Malinowa nalewka z aronii

Wy poczytajcie sobie czerwcową bajeczkę o Malinie autorstwa JolkiM,
a ja przygotuję relację z kolejnego blogowego spotkania:
Polska - Szkocja. Ale było miło!!! :)

Malin - niezapomniany piesek mieszkający teraz u pani Krysi, która dała mu dom stały,
został uratowany z wiejskiej bezdomności przez Jolę, wyleczony i wypieszczony.
W czasie jego pobytu za jej drzwiami miała wiele przygód.
To jedna z nich.

Bajeczki powstały na podstawie rysunków do kalendarza Biała Kura 2016,

a te z kolei narysowała Hana do prawdziwych historii zwierzaków, 

które dzięki naszym blogom i naszemu blogowemu 

mikroświatkowi życzliwych ludzi znalazły swoje stałe domy. 

Bajki publikujemy na początku każdego miesiąca. 

CZERWIEC

Malinowa nalewka z aronii

Pierwszy raz duży pies Malin wbiegł na podwórko wczesnym latem. Albo późną wiosną - tego już nikt (wliczając w to najstarszych górali) nie pamięta. Pokręcił zadkiem, zamachał ogonem, rozgonił zdezorientowane koty, zauroczył Kocią Jolkę i jej młodocianą latorośl, po czym oddalił się w sobie tylko wiadomym kierunku. Malin, pies mieszkający z człowiekiem niefrasobliwym, nieodpowiedzialnym, tak zwanym wolnym ptakiem, od tej pory zaglądał na podwórko coraz częściej - radując Kocią Jolkę, jej zwierzolubną przyległość Igora oraz, choć w nieco mniejszym stopniu, Pana Męża (czyżby ten już wtedy coś przeczuwał?). A odkąd zamieszkała z nimi Lesia, pies z lasu - także ją. Tylko Pudels początkowo trochę buńczucznie protestował, szczekając (zresztą bez większego przekonania) w swojej zagrodzie. Czuł się odpowiedzialny za obejście.

Koty początkowo czmychały na wyżej położone obiekty, typu drzewo, dach, stół, wysokie krzesło, ale zaprzestały tego, gdy tylko zorientowały się, że pies jest przyjazny i wcale im nie dokucza. Po wielu miesiącach doraźnego dochodzenia na śniadania i kolacje, po wielu zimowych nocach spędzonych na werandowych fotelach przyszedł dzień, w którym Kocia Jolka znalazła Malina wyczerpanego, śpiącego na wycieraczce. Przerażona, zawiozła go do psiego lekarza.

Tym razem nie było to nic poważnego, wystarczył wzmacniający zastrzyk i Malin prędko doszedł do siebie, ale już za kilka dni powrócił do swojego przyszywanego domu ze skaleczoną łapą, którą to z kolei pozszywał lekarz, założył opatrunek, zrobił kolejne zastrzyki. 

Leczenie trwało około trzech tygodni, bo Malin spuszczony z oka dotąd gmerał przy założonym opatrunku, aż go sobie zdjął, a jakby tego było mało, zdejmował też szwy. Należało więc pilnować go nieustannie. Nie mogąc liczyć na współpracę z Niefrasobliwym, trzeba było Malina "zaadoptować" - pies zamieszkał w domu Kociej Jolki. I coraz silniej związywał się z jej rodziną, a najbardziej z nią samą. Ale przecież nie mogło stać się inaczej, skoro ta zabierała Malina nawet do pracy!

Do dziś zresztą Kocia Jolka nosi w sobie przekonanie, że Malin w swej niewątpliwej psiej mądrości uknuł przebiegły spisek. Gdy tylko zorientował się, że Kocia Jolka sama jadąc do pracy, zostawia go w domu w dni, w które zostaje w nim Pan Mąż, postanowił kategorycznie zaprotestować przeciw rozwiązaniu, które narażało go na dziesięciogodzinną rozłąkę z "mamusią". TEGO dnia Malin został w domu z Panem Mężem. Pozornie zachowywał się spokojnie, nie wzbudzał podejrzeń, odpoczywał, bezceremonialnie zajmując legowisko Lechy i nic nie wskazywało na nadejście katastrofy. 

Pan Mąż jako człowiek pracowity i zajęty - tu cytat - oddalił się po gumnie (koniec cytatu), na którym miał do załatwienia sprawy ważne i niecierpiące. Gdyby wiedział, jakie to u Malina spowoduje cierpienia oraz jakie będą ich następstwa, siedem razy zastanowiłby się nad podjętymi krokami i czym prędzej by się z nich wycofał. Wtedy jednak zabrakło mu widać intuicji i dlatego po kwadransie nieobecności przywołał go do domu podejrzany huk dochodzący z południowego pokoju, nieco na wyrost zwanego salonem. Widok nadmienionego pokoju był piorunujący: z parapetu okna, po ścianie i kaloryferze spływała buraczkowa ciecz, zajmując coraz większą powierzchnię podłogi, malowniczo rozsypywała się na niej pomarszczonymi kuleczkami aronii, rozdrobnionymi laskami wanilii, rozmokłymi listkami wiśni oraz połyskującymi kawałkami szkła, będącymi wspomnieniem dużego, pięknego słoja. Tak oto aroniowa nalewka Kociej Jolki legła w gruzach. Malin spoglądał na Pana Męża, wysyłając jednoznaczny komunikat: przecież wiesz, że nie lubię sam oczekiwać na powrót mamusi. Musiałem się jakoś uwolnić od tej kłującej samotności...

Nigdy się nie dowiemy, jakich wyrazów używał Pan Mąż, sprzątając rozlazły po pokoju ulepek ze słoja, gdyż Kocia Jolka po powrocie z pracy nie miała odwagi pytać o procedurę, którą ten dzielny i pracowity człowiek wdrożył w celu pozbycia się mazi z podłogi. Prawdopodobnie słów tych osoby szanujące siebie i czytelników nigdy by nie użyły publicznie, jakkolwiek w tamtym krytycznym momencie mogły one uchodzić za pomocne, wskazane i wręcz odznaczające się czarodziejską mocą - rozładowywania nerwów. To musiały być mocne słowa, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że po tej przygodzie Pan Mąż nie przegonił z domu Malina. Za to sam Malin osiągnął swój cel - odtąd już codziennie podróżował z Kocią Jolką. W samochodzie, obok swojej tymczasowej opiekunki, czuł się doskonale. Zwijał się w dorodny kłębek na fotelu pasażera, układał pysk na dłoni Kociej Jolki i spoglądał na nią maślano-Malinowym wzrokiem. Do dziś nie wiadomo, jakim cudem tą zablokowaną dłonią udawało jej się czasem zmienić bieg w samochodzie. Wiadomo jednak, że tych scen Kocia Jolka nigdy nie zapomni Malinowi...

Miłego dnia!