaić i odnaleźć choćby w takiej łazience, gdzie prysznic bierze się bez kabiny, a woda nie bardzo chce spływać... Jakie to ma znaczenie wobec intensywności przeżyć i "odmiany myśli" wynikających z podróży! 

A teraz zdjęcia. Opowiadają o tym, co wyżej. 

Instalacja na jednym z dworców metra.

Piknik pod drzewami.

Na bosaka, ale w pełnym rynsztunku. 

Przed nami wycieczka autobusem turystycznym po nocnym Seulu. Idealna na zmęczone nogi. 

I znów na stacji metra.

Twarz z reklamy, tych z realu fotografować nie wypada. :(

Droga wycieczko, na dziś koniec; ponieważ perfekcjonizmowi się nie dam, notka idzie, jak została napisana. Na szybko, gorączkowo, bo trzeba iść spać. Jutro nowe przygody! Ahoj! Do usłyszenia, pamiętajcie o tradycyjnej klasówce. Ja już wypatrzyłam prześlicznej urody nagrodę dla najpilniejszej uczennicy, hi, hi . :)

*Okazuje się, że i ja to wciąż jeszcze robię.

Dla głodnych wieści na bieżąco publikuję zdjęcia na Instagramie: TUTAJ (klik)