O tym i owym, oraz o strasznej przygodzie FikiMiki

Wybieram zdjęcia do posta. Początkowo jest ich 150. Usuwam, kasuję, wyrzucam. I co? I jest ich 98...

No i nie da rady, aby było mniej. Zaczynamy!

Nadal jesteśmy w Jolinkowie.

Jeśli kiedyś będziecie tu przechodzić gdzieś obok i usłyszycie wołanie "Bekon! Słonina!", 

będzie to niechybnie znaczyć, że trafiliście do Jolinkowa. 

W domu mieszkają trzy duże psy, dwa o tych mięsnych imionach i kolejna suczka - Fiona. 

Ilekroć ktoś przejeżdża czy przechodzi drogą, Boczuś, Słoninka i Fiona lecą go obszczekać - jak na wiejskie psy przystało. Jola próbuje je przywołać i stąd to: Bekon!! Słonina!! Fiona!!!

Boczek, Słoninka i Fiona.

Szczęśliwy Pączek. 

Goście byli łaskawi i zostawili koteczkowi miskę po serku do wylizania.
Nie wiem, czy podzielił się z Bekonem. ;)

Codzienne sprawdzanie, czy kleszcz nie przyczepił się do któregoś zwierzaka.
Jola i Filemon.

MCO prowadzi na drugie pastwisko Lucka.

Jola i Lili, a Luzak trzyma się mamy.

Moje mieszczuchy Fika i Mika na widok wiejskich zwierzaków 

zareagowały wielkim zaciekawieniem i zupełnie bez agresji. 

Kozy? Jakie fajne rogate stwory! Można się z nimi bawić? Nie chcą? Uciekają? A to szkoda! 

Mika, która ma wiele cech border collie potwierdziła swój rodowód. 

Była bardzo chętna do zaganiania kóz. 

Taki pies dla Joli byłby skarbem, bo trzymałby to rozwydrzone towarzystwo na ich pastwisku, wyganiałby z ogrodu, który wciąż próbują zaanektować i wyżreć do gołej ziemi. 

To jest Lutek - wykastrowany kozioł rezydent, wielki pieszczoch, kochane stworzenie.

Pieski przyjęły FikiMiki dość spokojnie, choć Fiona cały czas przypomina im, że to nie jest ich dom. 

Szczególnie uwzięła się na Mikę, jednak dopóki to tylko takie straszenie,
a nie działanie, trzeba się cieszyć. Dziewczyny mają trochę tremy przed Fioną i Słoniną,
natomiast Bekona lubią, a Mika próbuje się nawet z nim bawić.

W domu mieszkają też cztery koty. Piękny czarny kocur Waldek - niezależny,
spędzający więcej czasu na dworze niż w domu, prześliczny biały Filemon - też powsinóg,

i oczywiście Pączek z Muffinką adoptowane Zza Moich Drzwi - trzymające się zawsze blisko domu. 

Te dwa nadal są największymi pieszczochami na świecie, są mięciutkie jak łabędzi puch,
przemiłe i niestety wciąż chorowite, z wiecznie załzawionymi oczami. 

Z Pączkiem było już w pewnym momencie tak źle, że Jola myślała o najgorszym. 

Na szczęście pozbierał się i daje radę. Nigdzie nie byłoby im lepiej. 

Kiedy patrzę na te zadbane i beztroskie koty, jestem szczęśliwa, 

że są właśnie w tak doskonałym domu z osobą, która kocha je ponad wszystko, 

tak jak i inne swoje zwierzaki. 

Muffinka, bielutka i śliczna.

Pączek i Fika nie widziały się pięć miesięcy. Może wciąż się pamiętają?

Słoninka i Muffinka.

Mika, jako prawie border collie, sama z siebie próbowała wykonywać pasterską pracę.
Kozy przed nią czmychały, zbijały się w kupę i szły tam, gdzie trzeba. :)
Fikunia natomiast chętnie by się z nimi pobawiła, ale nie aż tak chętnie jak z... kurami!
Kury ją zafascynowały. Bardzo chciała podejść do nich blisko i zachęcić do zabawy.
Myślała może, że będzie jak z kotkami. :) Kury, niewdzięcznice, nie dały się do igraszek zaprosić.

Fika i Mika gotowe do przyjaźni z kozami. 

Powiększcie sobie te zdjęcia.

To koniecznie powiększcie.

Najfajniejsza zabawa wywiązała się pomiędzy dziewczynami a... Luzakiem! 

Ten konik jest jak szczeniaczek. 

Wciąż chętny do harców, biegów, zaczepiania i podgryzania kogo się da. 

Cudowne stworzenie! 

Pogonił na cztery wiatry suczki, a one zachwycone rozpierzchły się przed nim 

i gnały zachwycone, sprawdzając, czy Luzak nadal je goni!

Patrzenie na interakcje pomiędzy wszystkimi zwierzakami to superzabawa. :)

Mika w roli psa pasterskiego.

Luzaczek bawi się też sam ze sobą. Złapałam go na swobodnym galopie.

Słoninka.

Goowniane panienki. :)

Luzak i mama. )

Waldek.

Filemon.

Nie było natomiast zabawne to, co nas spotkało na wieczornym spacerze. 

Robiliśmy trasę przez wieś, potem przez łąki, pola i las, aż do domu. 

Przez wieś szliśmy przezornie z piesami na smyczach. 

Dziewczyny zostały oszczekane przez sąsiedzkie psy, a potem, 

gdy minęliśmy ostatnie zabudowania, spuściliśmy je ze smyczy. 

Jakiś czas wędrowaliśmy całkiem spokojnie, ciesząc się miłymi chwilami. 

Wtem usłyszeliśmy z pobliskiego lasu oddzielonego cudną łąką od drogi jakiś szelest. 

Wyraźnie duże zwierzę grasowało w suchych liściach. 

Ledwie zanotowaliśmy ten fakt, nasze "myśliwskie" psy złapały trop 

i całkowicie ignorując nasze przeraźliwe wołanie, pognały do lasu! 

Jedna za drugą! Przebiegły przez łąkę - ledwo było je widać w wysokich trawach! 

Po czym zniknęły w przepastnym lesie... Od razu zaczęliśmy je nawoływać z powrotem.
Gwizdaliśmy, krzyczeliśmy, wyciągnęliśmy z psiej torby gwizdek i dmuchaliśmy w niego co sił!

Na nic. Minęło 5 minut, 10, 15... Ani śladu. 

Przedarliśmy się przez łąkę i mogliśmy zobaczyć, że las w tamtym miejscu rośnie
na zboczu spadającym ostro w dół, że jest przepastny, ciemny i gęsty. 

Wtedy stało się coś strasznego. Z tego właśnie lasu dobiegły nas strzały! 

Jeden, a zaraz za nim drugi... Za chwilę kolejny. To już było dla mnie za dużo. 

Wpadłam niemal w histerię i przez łzy nadal wołałam suczki z całych sił, 

a w głowie pisałam najgorsze scenariusze...

MCO postanowił wrócić do domu i sprawdzić, czy nie ma tam psinek. 

Minęło już z pół godziny od ich zaginięcia.
Zostałam na miejscu, tonąc we łzach i wciąż je wołając.
Za chwilę zadzwonił telefon. Jest Fika! Jest!
MCO zastał ją siedzącą na drodze i trzęsącą się ze strachu.
Bała się do niego podejść, więc szybko poleciałam do nich, 

wycałowałam moją kochaną, zapięłam na smycz i wróciłyśmy na miejsce zaginięcia. 

MCO poszedł do domu, do Jolinkowa, i... zastał Mikę w naszym pokoju na piętrze! 

Mądra ta psinka wróciła sama do domu! Boże, co za ulga, co za olbrzymia ulga! 

Teraz, co oczywiste, tylko smycz. Nasza głupota tym razem nam się upiekła... Uffff!

Teraz, co oczywiste, tylko smycz.

Miłego! Dziś będziemy z Jolą piec chleb (tzn. Jola będzie piec, a ja będę robić zdjęcia). :)