Pierwszy dzień za nami

Plany, przygotowania, obawy, ekscytacja, pakowanie, niepewności, nadzieje - tyle różnych działań i emocji, a już jesteśmy po pierwszym dniu naszej kolejnej przygody życia! Wyobrażacie sobie? Banał, wiem, ale zawołam sobie: niesamowite, jak ten czas pędzi!

Podróż minęła nam bardzo gładko. Wystartowaliśmy z Wrocławia regionalnym samolocikiem Lufthansy w kształcie parówy,  

wyraziłam przy tym w duchu swoje największe życzenie: abyśmy cali i zdrowi stanęli za miesiąc na tej samej samej wrocławskiej płycie lotniska. 

Pożegnaliśmy swojski, bliski i urokliwy rysunek pól (teraz już tylko góry, nieregularne brzegi morza i pola ryżowe, he he)

oraz barankowe niebo (teraz już tylko niebo bez skazy - pogodę mamy jak drut!).

W Monachium zmieniliśmy samolot na ten właściwy (grubsza parówa), a w nim spędziliśmy czas głównie śpiąc, ale też posilając się czymś dla ducha (film Wild)

i ciała*

oraz obserwując przy lądowaniu kruchość i siłę wielkiego samolotowego skrzydła (podczas podróży okienka samolotu są zamknięte i nic się nie obserwuje niestety).

Po ponad dziesięciu godzinach (tylko!) wylądowaliśmy w Seulu!

Pierwsze wrażenia. Niesamowita, nowoczesna bryła lotniska, wraz z dworcem miejskich pociągów.

Choć, jak w Japonii, ślady stóp wyznaczają miejsce tworzenia się kolejki, to daleko jej do tamtejszego porządku. Kiedy pociąg staje, ludzie dość zdecydowanie przemieszczają się w obie strony. Można zostać popchniętym, szturchniętym, no i żeby usiąść, trzeba mieć refleks! To szturchanie to pierwsza widoczna od razu różnica kulturowa.

Metro (czyściutkie) bez problemu dowiozło nas do naszej dzielnicy, gdzie mamy wynajęty tzw. apartament, czyli pokoik z łazienką i wnęką kuchenną.

Jest pięknie. Kwitną azalie.

Z jednej strony stara dzielnica Seulu Itaewon (wyczerpująco opisana przez Świat od podszewki - zachęcam do poczytania),

a z drugiej majaczy miasto wieżowców z szerokimi autostradami.

Dochodzimy do naszego mieszkanka. Takiej plątaniny kabli naziemnych jak tu nie widziałam nawet w Japonii. To działa?! :)

Musimy wdrapać się po schodach i

już jesteśmy. No cóż. W internecie wyglądało to trochę lepiej. Standard kiepściutki - OK, trudno, ale że niezbyt czysto, to już gorsza sprawa. Co tu dużo gadać: miejsce niepowalające niczym - pierwsze rozczarowanie. Łazienka to jeszcze inna (gorsza) bajka. Dramat... 

Przed wyjazdem kupiłam sobie klapki. Rozpakowałam je już na miejscu. O kurczaki! Niech to! Rozczarowanie nr dwa. :)

Pierwszy koreański posiłek wraz ze słynnymi przystawkami. Niestety nie dla mnie. Najwstrętniejsze jedzenie na świecie, czyli posiłki* serwowane przeze Lufthansę tym razem zaszkodziły mi na tyle, że mogłam jeść tylko oczami.  Próba przełknięcia czegokolwiek skończyła się ostrym bólem żołądka. Może dziś mi przejdzie? Być tu i nie móc jeść? Bez sensu! Protestuję!
(Info dla Joli: to zielone to jakaś marynowana rzepa, trochę słodka w smaku, jak powiedział MCO.)

Itaewon nas oczarował. To barwna dzielnica, trochę taki Neapol, trochę Barcelona, gdzie można wyszperać wszystko, czego się zapragnie (zapragnęłam takich ślicznych pudełeczek z laką - ale nie czas na zakupy) oraz zjeść posiłek dosłownie każdej kuchni świata!

Dzielnica antykwariatów.

Restauracji, barów, kawiarni, nocnego życia,

straganów i sklepów.

Nasza stacja metra jest tu, gdybyście szukali. :)

Ktoś poprawił napis na jednym z dziesiątków folderów reklamujących klinikę medycyny estetycznej. Koreańczycy podobnie jak Japończycy znani są z angielskojęzycznych lapsusów. :)

Jeszcze kilka przypadkowych obrazków: w sklepie sałata i inne zielone liściaste warzywa czekają na klientów w obłoku pary wodnej. 

na straganach można kupić skarpetki z każdym wzorem. :)

Czy to nie miło, że już pierwszego dnia zostaliśmy tak ładnie powitani? :)

Wrażeń mnóstwo, obserwacji coraz więcej, ale czasu na opisywanie brak. Wszystko, oczywiście, porównujemy do Japonii.
U nas wstał już dzień i wybieramy się na spotkanie z koreańskim kolegą Roberta. Poznał go podczas wycieczki na Hokkaido. To tutejszy nauczyciel. Pokaże nam trochę miasta. Miło. :) Mam nadzieję, że już dziś będę mogła rozkoszować się tutejszą kuchnią albo chociaż matchą frapuccino, za którą tęskniłam cały rok, buuuuuu

Trzymajcie kciuki! Miłego dnia, ale jeszcze teraz śpijcie smacznie! U Was jest 2. w nocy. U nas dziewiąta. :)