Trzy dni z Czekofredem

Nic tak nie rozwiązuje problemów jak DZIAŁANIE. Już w środę, gdy opadło moje oburzenie na praktyki schroniska w Raciborzu (ani wiek, ani charakter psa się nie zgadzają), zobaczyłam, że, tak jak pisałyście, są dwa wyjścia, oba dobre: Kapselek zwany Czekofredem bądź Fredkiem znajdzie dobrany dla siebie dom, lub, jeśli to się nie powiedzie, zostanie z nami. Niech los zdecyduje. Proste. 

Po kąpieli. :)

Za szybą Smerfetka, która pojechała dziś do swojego stałego domu. Kochana, miła, dobra kicia.

Piesek jest tak ładny i miły, że na pewno ktoś szybko się w nim zakocha. 

Czeko jest naprawdę uroczy z tą swoją niedźwiedzią sierścią, która wykąpana lśni miedzią i pachnie świeżością. Czekofred jest ufny wobec ludzi, spragniony uczucia, ale bez przesady, umie też zająć się sobą, grzecznie śpi w nocy, nie zaczepia kotów, na Fikę uwagi nie zwraca, chyba że próbuje nie dopuścić jej do mnie, jest inteligenty, bardzo szybko się uczy, wywala brzuszek do głaskania, zamiera ze szczęścia przytulony i głaskany, ale... 

Ale jest to piesek ze schroniska i jest kilka problemów, które trzeba rozpracować i rozbroić.

Najpoważniejszy to znaczenie terenu czyli... domu. W środę rano zorientowałam się, że Fredek co chwilę podnosi nogę, aby coś zaznaczyć: a to framugę, a to szafę, a to fotel... Nie jest to nic fajnego! Już miałam się znowu załamać, ale "DZIAŁANIE, DZIAŁANIE" mi się przypomniało! Rzuciłam się dokształcać i wyłonił się z tego całkiem prosty sposób rozwiązania, by ujarzmić ten niedobry zwyczaj. Nic dziwnego, że pies, który przyjechał ze schroniska, stara się zrobić wszystko, aby to przyjazne, dobre miejsce, w którym się znalazł, stało się jego. Pracuje ile sił, by swoim zapachem sprawić, aby mu się tu żaden konkurent nie przypałętał i by wszyscy zrozumieli, że on tu należy! Dopóki, szczególnie samiec, i to dominujący, nie poczuje się bezpiecznie, taki stan może trwać. Zazwyczaj taka całkowita aklimatyzacja w nowym domu, pełne poczucie bezpieczeństwa i traktowanie ludzi i domu jak swojego następuje dopiero po kilku miesiącach, min. 3-4 (górna granica chyba nie istnieje, są psy, które nawet po roku nie czują się jeszcze całkowicie u siebie – najczęściej to psy wielokrotnie wracające z adopcji).

Tylko czy trzeba mieć zrujnowane podłogi, futryny i meble? Czy nie można z tym niczego zrobić, oprócz zapewnienia psu spacerów, regularności, wychowania, zabawy, gryzaków? Można! Na szczęście wypróbowałam ten sposób i już w drugim dniu jego stosowania jest olbrzymia poprawa! Tym sposobem są, uwaga: męskie majtasy! 

W sklepach dostępne są specjalne pasy z wkładką higieniczną, którymi „przewija” się psa. Gdy ma ochotę coś obsikać, sika do tej „pieluszki”. Po kilku nieudanych próbach znaczenia danego miejsca wielu psom przechodzi chęć podnoszenia nogi w domu.

http://www.karusek.com.pl/produkt.php?prod_id=10559

Nie miałam takich majtasów, wzięłam więc swoją opaskę narciarską na rzep ;), wsadziłam w nią podpaskę i... zadziałało! W środę Freduś znaczył niemal co chwilę - był jeszcze bez majtasów, w czwartek po południu założyłam mu je po raz pierwszy i przez całe popołudnie tylko dwa razy podniósł nogę! Dziś od rana tylko raz! To zwyczajnie działa. Nie jest kłopotliwe, trzeba pieskowi zakładać "majtki" po przyjściu do domu ze spaceru, a jemu to nie przeszkadza. Nie interesuje się opaską i chęć znaczenia z czasem zupełnie minie. Jestem bardzo dobrej myśli! Uważam ten problem za rozwiązany. :))

Udoskonaliliśmy sprzęt. :)

Na pierwszych spacerach Fredek pędził jak oszalały. Chciał jak najwięcej wywąchać, jak najdalej pójść, jak najwięcej skorzystać. Co chwilę podnosił nogę, zaznaczając choć jedną kropelką okolicę.

Nie było z nim żadnego kontaktu, nie zwracał uwagi na mnie, na Fikę, na nikogo. Nie dziwi mnie to. Spacery w schronisku były rarytasem, który należało smakować ile się da, na zapas, bo nie wiadomo, kiedy będzie następny. Dziś, w trzeciej dobie, jest już o niebo lepiej, już nauczyłam go przychodzić do mnie na wołanie (kliker i smakołyk), już nie ciągnie tak do przodu, nie znaczy co chwilę, chodzi całkiem fajnie na smyczy i... wszystkim się podoba! Zatrzymuje się wiele osób, żeby go podziwiać. :)

Koleżanka Fikuni - Fraszka. 

Film z ogródka.

W środę byliśmy u weta i próbowaliśmy jak najsolidniej określić jego wiek. Zęby - białe, czyste, niezdarte mogą świadczyć, że ma ok. 2 lat. Cała reszta wygląda na 4 lata. Myląca jest jego jasna mordka, ale to nie siwy, a taki jaśniejszy rudy - stąd piesek wygląda starzej, niż jest faktycznie.

Wet zobaczył jeszcze jakiś problem ze śliniankami, ale to na razie nic pilnego, najpierw on musi się zaaklimatyzować.

Powtarzam się, ale to niesamowite, że dziś mija dopiero trzecia (!!) doba jego pobytu u nas, a Czekuś zrobił fantastyczne postępy. Nauczyłam go nawet siadać! Bardzo szybko! Mądry chłopak! 

Niestety z Fikunią, która przyjęła nowego z całą swoją delikatnością i życzliwością, nie mają żadnego kontaktu. Fika nawet zapraszała kilka razy Freda do zabawy, jednak bez rezultatu. No cóż, nie dziwię się, to już dorosły mężczyzna, a ta smarkula nie stanowi dla niego atrakcji. :) 
Nawet dwa razy na spacerze na nią lekko warknął. Próbuje zawłaszczyć mnie dla siebie. :)

Zastanawialiśmy się z MCO, jaką decyzję podjąć i jednak, ze względu na Fikę, na to, że bardzo byśmy chcieli dla niej towarzyszkę bądź towarzysza zabaw, poszukamy domu Czekoladce. Poszukamy jak najszybciej, aby za bardzo się do nas nie przyzwyczaił, a my do niego... Będzie kolejne uratowane psie życie, no i szansa dla jeszcze kogoś. :)

Wczoraj w nocy śniło mi się, że przygarnęłam wiewióreczkę i w całe kłębowisko kotów i psów biegających i hasających po korytarzu wskakiwała jeszcze malutka, zwinna wiewiórka. Byłam zachwycona, jak ona sobie dobrze radzi, jak pięknie zaprzyjaźniła się ze wszystkimi! I z kotami, i z psami! Byłam też przerażona tym, co się stało z naszym domem! W korytarzu był taki tłum hasających zwierzaków, że nie można było przejść!  Mam nadzieję, że ten sen nie był proroczy! :)


 .